น้ำเสียงที่แฝงความน้อยใจและความเสียดายของมินตรา ทำให้ภาสกรต้องตะแคงตัวกลับมาหาเธอทันที เขาจับศีรษะของเธอยกขึ้นมาหนุนแขนของเขาไว้ แล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าผากของเธอออกอย่างอ่อนโยน
“ใครบอกเธอว่า ถ้าฉันหายดีแล้วเธอจะหมดหน้าที่ไปเฉย ๆ น่ะ”
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและจริงจัง
“ก็... ก็คุณภาสกลับมาเดินได้แล้วนี่คะ”
มินตราตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“คงไม่ต้องมีพยาบาลพิเศษอย่างมินดูแลต่อแล้ว”
“ไม่... ไม่เลย มินตรา”
ภาสกรส่ายหน้าอย่างหนักแน่น
“เธอเข้าใจผิดไปไกลมากแล้ว”
“ฉันจนหายดีแล้วก็จริง แต่เธอต้องดูแลหัวใจฉันต่อต่างหาก”
มินตราเงยหน้ามองเขา ดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความตื้นตัน คำพูดที่จริงใจของเขาทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา ความรู้สึกทั้งหมดทำให้แก้มของเธอแดงก่ำทันที
ภาสกรยิ้มเอ็นดูกับความน่ารักที่แสดงออกมาอย่างเปิดเผยของเธอ เขาโน้มตัวลงไปใกล้ แล้วจูบเธออย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปาก จูบที่นุ่
