คุณสามีไม่เคยรัก

EP1

"เชิญปันตามสบายเลยนะครับ พี่มีงานที่ทำค้างไว้ต้องเคลียร์อีกเยอะ" เมื่อได้ยินธิปติพัศพูดแบบนั้นแววตาหวานใส่ที่กำลังมองสำรวจสิ่งของภายในห้องอย่างสนอกสนใจต้องจำยอมล่าถอยเบนสายตากลับมามองยังคงเป็นสามี

"ค่ะ" ปรียาดาตอบรับอย่างไม่เต็มใจนักเพราะตั้งแต่แต่งงานจวบจน ณ ปัจจุบันที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้เป็นเวลารวมกันถึงสองอาทิตย์ที่ธิปติพัศไม่มีเวลาให้เธอเลย หลังจากแต่งงานธิปติพัศให้เธออยู่ที่บ้านก่อนเขาให้เหตุผลว่าเขาต้องเคลียร์งานที่ทำค้างไว้ให้เสร็จเพื่อที่จะได้รับเธอมาอยู่ด้วยกันและมีเวลาพาเธอไปฮันนีมูนตามที่ต่าง ๆ ที่เคยวางแพลนกันไว้ก่อนแต่งงาน แต่ทว่าความจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อถึงกำหนดวันที่เธอกับเขาต้องย้ายมาอยู่ด้วยกันธิปติพัศไม่ได้ไปรับเธอตามคำสัญญาที่ให้ไว้แต่กลับให้ลูกน้องคนสนิทไปรับเธอมาที่นี่แทนเขา จนกระทั่งตอนนี้ที่เธอยืนอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน คนเป็นสามีก็ยังไม่มีเวลาให้ แม้นจะน้อยใจธิปติพัศแค่ไหนปรียาดาก็ไม่อยากงี่เง่า เพราะจำได้ว่าครั้นวัยเยาว์ธิปติพัศเกลียดเวลาที่เธองี่เง่ามากแค่ไหน

"ไม่งอแงนะครับพี่มีงานที่ต้องทำจริง ๆ " ธิปติพัศสังเกตุเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของปรียาดาก็โน้มหน้าลงมาให้สายตาของเขาและเธออยู่ระดับเดียวกันเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำพลันวางมือหนาบนศีรษะเล็กของหญิงสาวแล้วโยกไปมาเบา ๆ คล้ายปลอบประโลม

"ปันไม่งี่เง่าหรอกค่ะ ปันเข้าใจ" ถึงแม้นจะบอกไปอย่างนั้นแต่ใครเหล่าจะเข้าใจว่าแท้จริงแล้วปรียาดารู้สึกเช่นไร

เพียงแค่วันแรกที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ คนเป็นสามีก็ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว

"น่ารักมากครับเมียพี่" ธิปติพัศหยอกเย้าปรียาดาด้วยถ้อยคำหวานชวนเขินอายและมันได้ผลเมื่อตอนนี้ใบหน้างดงามของปรียาดาร้อนผ่านขึ้นสีแดงระเรื่อจนเห็นได้ชัด

"พี่ภีมบ้าพูดอะไรแบบนั้นกันคะ" ปรียาดาแสร้งด่าธิปติพัศแก้เก้อพลางใช้มือตีไปที่อกแกร่งของเขาเบา ๆ

"หึ" การกระทำของเธอส่งผลให้ธิปติพัศที่มองอยู่ถึงขั้นเค้นหัวเราะเย้ยหยันอยู่ในลำคอ

สิบสองปีที่ห่างหายกันไปคนตรงหน้าเขาดูไม่เปลี่ยนไปเลย เธอยังคงน่ารักและสดใสเหมือนครั้นยังเป็นเด็ก

ธิปติพัศเคยชอบที่ปรียาดาเป็นแบบนี้ แต่ทว่าตอนนี้เขาไม่ได้ชอบมันแล้ว

"อยู่ได้นะครับ" ธิปติพัศสลัดเรื่องของหญิงสาวตรงหน้าออกจากสมองก่อนจะถามเธอย้ำเพื่อความแน่ใจว่าถ้าเกิดเขาจะทิ้งเธอไว้ตามลำพังในห้องแห่งนี้เธอจะโอเคไหม

แต่ต่อให้เธอตอบว่าไม่! ยังไงเขาก็จะทิ้งเธอไว้คนเดียวอยู่ดี

"อยู่ได้ค่ะ พี่ภีมไปทำงานได้ตามสบายเลยค่ะแต่อย่าโหมงานหนักนะคะปันเป็นห่วง" มุมปากหยักกระตุกยิ้มบางให้กับคำพูดของปรียาดาก่อนจะพยักหน้ารับคำพูดของเธอ

"ขอบคุณครับ" กล่าวขอบคุณในความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้

ฟอด

พร้อมทั้งหอมแก้มภรรยาสาวอย่างแผ่วเบาแล้วเดินออกจากห้องนอนมาโดยมีสาวตาของปรียาดามองตามแผ่นหลังหนาจนสุดสายตาด้วยความเขินอายเมื่อโดนอีกฝ่ายจู่โจมหอมแก้มเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

"พี่ภีมบ้า" ปรียาดาก่นด่าตามหลังธิปติพัศอย่างไม่จริงจังมากนักพลางทาบฝ่ามือลงกับแก้มข้างที่โดนชายหนุ่มหอมด้วยความเขินอาย

ความรู้สึกเก่า ๆ ที่เธอเคยมีให้ธิปติพัศมันไม่เคยจางหายและตอนนี้มันก็ยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

ระหว่างรอธิปติพัศทำงานปรียาดาก็จัดข้าวจัดของ ของเธอเข้าที่ไปพลาง ๆ เมื่อทำทุกอย่างเสร็จสรรพหญิงสาวก็เดินตรงมายังห้องครัวเพื่อเตรียมจะทำอาหารมื้อเย็นให้คนเป็นสามีได้ทาน

"ป้าทำเองได้ค่ะคุณปัน" ในขณะที่เธอกำลังรื้อของเตรียมจะทำอาหารป้าแม่บ้านก็เดินมาห้ามเธอเสียงหลง

"ให้ปันทำเถอะค่ะป้าสำลี ปันอยากทำอาหารให้พี่ภีมได้ทาน" ปรียาดาทำหน้าอ้อนใส่ป้าแม่บ้าน เธออยากทำอาหารให้คนเป็นสามีทานจริง ๆ เพราะจำได้ดีว่าธิปติพัศเคยชอบฝีมือการทำอาหารของเธอแค่ไหน และเขามักขอร้องให้เธอทำให้เขาทานอยู่บ่อย ๆ ในตอนที่เธอมาหาเขาที่บ้าน

"คุณปันยังเอาใจคุณภีมเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ถึงว่าคุณภีมถึงได้รักคุณปันมาก"

"พี่ภีมรักปันเหรอคะ" ปรียาดาถามกลับป้าแม่บ้านด้วยความตื่นเต้น หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มกว้างท่าทีของเธอคล้ายกับดีใจอะไรบางอย่าง

"ถ้าไม่รักคุณภีมคงไม่แต่งงานกับคุณปันหรอกค่ะ" และคำตอบของป้าแม่บ้านก็ทำเธอยิ้มกว้างขึ้นไปอีก

เธอมีความสุขมากจนหลงลืมฉุกคิดว่า.....จริง ๆ แล้วคนเราสามารถแต่งงานกันได้โดยปราศจากความรัก!