4 Ay Sonra...
***
Hiç büyümemiş olmayı diliyorum bu konağa ayak bastığımdan beri.Hep çocuk kalmak ve annemin sıcak kollarından ayrılmamak.
Fakat zaman acımasızdı.Zaman hiç kimseye acımadığı gibi bana da acımamıştı.Büyümüştüm.Yaşım on dokuzdu belki ama acılarım benden çok daha büyüktü.Kaderin bu ağır imtihanı belimi büküyordu.
Mutlu olma ihtimalim ise artık imkansız bir uzaklıktaydı sanki bana.Hiç bir zaman mutlu olamayacaktım.
Aylardır içinde debelendiğim bataklıkta günler ağır ağır ilerliyordu.
Gülmeyi,konuşmayı en çok da rahat nefes almanın ne demek olduğunu unutmuştum.Karnımda tutunduğum bir can vardı sadece ve onun için nefes alıp veriyordum.
Umudum yok dediğim anda gelmişti bana.Başta kabul etmek istemesem de sonrasında varlığı bana güç vermeye başlamıştı.Artık küçük hareketler
