คุณสามีไม่เคยรัก

EP3

ภายในห้องครัวขนาดใหญ่มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังทำอาหารอย่างขะมักเขม้นด้วยใบหน้าที่เปี่ยมเต็มไปด้วยความสุขเมื่อเผลอนึกไปถึงตอนเห็นใครอีกคนได้ชิมฝีมือการทำอาหารของเธอ ปรียาดามั่นใจมากว่าฝีมือของเธอไม่ตกรสชาติอาหารของเธอยังคงเดิมเหมือนกับตอนอายุสิบสามปีที่เธอหัดเรียนทำอาหารเพื่อให้ธิปติพัศในวัยสิบหกปีได้ทาน

"คุณปันทำอาหารเก่งขึ้นรึเปล่าคะ ป้าจำได้ว่าตอนนั้นคุณปันเข้าครัวทีไรเป็นอันต้องเละเทะทุกที" ป้าแม่บ้านเย้าแหย่หญิงสาวอย่างไม่จริงจังมากนักด้วยความเอ็นดู ครั้นอดีตเธอจำได้ดีว่าหญิงสาวคนนี้มีความมุ่งมั่นมากขนาดไหนถึงกับไปเรียนทำอาหารเพื่อให้ชายอันเป็นที่รักได้ทานฝีมือของตัวเอง ตอนนั้นหนูปันของเธอทำเป็นแค่ของโปรดของธิปติพัศและเวลาที่เธอเข้าครัวทีไรเหล่าแม่บ้านก็ต่างพากันกุมขมับเพราะสภาพห้องครัวเละเทะจนดูไม่ได้เลย

ตัดภาพมาที่ตอนนี้ปรียาดาดูคล่องแคล่วขึ้นเยอะมากสามารถทำอาหารได้หลากหลายและที่สำคัญห้องครัวไม่เละเทะเหมือนเก่าแล้ว

เธอเปลี่ยนไปมากแต่หนึ่งสิ่งที่มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยคือความเอาใจใส่ที่เธอมีต่อธิปติพัศ

"ป้าสำลีก็พูดไป คนเรามันต้องมีการพัฒนากันบ้างสิคะ" ปรียาดาเขินอายกับคำพูดของป้าแม่บ้านแต่ก็ยังเย้าแหย่กลับอย่างเป็นกันเอง

ระหว่างทำอาหารก็มีเหล่าแม่บ้านคอยช่วยหยิบจับนั่นจับนี่ให้เธออยู่ตลอดเวลาภายในสองชั่วโมงกว่า ๆ อาหารมากมายหลากหลายตาก็ถูกนำมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่

ปรียาดามองอาหารมากมายที่เรียงรายกันด้วยความสุขใจและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าธิปติพัศจะชอบอาหารมื้อนี้ที่เธอตั้งใจทำให้

"ให้ไปตามคุณภีมเลยไหมคะ"

"เดี๋ยวปันไปตามเองค่ะ ไปพักกันได้เลย" ปรียาดายิ้มบาง ๆ ก่อนจะสาวเท้าเดินหันหลังขึ้นชั้นสองตรงมายังห้องทำงานของชายหนุ่ม

ก็อก ก็อก

บรรจงเคาะประตูบานหนาของห้องทำงานเบา ๆ

"พี่ภีมคะ" เปล่งเสียงออกไปเพื่อให้คนด้านในรับรู้ถึงการมาเยือนของเธอ

แกร่ก

เพียงไม่นานประตูห้องทำงานบานหนาก็เปิดออกด้วยฝีมือคนด้านใน ปรียาดาชะงักเล็กน้อยเมื่อคนที่มาเปิดประตูไม่ใช่ธิปติพัศแต่เป็นลูกน้อยคนสนิทของเขาแทน

"เชิญครับ" ต้นสนลูกน้องคนสนิทของธิปติพัศผายมือให้กับปรียาดาเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับโค้งศีรษะเล็กน้อยให้ความเคารพแก่เธอ

"ขอบคุณค่ะ" ปรียาดากล่าวขอบคุณตามมารยาทก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในห้องทำงานของธิปติพัศได้จนสำเร็จ เข้ามาในห้องก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานไม่ได้สนใจการมีอยู่ของเธอสักนิด "พี่ภีมคะ" จนกระทั่งที่ปรียาดาส่งเสียงเรียกชื่อเขาอีกครั้งคนที่เอาแต่ก้มหน้ายอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอนิ่ง ๆ

"เข้ามาถึงในห้องทำงานของพี่ ปันมีอะไรรึเปล่าครับ" ธิปติพัศถามปรียาดาเสียงนิ่งเช่นเดียวกับสายตาของเขาที่มองมายังเธอ

ปันเห็นว่ามันถึงเวลาทานข้าวแล้ว เลยขึ้นมาตามไปทานข้าวด้วยกันน่ะค่ะ"

"พี่ยังไม่หิว" คำตอบของธิปติพัศทำเอาปรียาดานิ่งงัน "พี่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ ยังมีงานอีกเยอะที่พี่ต้องทำปันหิวปันทานก่อนพี่ได้เลยนะครับไม่ต้องรอ" ดวงตากลมโตกวาดมองงานที่เขาบอกว่ามันเยอะและต้องเร่งเคลียร์ให้เสร็จแต่ทว่าเธอกลับพบแค่แฟ้มเอกสารเล่มเดียวที่ตั้งอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม คอมพิวเตอร์ของเขาก็ปิดอยู่

"เหรอคะ" เสียงของปรียาดาแผ่วเต็มทน ความรู้สึกบางอย่างแล่นมาชนเธอเต็ม ๆ

"ถ้าปันไม่มีอะไรแล้ว พี่ขอทำงานต่อนะครับ" ปรียาดาเม้มปากแน่นมองหน้าธิปติพัศด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ปรียาดากำลังรู้สึกว่าธิปติพัศเอางานมาอ้างเพื่อต้องการจะหลบหน้าเธอ

"งั้นปันไม่กวนพี่ภีมแล้วค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ" ปรียาดาบอกอย่างไม่เต็มเสียงนักก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องนี้ แต่เดินไปไม่ทันถึงประตูด้วยซ้ำข้อมือเรียวของเธอก็ถูกคว้าไว้

ปรียาดาหันกลับมามองหน้าธิปติพัศด้วยความไม่เข้าใจในเมื่อเขาเป็นคนต้องการให้เธอออกไปแล้วจะตามมารั้งเธอไว้ทำไมอีก

"คะ" ปรียาดาเลิกคิ้วถามด้วยความฉงน

"พี่หิว" คำตอบสั้น ๆ ที่ออกมาจากปากของธิปติพัศก่อนที่เขาจะออกแรงดึงปรียาดาให้เดินตามตรงมายังห้องอาหารที่มีอาหารมากมายรอให้เขามาทาน