Sarvan Asil Korkmaz
Konağın avlusundan geçerken akşamın serinliği tenimi okşadı. Yorucuydu bugün; hem bedenim, hem zihnim yorgundu. Ama bir an önce odamıza çıkıp Meryem’in gözlerine bakmak, onun ellerinde huzuru bulmak istiyordum. Merdivenleri ağır adımlarla çıktım. Odamıza bir adım kalmıştı ki, önümde Yasmin belirdi. Gözlerinde yine aynı inat, yine aynı karanlık umut…
“Hoş geldin ağam,” dedi yavaşça.
Başımı salladım. “Hoş buldum Yasmin,” dedim ve yanından geçmek üzereyken arkamdan gelen sesiyle durmak zorunda kaldım.
“Daha ne zamana kadar beni görmezden geleceksin Asil?”
Asil…
Çocukluğumuzdan beri bana ikinci adımla seslenen tek kişi oydu. Annem bile bana Sarvan derdi hep. Ama Yasmin… Hep farklı gördü beni. Hep başka gözle.
Yavaşça döndüm. “Seni kardeşim gibi gördüğümü söyledim Ya
