📗 กลับคอนโดที่ไม่ใช่บ้าน ꙰ૈ◝✿
1477 Words
📗 ꙰ૈ◝✿
รถสีดำเลี้ยวออกจากโรงแรม วิ่งเข้าถนนใหญ่ ไฟริมทางไหลผ่านกระจกยาว ๆ ลินานั่งนิ่ง กุมสายกระเป๋า ไม่ถามถึงปลายทาง แต่เดาได้ว่าเธอคงไม่ได้กลับห้องตัวเองคืนนี้
“ส่งหนูที่สถานีใกล้บ้านก็พอค่ะ” เธอเอ่ย
คิมหันมองนอกกระจก “ไม่” เขาพูดสั้น “มีคนตามเธอมาเส้นทางนี้ เธอไม่ควรกลับเอง”
“ใครคะ”
“พวกเมื่อเช้าที่ด่านชั่ง รถอีกคันวนรอบตึกตั้งแต่หัวค่ำ กล้องจับได้เวลานั้นพอดี”
ลินากัดริมฝีปาก รู้สึกเหมือนความเป็นส่วนตัวถูกดึงไปอีก “แต่ไปที่คุณอยู่…มันเกินขอบเขตงานนะคะ”
“ฉันรับผิดชอบความปลอดภัยของทีม ถ้าเธอเป็นเป้า คืนนี้ต้องอยู่ที่ที่ฉันคุมได้”
“มันมากไปค่ะ”
“น้อยไปสำหรับคนที่อยากให้เธอได้พักอย่างเงียบ” เขาวางคำเหมือนหินก้อนเดียวกลางรถ
เธอเงียบ สูดลมหายใจยาว ไม่อยากดื้อ แต่ไม่อยากโง่ นึกถึงทางเข้าคอนโดมืด ๆ กล้องหันไม่ถึง แล้วค่อยยอมอ่อนเสียง “แค่คืนนี้ใช่ไหมคะ”
“คืนนี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยดูอีกที”
รถเลี้ยวเข้าคอนโดสูง ยามยกไม้กั้นทันที ล็อบบี้สว่าง สะอาด เงียบ พนักงานยิ้มพองาม เข้าไปในลิฟต์ กระจกสะท้อนเงาสองคน ลินาเชิดคางนิดเดียวให้ใจนิ่ง เขายืนข้าง ๆ ไถมือถือ ไม่พูดจนถึงชั้นสี่สิบ
ประตูห้องเปิด เสียงเบา ๆ ห้องเย็น สะอาด เก็บเรียบทุกอย่าง โต๊ะไม้เข้มโล่ง ผนังสีอ่อน ไฟพอดี กระจกบานใหญ่เห็นเมืองยาวไกล เหมือนห้องโชว์มากกว่าห้องคนอยู่
ลินาถอดรองเท้าวางตรงพรมเล็ก พูดเบา “หนูไม่อยากทำฝุ่นตกเลยค่ะ”
คิมหันเปิดไฟครัว “หิวน้ำไหม”
“ไม่ค่ะ”
เขาวางมือถือกับกุญแจลงที่เดิมเป๊ะ แล้วหันมา “นั่ง”
ลินานั่งโซฟา กลิ่นไม้ใหม่อ่อน ๆ ห้องเรียบร้อยจนไม่มีอะไรเกินสายตาแม้ชิ้นเดียว
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านหนู” เธอเริ่มก่อน “หนูก็ไม่ใช่เด็กที่ต้องให้ผู้ใหญ่พามานอนในที่ที่เขาคุมได้”
คิมหันนิ่ง “ฉันพาเธอมาที่ที่ปลอดภัยที่สุดในคืนนี้ แค่นั้น”
“เกินขอบเขตงานค่ะ เราทำงานด้วยกัน ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน”
มุมปากเขากระตุกนิดเดียว “ไม่ไว้ใจฉันในฐานะคนใช่ไหม”
“หมายถึงคุณไม่ใช่เจ้าของชีวิตหนูค่ะ คุณเป็นหัวหน้า แต่ไม่ใช่เจ้าของตัวหนู”
เงียบชั่วอึดใจ เสียงเมืองลอดกระจกมาวูบหนึ่ง เขาพยักหน้าเหมือนรับ “งั้นฟังกฎของคืนนี้”
เขายืนพิงเคาน์เตอร์ “หนึ่ง ไม่พาใครขึ้นมา สอง รายงานเวลาเข้าออก นอนตื่น เพื่อจัดทีมคุ้มกัน สาม ห้ามโกหก ตอบตามจริง ถ้ายังตอบไม่ได้ ให้บอกว่ายังตอบไม่ได้ ห้ามแต่งคำ”
ลินายิ้มน้อย ๆ แบบไม่ตลก “เหมือนข้อตกลงนักโทษเลยนะคะ”
“ถ้าเธอเป็นนักโทษ ฉันคงล็อกจากด้านนอก” เขาตอบ “แต่ตอนนี้เธอคือคนที่มีคนอยากปิดปาก ฉันต้องกันเธอไม่ให้หายไปในคืนเดียว”
“คุณทำให้หนูเหมือนทรัพย์สินบริษัท หรือของคุณเอง”
“เธอไม่ใช่ทรัพย์สิน” เขาตอบเรียบ “ไม่งั้นฉันคงให้เซ็นรับของตั้งแต่วันแรก”
“แต่สิ่งที่คุณสั่ง มันเหมือนใช่” น้ำเสียงเธอเริ่มแข็ง
เขามองนานขึ้น “ก็อย่าบังคับให้ฉันพิสูจน์ว่าใช่”
ลมเย็นวิ่งขึ้นสันหลัง ลินากลั้นใจ “คุณขู่หนูเหรอคะ”
“ฉันพูดความจริง ถ้าฉันคิดว่าเธอเป็นของ ฉันมีวิธีทำให้ทั้งเมืองย้ำคำว่า ‘ใช่’ จนเธอเหนื่อยที่จะเถียง”
“แล้วตอนนี้คุณคิดว่าอะไรคะ”
“เธอเป็นของตัวเอง” เขาพูดชัด “แต่คืนนี้เธออยู่ในสถานการณ์เสี่ยง เธอเลยอยู่ในพื้นที่ฉัน จบ”
ลินาพยักหน้า “งั้นหนูขอตั้งเงื่อนไขตัวเองหนึ่งข้อได้ไหม”
“พูดมา”
“ถ้าคืนนี้อยู่เพราะงาน พรุ่งนี้หนูไปทำงานตามปกติ ไม่มีรูป ไม่มีคำลือ ไม่มีแซะ คุณกันให้ได้ไหม”
เขาคิดสั้น ๆ แล้วพยักหน้า “กันให้ ไม่ใช่เพราะกลัวคำลือ แต่เพราะไม่ให้ใครใช้ชื่อเธอเป็นของเล่น”
“ขอบคุณค่ะ”
เขาหยิบผ้าห่มมาวางที่พนักโซฟา “ห้องนอนอยู่ทางนั้น ห้องน้ำอยู่ข้างใน ฉันจะทำงานตรงนี้จนเธอหลับ ถ้ามีอะไรโทร อย่าเดินออกมา”
“ทำไมคะ”
“เพราะถ้ามีอะไร คนแรกที่ต้องเจอไม่ใช่เธอ และไม่อยากให้กล้องจับภาพเธอเดินไปมาเวลาประหลาด ๆ”
ลินาพยักหน้ารับ แม้ในใจยังยืนเรื่องขอบเขต เธอเข้าไปดูห้องนอน เตียงเรียบตึง ม่านทึบ กลิ่นผ้าสะอาด ไม่มีของส่วนตัว ไม่มีรูป ไม่มีรอยชีวิต นอกจากเสียงแอร์
เธอกลับออกมา เห็นเขานั่งทำงานต่อ มือขยับนิ่ง ๆ “คุณไม่พักบ้างเหรอคะ”
“หลังเธอหลับ” เขายังพิมพ์ “อยากอาบน้ำไหม น้ำอุ่นพร้อม”
“ไม่ค่ะ เช้าเลย”
“งั้นนอน”
เธอยืนที่กรอบประตู “คุณรู้ใช่ไหม แบบนี้มันเหมือนบังคับให้หนูยอม”
“เธอไม่ยอมก็ได้ ประตูอยู่ตรงนั้น” เขาเงยหน้า “แต่ออกไป ฉันจะพากลับมาอีก ไม่ใช่เพราะชอบสั่ง แต่เพราะพวกเช้านั้นยังไม่นอน”
“ถ้าหนูไม่อยากอยู่ใต้คำสั่งใครล่ะคะ”
เขายิ้มน้อย ๆ “ก็ชนะฉันด้วยเหตุผลและของจริง เหมือนที่เธอชนะในห้องรีวิว เหมือนที่จับได้ที่ด่านชั่ง อย่าชนะด้วยคำแข็ง คำแข็งไม่ช่วยชีวิตในคืนแบบนี้”
ลินานิ่งนาน ความร้อนค่อย ๆ เย็นลง “ตกลงค่ะ แค่คืนนี้”
เธอปิดประตูห้องนอน แล้วเปิดออกมาอีก “ขอกระดาษกับปากกาหน่อยค่ะ”
เขาหยิบให้ เธอนั่ง เขาถาม “จะเขียนอะไร”
“เงื่อนไขของหนู” เธอเขียนชัด ๆ “ข้อหนึ่ง ถ้าไม่มีเหตุฉุกเฉิน พรุ่งนี้หนูกลับห้องเดิม ข้อสอง ถ้าต้องอยู่ที่นี่อีก ต้องเพราะงาน ไม่ใช่ความเคยชิน ข้อสาม ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับแม่ คุณต้องแจ้งหนูก่อนทำอะไรทุกอย่าง”
เขาอ่านช้า ๆ แล้วพยักหน้า “รับได้” เซ็นย่อมุมกระดาษ “เก็บไว้”
เธอรับกระดาษ “ขอบคุณค่ะ”
เขาหยิบผ้าห่มมาคลุมตักเธอ “อากาศเย็น” แล้วชี้เครื่อง “ขอเปิดติดตามตำแหน่งมือถือเธอชั่วคราว พอครบสัปดาห์ค่อยปิด ตกลงไหม”
“ในขอบเขตงานเท่านั้น”
“ในขอบเขตงาน” เขาทวน ให้เธอกดเอง เขาไม่แตะเครื่องเธอ
“ไปนอนได้แล้ว”
เธอลุก หอบผ้าห่มไปวางปลายเตียง ก่อนปิดประตู เธอหันกลับ “คุณคะ”
เขาเงยหน้า
“หนูไม่ใช่ทรัพย์สิน”
คิมหันพยักหน้า “ฉันก็ไม่ใช่เจ้าของโลก” เสียงนุ่มลง “แต่อย่าบังคับให้ฉันพิสูจน์ว่าฉันคุมโลกส่วนที่แตะเธอได้”
คมอีกครั้ง เธอกลืนน้ำลาย “งั้นดูกันว่าใครคุมเกมจริง”
“ฉันรออยู่แล้ว ด้วยงาน ไม่ใช่ด้วยคำ” 🙂
ลินาปิดประตู คราวนี้ไม่ออกมาอีก เธอคุมลมหายใจให้ช้า ไม่ให้คำเมื่อกี้วนในหัวนานเกินไป นอนบนเตียงที่เรียบกว่าเดิม แต่ไม่ยอมให้ความเรียบทำให้ใจเชื่อง
ข้างนอก เขายังทำงาน เสียงปากกาขูดกระดาษเบา ๆ เป็นช่วง ๆ ไม่มีเพลง ไม่มีทีวี ไม่มีสายยาว ทุกอย่างเดินตรงเส้น ราวกับทั้งคืนคือแผนที่ที่จำทุกมุม
ดึก ๆ เสียงแจ้งเตือนดังสั้นหนึ่งครั้ง เขาเดินไปยืนริมกระจก มองเมือง แล้วโทรสั้น ๆ “สลับชุด” จากนั้นเงียบ
ในห้องนอน ลินายังไม่หลับลึก เธอมองเพดาน นึกถึงรถที่ถอยออกจากด่านชั่ง นึกถึงสายตาในงานเลี้ยง นึกถึงประตูห้องนี้ที่ปิดแน่น เธอไม่คิดหนี เธอคิด “ยืน”
ยืนในกรอบของตัวเอง แยกให้ชัดว่าแสงไหนของเขาช่วยงาน เงาไหนต้องระวัง ยืนจนกว่าคนที่อยากให้เธอเงียบจะเหนื่อย ยืนจนคำว่า “ปลอดภัย” กลับมาหมายถึงบ้านของเธอ ไม่ใช่คอนโดของใคร
เช้ากำลังมา เธอจะออกจากห้องนี้หลังตรงกว่าเดิม ไม่ใช่เพราะยอม แต่เพราะจำทุกคำของคืนนี้ได้แม่น ทั้งคำที่ทำให้สะท้าน และคำที่ทำให้ตั้งใจ
เธอหลับตาลงในที่สุด เสียงแอร์สม่ำเสมอเหมือนเครื่องในไซต์ตอนรอบนิ่ง เมืองข้างนอกยังสว่างไหว แต่ทางเดินในใจชัดขึ้นทีละนิด
เธอไม่ใช่ของใคร เธอเดินด้วยเท้าของตัวเอง
และเกมนี้ เธอจะไม่แพ้ ✊🏻
𓉮ֶ ⠀♥︎̼ ᱙ ❀*. 𝜗𝜚
- Writer
