ก๊อก ๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นกลางดึกหลังจากฉันกลับเข้าห้องและอาบน้ำเสร็จได้ไม่นาน รู้สึกแปลกใจไม่น้อยว่าเวลานี้ยังมีใครมาหาฉันอีก แถมรู้ได้ยังไงว่าฉันกลับมาแล้ว
กริ๊ก…
“เป็นยังไงบ้างไกอา”
“เอ่อ… เจ้เหมยเองเหรอคะ” ฉันอักอึกไปชั่วขณะตอนเห็นใบหน้าสวยและแววตาเศร้า ๆ ของเหมยหลิน ไม่คิดว่าเธอจะมาหาฉันดึก ๆ แบบนี้ ถึงแม้ห้องเราจะอยู่ชั้นเดียวกันก็เถอะ แต่ก็ค่อนข้างอยู่กันคนละฟากฝั่งของตึกเลยนะ
“พอดีเจ้เห็นไกอาเดินออกมาจากลิฟต์น่ะ ก็เลยรอให้ทำธุระส่วนตัวเสร็จก่อนแล้วค่อยมาทัก”
ฉันยิ้มให้เธออย่างไม่ค่อยเต็มที่นัก วันนี้ฉันเจอเรื่องราวมาเยอะเหลือเกิน ตั้งแต่เมื่อเช้าตอนตื่นนอน… จนถึงเมื่อครู่ก่อนจะขึ้นห้องมา… มันเป็นเรื่องหนัก ๆ ที่ฉันยังตั้งรับไม่ทัน
“เป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“อ้อ… ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่เพลีย ๆ นิดหน่อย”
“งั้นเหรอ พักผ่อนเยอะ ๆ นะ ถ้ามีอะไรก็ไปหาเจ้ที่ห้อ
