ex-husband ผมกลายเป็นของเล่นสามี(เก่า)

“ยัยตาแกไปคุยอะไรกับน้องจันทร์เจ้า” “แค่ไปอธิบายงานให้น้อง เหมือนน้องจะยังไม่ค่อยเข้าใจ” “แกก็ดูน้องแทนพี่ด้วยนะ พี่งานยุ่ง สงสารน้อง” “พี่ริสา พี่รู้จักกับจันทร์เจ้าเหรอ” ตาหวานรุ่นพี่ในฝ่ายบัญชีเอ่ยปากถามริสาหัวหน้าฝ่ายขึ้น เมื่อเห็นว่าริสานั้นดูเป็นห่วงเป็นใยและสงสารจันทร์เจ้าหรือพนังงานคนใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานได้ 2 อาทิตย์กว่า “จันทร์เจ้าเป็นเด็กที่อยู่แถวบ้านพี่ ตอนนั้นพี่ไปเรียนต่อต่างประเทศเลยไม่ค่อยรู้เรื่องกับเขาหรอก แต่แม่พี่เล่าให้ฟัง” “เรื่องของน้องเหรอ” “ใช่” “เล่าด่วนพี่ ฉันอยากฟัง เผื่อจะช่วยอะไรน้องได้บ้าง” ว่าแล้วทั้งสองก็พากันลงไปทานข้าว เพราะตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวันพอดี ริสาเดินถือปิ่นโตวางลงบนโต๊ะก่อนจะเอียงตัวเข้าหาตาหวานที่รอฟังเธอเล่าอยู่ “ก่อนหน้านี้ ย้อนไปประมาณ 3-4 ปีก่อน จันทร์เจ้าเคยมีครอบครัวนะ มีสามีและลูกชายวัย 3 ขวบกว่าๆ แม่พี่บอกว่าคืนนั้นเป็นคืนวันเกิดของลูกชาย แต่สามีออกไปทำงานแล้วกลับดึก จันทร์เจ้าก็เลยพาลูกไปซื้อเค้กเองที่ห้างใกล้ๆบ้าน เห็นบอกว่าหลับในหรือยังไงพี่ก็ไม่รู้แน่ชัด จันทร์เจ้าทำรถเสียหลัก ชนกับเสาร์ไฟฟ้า ลูกตายแต่แม่รอด” “เอาจริงดิพี่” “จริง! แล้วพอสามีน้องรู้ก็โมโหแหละ ที่ทำให้ลูกตาย พอลูกเสียไปสามีก็ไม่ค่อยสนใจ ทะเลาะกันบ่อยจนอยู่ๆวันหนึ่งก็หายไปดื้อๆ ทิ้งให้จันทร์อยู่คนเดียว” “เฮ้ยพี่ แล้วสภาพจิตใจแบบนั้นเนี้ยนะ” “อืม แล้วน้องไม่มีญาติด้วยนะ พ่อแม่ก็ตายไปตั้งนานแล้วด้วย แม่พี่นี่แหละค่อยดูแลอยู่บ่อยๆ มีช่วงปีแรกที่น้องทำอะไรไม่ได้เลยนะเพราะเป็นโรคซึมเศร้า” ริสาหยุดการสนทนาทันทีเมื่อจันทร์เจ้าเดินถือถาดอาหารเข้ามาขอนั่งด้วยกับเธอและตาหวาน ทั้งสองรีบปรับสีหน้าและยิ้มให้จันทร์เจ้าอย่างเป็นมิตร “จันทร์เจ้าพอจะเรียนรู้งานได้ไหม” “พอได้อยู่ครับพี่ริสา มีพี่ตาหวานค่อยช่วยด้วย” จันทร์เจ้ายิ้มอ่อนให้กับทั้งสองพร้อมกับก้มหน้าก้มตาทานข้าวด้วยความสุภาพ สายตาของทั้งสองเหลือบมองแหวนเพชรเม็ดเล็กบนนิ้วนางของจันทร์เจ้าก่อนจะรีบหันหนีอย่างรู้กัน “กลับบ้านกับพี่หรือเปล่า” “เจ้าว่าจะไปตลาดก่อนสักหน่อย พี่ริสากลับก่อนเลยครับ” “โอเค” ปากเรียวเอ่ยบอกกับริสาอย่างสุภาพ ใบหน้าเรียวสวยนั้นชวนให้ริสานึกถึงจันทร์เจ้าในวัยเด็ก รอยยิ้มร่าเริงสดใด น่ารักน่าเอ็นดูนั้นกลับหายไปจนไม่เหลือคราบของเด็กคนนั้นอยู่ในตอนนี้ “เอ้าๆ กินข้าวกันแล้วก็ทำตัวให้เรียบร้อยกันด้วย โดยเฉพาะฝ่ายการเงิน การจัดการ เดี๋ยวท่านประธานจะเข้าบริษัทนะ” เลขาเอ่ยบอกกับพนักงานที่กำลังทานข้าวกันอยู่ สิ้นเสียงของเธอทุกคนก็ดูชุลมุนวุ่นวายกันไปหมด ต่างคนต่างทาน ต่างคนต่างรีบเพื่อไปจัดแจ้งโต๊ะทำงานของตัวเอง “จะว่าไปจันทร์เจ้ายังไม่เคยเห็นท่านประธานเลยนี่” “ใช่ครับ ก็จันทร์เจ้าพึ่งจะมาทำงานได้แค่ 2 อาทิตย์เอง ฮ่าๆ” “แกใจดี แล้วก็หล่อด้วยนะ หล่ออย่างกับเทพบุตร ฮ่าๆ” ริสาพูดทีเล่นทีจริงใส่จันทร์เจ้าและตาหวานก่อนจะพากันหัวเราะออกมา ทั้งสามรีบสาวเท้าเดินเมื่อริสามองนาฬิกาข้อมือ จวนจะถึงเวลาที่ท่านประธานจะมาถึงแล้ว “เราไม่ได้มีอะไรต้องจัด เพราะแผนกเราสะอาดอยู่แล้ว” ริสาพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจพร้อมกับยกมือขึ้นจัดสูทของตัวเอง จันทร์เจ้าได้แต่นั่งยิ้มตาหยีให้กับพี่ๆในแผนก ใบหน้าหวานๆ และวาจานอบน้อมทำให้คนในแผนกและแผนกใกล้เคียงค่อนข้างจะรักและเอ็นดูจันทร์เจ้าเป็นอย่างมาก ร่างเล็กนั่งมองจอคอมอยู่ชั่วครู่ก่อนจะได้ยินเสียงของพนักงานวิ่งมากระซิบกันให้ลุกขึ้นยืนเพราะท่านประธานมาถึงแล้ว เมื่อได้ยินตัวเล็กก็รีบลุกยืนตามคำบอกกล่าวของพี่ๆ สายตากลมจ้องมองชายร่างสูงโปร่งในชุดสูทเรียบหรู เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายวัยพอๆกับจันทร์เจ้า ตัวเล็ก หน้าตาน่ารัก ผิวพรรณขาวนวล สายตาของจันทร์เจ้าไม่สามารถละไปจากชายร่างสูงคนนั้นได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว “หล่อใช่ไหมหล่ะ จันทร์เจ้ามองไม่ละสายตาเลย ฮ่าๆ” ตาหวานแอบกระซิบกระซาบจันทร์ที่ยังคงจ้องมองท่านประธานไม่ละสายตา ท่านประธานที่ทุกคนบอกว่าใจดี หล่อเหลาและเก่งรอบด้านนั้นกลับไม่ใช่ใครอื่นไกล เขากลับกลายเป็น ‘แทนคุณ’ สามีของจันทร์เจ้าที่หายไปเมื่อสามปีก่อน “สวัสดีค่ะท่านประธาน” “สวัสดีครับคุณริสา วันนั้นที่ส่งเรื่องเข้ามาผมยุ่งมากเลยไม่ได้ดู ให้เลขาเซ็นอนุมัติให้แทน เป็นยังไงบ้างพนักงานที่เข้ามาใหม่” “เรียนรู้เก่งมากเลย ทางโน้นค่ะ ยื่นอยู่ตรงโต๊ะทำงานโน้นค่ะ” แทนคุณหันไปตามปลายนิ้วของริสา สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าเรียวสวยไม่ละสายตา แทนคุณรีบเบือนหน้าหนีพร้อมกับสั่งให้ริสาพาจันทร์เจ้าไปพบที่ห้องทำงานในทันที “จันทร์เจ้าท่านประธานเรียกพบ พี่พาไปนะ” “ทำไมหล่ะครับ” “สงสัยคงอยากจะสอบถามอะไรนิดหน่อยแหละ เพราะคนที่รับเข้าทำงานเป็นเลขาไม่ใช่แก” “ครับ” มือเรียวประสานกันแน่น ใบหน้าขาวนวลเริ่มซีดเซียวเพราะความกังวลกำลังครอบงำจันทร์เจ้า จนทำให้พี่ๆในแผนกต้องเข้ามาปลอบใจคนตัวเล็กที่มีท่าทางออกมาอย่างชัดเจน จันทร์เจ้าเดินตามริสาขึ้นไปด้วยความประหม่า ไม่รู้ว่าถ้าเจอหน้าสามีที่ตัวเองพยายามตามหามาตลอดสามปีควรจะพูดคุยด้วยอย่างไร และผู้ชายที่มาด้วยเป็นใคร ต้องทำตัวแบบไหน ความกังวลตีกันในหัวของจันทร์เจ้า “จันทร์เจ้าถึงแล้ว เดี๋ยวให้พี่เลขาพาเข้าไปนะ พี่ไปรอข้างล่างนะ” “ครับ” ริสาตบไหล่จันทร์เจ้าเบาๆเพื่อให้เขานั้นคลายกังวล เธอหันมองจันทร์เจ้าอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินลงลิฟต์ไปด้วยความกังวลไม่แพ้กัน เพราะท่าทางของจันทร์เจ้านั้นดูผิดแปลกไปจากเดิม “ท่านประธานคะ พนักงงานใหม่มาแล้วค่ะ” “ให้เข้ามาได้เลย” เลขาต่อสายเข้าไปในห้องพร้อมกับลุกขึ้นเปิดประตูและเดินนำจันทร์เจ้าเข้าห้องไป สายตากลมจ้องมองแทนคุณที่กำลังยิ้มให้กับชายที่นั่งอยู่ตักด้วยความสับสน มือเรียวรีบยกขึ้นมาปิดแหวนบนนิ้วและก้มหน้าลง “พี่แทนทำงานต่อเถอะ ฟิวส์ไปก่อนนะ เจอกันที่บ้านนะครับ” “โอเคครับ รักนะครับ” กาฟิวส์ หรือคู่หมั้นของแทนคุณโน้มหน้าลงหอมแก้มของแทนคุณโดยไม่อายสายตาของใคร เท้าเรียวก้าวเดินพร้อมกับหันมายิ้มให้เลขาและจันทร์เจ้าที่ยืนอยู่หน้าห้อง “เลขาเอมออกไปก่อน ผมขอคุยกับพนักงานคนใหม่เป็นการส่วนตัว” “ได้ค่ะ ท่านประธาน” เอมมิการีบถอยหลังออกจากห้องไปทำงานที่ค้างไว้เมื่อครู่ แทนคุณกวักมือเรียกจันทร์เจ้าที่ยืนนิ่งอยู่ประตูหน้าห้องทำงานให้มานั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้า “พี่แทนคุณ” “ผมไม่ได้สนิทหรือรู้จักคุณมากมายขนาดที่คุณจะมาเรียกผมพี่นะ” “ขะ-ขอโทษครับ” “หัดเจียมตัวซะบ้าง เป็นแค่พนักงานในบริษัทของผม อย่าได้มาทำตัวสนิมสนมกับผม” จันทร์เจ้ารีบกล่าวขอโทษด้วยความตกใจ ใบหน้าเรียวสวยเริ่มแดงระเรื่อเมื่อเริ่มกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มือเรียวจับชายเสื้อของตัวเองไว้แน่นพร้อมกับกัดฟันเพื่อพยายามให้ตัวเองไม่ร้องไห้ออกมา “ที่จริงกะว่าจะแวะเข้าไปหาอยู่หรอกนะ แต่เจอที่นี่ก็พูดเลยแล้วกัน” “พี่…ท่านประธานจะแวะไปหาทำไมเหรอครับ” “ผมพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ กะว่าจะไปคุยกับคุณให้รู้เรื่อง ขอโทษนะที่หายไปดื้อๆ ตอนนี้สถานะของเราไม่มีอะไรมากไปกว่าเจ้านายกับลูกน้องแล้วนะ ผมกำลังจะแต่งงานในอีก 8 เดือนข้างหน้า กำลังจะมีครอบครัวใหม่ คุณช่วยถอดแหวนนั้นออกซะ” สิ้นเสียงของแทนคุณ จันทร์เจ้าก็รีบถอดแหวนออกด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกง ดวงตาคู่งานเริ่มมีน้ำตาคลอออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “ไม่ต้องพยายามตามหาผมอีกแล้วนะ ตอนนี้ผมอยู่ตรงหน้าของคุณแล้ว” “เข้าใจแล้วครับ” “ไม่มีอะไรแล้ว ผมหมดธุระกับคุณแล้ว ไปได้” “ครับ” ตัวเล็กรีบลุกขึ้นโดยที่ไม่กล้าจะหันไปสบตาคนตรงหน้า เท้าเรียวรีบก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว ณ เวลานี้ในหัวนึกได้แค่ห้องน้ำเท่านั้น จันทร์เจ้าพุ่งตัวเข้าห้องน้ำก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ