คุณสามีไม่เคยรัก

คฤหาสน์อธิราชบดินทร์ เมื่อขาก้าวสู่อธิราชบดินทร์ลมหายใจของปรียาดาสะดุดอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอมองไปรอบคฤหาสน์แห่งนี้ด้วยความหวาดหวั่นเพราะนานมากแล้วที่เธอไม่ได้มาเหยียบ ณ ที่แห่งนี้ ที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายระหว่างเธอกับเขา ผู้ชายที่เธอแอบรักตั้งแต่วัยเยาว์ แต่แล้ววันนี้เธอก็กลับมาเหยียบที่แห่งนี้อีกครั้ง กลับมาในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของธิปติพัศ ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของอธิราชบดินทร์  พ่อของธิปติพัศและปรียาดาเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมด้วยกันจนกระทั่งที่ทั้งสองต่างมีครอบครัวมีลูกที่น่ารักก็ได้หมายมั่นสัญญากันว่าเมื่อใดก็ตามที่พ่อของธิปติพัศมีลูกไม่ว่าจะหญิงหรือชายเช่นเดียวกันกับพ่อของปรียาดาจะให้ลูกของทั้งคู่แต่งงานกัน  จวบจนเวลาล่วงเลยมาถึง ณ ปัจจุบัน ที่ธิปติพัศอายุยี่สิบแปดปี และปรียาดา อายุยี่สิบห้าปี พ่อของชายหนุ่มก็ได้มาทวงถามคำสัญญาที่เคยให้ไว้ในอดีตกับพ่อของปรียาดา จึงบังเกิดเป็นงานแต่งงานใหญ่โตขึ้นมาข่าวแต่งงานของคนทั้งคู่แพร่สะพัดกระหน่ำไปทุกช่องทางเกิดเสียงฮือฮาขึ้นอย่างกว้างขวางเมื่อทายาทอสังหาริมทรัพย์หมื่นล้านแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของธุรกิจเหมืองแร่ ในตอนที่คนเป็นพ่อบอกว่าปรียาดาต้องแต่งงานกับธิปติพัศ เธอเอ่ยตอบรับแทบจะทันที ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มดีใจจนปิดไม่มิดเมื่อตัวเธอกำลังจะได้แต่งงานกับชายหนุ่มที่เธอแอบรักมานาน ธิปติพัศคือรักแรกของปรียาดาและมันยังคงเป็นแบบนั้นเสมอมาไม่เคยเปลี่ยนแปลงแม้ก่อนหน้านี้โชคชะตาจะพัดพาให้เธอกับเขาต้องแยกจากกันก็ตาม ภายหลังจากงานแต่งงานจบลงปรียาดาก็ขนข้าวขนของจากบ้านของตัวเองย้ายเข้ามาอยู่กับธิปติพัศตามความต้องการของคนเป็นสามี "มาแล้วเหรอ" เสียงทุ้มต่ำที่ดังมาจากตรงหน้าทำให้ปรียาดาที่กำลังก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง "พี่ภีม" เอ่ยพึมพำชื่อของคนเป็นสามีอย่างแผ่วเบา พลางระบายยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าคนเป็นสามีเดินเข้ามาหา "ขอโทษที่พี่ไม่ได้ไปรับปันด้วยตัวเองนะครับ วันนี้งานพี่ยุ่งมาก" แม้ทุ้มเสียงที่ใช้พูดกับปรียาดาจะดูอ่อนโยนแต่ทว่าแววตาคู่คมของธิปติพัศกลับปิดความว่างเปล่าในแววตาไม่มิด  เขามองปรียาดาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ในขณะที่ตัวของหญิงสาวมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความรักที่เปี่ยมล้น "เดี๋ยวเราขึ้นห้องเอากระเป๋าไปเก็บกันนะครับ มาครับเดี๋ยวพี่ลากกระเป๋าให้" ปรียาดายิ้มหวานให้คนเป็นสามีเมื่อเห็นเขาดูแลเทคแคร์เธอดีขนาดนี้ ก่อนจะเดินตามหลังของคนเป็นสามีขึ้นห้องนอนของเขามา ปรียาดากวาดสายตามองห้องธิปติพัศอย่างพินิจพิจารณาเมื่อเห็นว่าภายในห้องนอนของเจ้าตัวเปลี่ยนไปมากต่างจากวัยเด็กที่เต็มไปด้วยภาพการ์ตูนแปะเต็มผนัง "ห้องพี่ภีมเปลี่ยนไปมากเลยนะคะ" สิบสองปีที่ไม่ได้เจอกันนึกไม่ถึงว่าทุกอย่างที่เธอเห็นและเจอมันจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ "แน่นอนสิ มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว" น้ำเสียงนั่นเหมือนกำลังบอกอะไรบางอย่างกับเธออยู่กลาย ๆ แต่ปรียาดาก็เลือกจะมองผ่านไปอย่างไม่คิดอะไร "ใช่ค่ะ ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะขนาดตัวพี่ภีมเองก็ยังเปลี่ยนไป หล่อขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยค่ะ" ปรียาดาหัวเราะคิกคักในกับคำพูดของตัวเอง "หึ" ธิปติพัศเค้นหัวเราะให้กับหญิงสาวตรงหน้า มองสบสายตาปรียาดาด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา ว่าตัวเขานั่นคิดอะไรอยู่