บทที่ 30
ณิชานิ่งอึ้งขณะรับรู้เรื่องราวจากปากของคุณเมธัต หญิงสาวพูดไม่ออกไปนานกว่าเอ่ยออกมาได้
“ขอณิพบคุณรุตได้ไหมคะ”
สิ้นเสียงของณิชา คุณเมธัตก็ถอนหายใจยืดยาว ใบหน้าเจือยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปเรียกสาวใช้แล้วสั่งให้ไปบอกกับมารุตว่าณิชาต้องการพบ
“ต้องบอกก่อน ไม่อย่างนั้นก็ไม่ยอมเจอใครเลย แต่ลุงไม่รับปากนะ ว่าตารุตจะยอมออกมาพบหนูหรือเปล่า” ท่านบอกกับหญิงสาวตรงหน้าตรงๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ณิเข้าใจดี” หญิงสาวตอบ ใบหน้างามมีร่องรอยกังวล คิดๆ แล้วใจหาย เมื่อจู่ๆ คนที่เคยคล่องแคล่วปราดเปรียวจะต้องกลับกลายเป็นคนพิการ ไม่อาจเดินเหินได้ดั่งเช่นวันก่อน คิดถึงมารุตก็ทำให้ต้องมองหาโยษิตาทันที “คุณโยล่ะคะ ณิยังไม่เห็นเลย หรือว่าดูแลคุณรุต”
คำถามของหญิงสาวทำให้คุณเมธัตนิ่งอึ้ง สบตาของคนตรงหน้าอึดใจ ก่อนจะเล่าเรื่องราวของโยษิตาให้อีกฝ่ายรับรู้
“โธ่! ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันไปได้นะ” หญิงสาวอุทานออกมาอย่าง
