นายท่านขา อย่าดุหนู

Chapter 6: รันทด

สาวน้อยที่ดูเป็นสาวหมวยน่ารักผมยาวตรงดูโตกว่าวัยอยู่ในชุดนักศึกษากำลังพยุงปาฏลีเข้ามาที่ห้องพักขนาดเล็กในคอนโดใกล้มหาวิทยาลัยของปาฏลีเอง

“ทำไมนายใหม่บริษัทแกดีจังเลยปูลม? ค่าผ่าตัดเลสิกเกือบแสนก็ออกให้เหรอ? แบบนี้เงินแสนที่แกเสียไปกับโฮสต์ก็ถือเสียว่าแลกกับการผ่าตัดเลสิกก็แล้วกันเนาะ จะได้ไม่เสียดายเงิน” ชญาดาประคองเพื่อนที่มีที่ครอบตาปิดอยู่ไปนั่งที่เตียงเพราะหมอบอกว่า 24-48 ชั่วโมงแรกปาฏลีควรพักผ่อนให้เต็มที่

“ฉันไม่เห็นจะเสียดายเงินเลย คนที่แกดีลมาให้เขาดีมาก หล่อสุดอะไรสุด เกินความคาดหวังของฉันไปมาก ห้องก็ดี สวยมาก แต่ฉันคงทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตแล้วแหละ ยังไม่โตเต็มที่มันดีแบบนี้นี่เอง ทำอะไรไม่ต้องคิด บ้าบอบ้าง ถือเป็นประสบการณ์ชีวิต” ปาฏลีตอบเพื่อนแล้วหัวเราะคิกคักทั้ง ๆ ที่แสบตาจนลืมไม่ขึ้น

“พูดมาได้ว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต วันก่อนแกโทรมาเล่าให้ฉันฟังเองว่าเมาสลบ จำอะไรไม่ได้ เสียตัวโดยไม่เหลือความทรงจำมันเป็นประสบการณ์ชีวิตตรงไหนยะ?” ชญาดาต่อว่าเพื่อน เธอรู้สึกเสียดายเงินแทนเพื่อนทันทีที่รู้ว่าปาฏลีไม่ได้ซึมทราบความสุขซ่านของชีวิตสาวทั้ง ๆ ที่เสียเงินไปเป็นแสน

“ถึงตอนมีอะไรกันจะไม่รู้สึกตัวแต่ก่อนหน้านั้นและหลังจากนั้นฉันมีสติดีนี่แก ฉันเห็นหน้าเขา ฉันได้สัมผัสร่างกายเขา ฉันรู้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา” พูดไปปาฏลีก็ทำหน้าแดงไป

“ว้าย! ยัยเด็กลามก! แกหน้าแดงด้วย คิดอะไรอยู่เนี่ย? ไม่รู้ที่บาร์จัดโฮสต์คนไหนให้แก คงหล่อน่าดูจริง ๆ ด้วย ไว้ฉันจะขอเงินป๋าไปจัดบ้าง” ชญาดาพูดขึ้น ลูกคุณหนูโรงงานทอผ้าอย่างเธอเงินแสนเดียวคือเรื่องเล็กกระจิ๋ว ดังนั้นเธอจึงผลาญเงินในบาร์โฮสต์มาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว

“ห้ามเลยนะชมพู่ คนอื่นอาจซื้อตัวนายท่านได้ แต่แกที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน ห้ามเด็ดขาด ฉันไม่สะดวกใจ... มันคงแปลก ๆ” ปาฏลีสั่งเพื่อนแล้วนอนลงบนเตียง

“ล้อเล่นหรอกย่ะ ใครอยากไปซ้ำรอยกับแกกัน ในโลกนี้มีคนหล่อ ๆ ดี ๆ ตั้งเยอะ ใช่ว่า ‘นายท่าน’ ของแกจะหล่อที่สุดในโลกเสียเมื่อไหร่ แต่แกอย่าหลงเพ้อกับผู้ชายพวกนั้นให้มากนักนะ ฉันเห็นผู้หญิงหมดตัวเพราะโฮสต์มานักต่อนักแล้ว” ชญาดาเตือนเพื่อนแล้วหยิบยาแต่ละซองของปาฏลีขึ้นมาอ่านรายละเอียดก่อนจะจัดยาไว้ให้เพื่อน

“รู้หรอกน่า ฉันไม่เสียเงินบ้าบอแบบนั้นบ่อย ๆ หรอก แค่ถ้าถูกหวย หรือมีเงินเหลือเก็บสักหน่อยก็อาจไปเยี่ยมนายท่านบ้าง ฮิ ๆ ๆ” ปาฏลีพูดหน้าทะเล้น ทีเล่นทีจริง

“ยัยปูลม อกหักแล้วใจแตกนะยะ เมื่อกี้ยังพูดว่าจะทำแบบนั้นเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายอยู่เลย อะ... นี่... ยาหลังอาหาร... แกต้องกินอะไรก่อน เดี๋ยวฉันสั่งอาหารให้แกก็แล้วกันนะ” ชญาดาบอกเพื่อนแล้วหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาวางตรงโต๊ะข้างหัวเตียง

ขณะที่สาวหมวยกำลังยกโทรศัพท์เลื่อนหาแอปพลิเคชันสั่งอาหารเสียงโทรศัพท์อีกเครื่องซึ่งเป็นของปาฏลีก็ดังขึ้น

“ใครโทรมาอะชมพู่?” ปาฏลีที่มองไม่เห็นและนอนหงายเหยียดตัวอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้วถามเพื่อน

“ไม่รู้เบอร์แปลก ๆ แกไม่ได้บันทึกไว้ เดี๋ยวฉันกดรับให้นะ” ชญาดาพูดจบก็กดรับแล้วยกมือถือไปแนบกับหูเพื่อนทันที

“ฮัลโหล?” ปาฏลีกรอกเสียงผ่านสายลงไป

“คุณปูลมใช่ไหมครับ? ผมมาส่งอาหารครับ รบกวนลงมารับหน่อยครับ” เสียงพนักงานส่งอาหารหนุ่มถูกส่งมาตามสาย

“หือ? แต่ทางนี้ยังไม่ได้สั่งอาหารเลยนะคะ” ปาฏลีตอบกลับไปด้วยความงุนงง

“มีคนสั่งให้ครับเป็นเค้กสตรอว์เบอร์รีหนึ่งก้อน กรรเชียงปูแกะนึ่ง แซลมอนสเต๊ก พาสต้าครีมสดไข่กุ้ง ซุปหอยลายครีมข้น สลัดปลาทอด แล้วก็... สตรอว์เบอร์รีเกาหลีด้วยครับ จ่ายเงินเรียบร้อยครับ คนสั่งฝากบอกด้วยว่าขอให้คุณปูลมกินให้อร่อยและขอให้ดวงตาหายไว ๆ ครับ” พนักงานส่งอาหารร่ายรายการยาวจนปาฏลีต้องขมวดคิ้วเพราะทุกสิ่งที่บอกมาคืออาหารโปรดของเธอทั้งนั้น เธอชอบอาหารทะเลและสตรอว์เบอร์รีเป็นที่สุด

จะว่าส่งผิดก็ไม่น่าจะใช่ แต่ใครกันรู้ละเอียดขนาดว่าบ้านหนูอยู่ไหน หนูชอบกินอะไรก็ยังรู้ ขนาดหนูผ่าตัดตาก็ยังรู้อีก หรือว่า... จะเป็นพี่กานต์? ไม่หรอกน่า ก็เลิกกันแล้ว

“ใครกันยัยปูลม? สั่งของโปรดแกมาส่งทั้งนั้นเลย แม่แกไม่รู้ใช่ไหมว่าแกผ่าตัด?” ชญาดาถามเพื่อน

“แม่อยู่ภูเก็ตจะไปรู้อะไรล่ะ ใครส่งมาก็ไม่สนแล้ว แกลงไปรับของให้หน่อยสิ ฉันหิวแล้ว สั่งมาเยอะขนาดนี้ฉันกับแกกินด้วยกันสองคนอิ่มจนคลานแน่” ปาฏลีสั่งเพื่อนและชญาดาก็ทำตามอย่างว่าง่าย

สาวน้อยได้ยินเสียงชญาดาเปิดและปิดประตูห้อง จากนั้นปาฏลีก็ได้แต่ครุ่นคิดถึงบุคคลปริศนาที่รู้ความเคลื่อนไหวรวมถึงอาหารโปรดของเธอ

มันฟังดูน่าขนลุก เหมือนพวกโรคจิตที่เฝ้ามองเธอ แต่ก็นะ... เกิดมา 21 ปี สาวน้อยปาฏลียังไม่เคยได้รับรู้ถึงความเอาใจใส่ขนาดนี้มาก่อน นี่ถ้ารู้ว่าใครเป็นคนจัดอาหารชุดใหญ่ไฟกะพริบมาส่ง เธอคงต้องตอบแทนให้คนคนนั้นอย่างงามเลยทีเดียว

************************

มาลิกอยู่ในชุดสีขาว เนื้อผ้าบางเบาที่เหมือนชุดนอนแต่กลับนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในเพนต์เฮาส์ของโรงแรม เขาเปิดประวัติของปาฏลีดูมาก่อนหน้านี้แล้ว 15 รอบ สาวน้อยที่เขาเพิ่งเจอได้ไม่กี่วันมีชีวิตรันทดที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา

เด็กหญิงปาฏลี สิริไพทูลเกิดจากแม่ชาวไทยเชื้อสายจีนและพ่อที่เป็นคนไทยแท้ ครอบครัวมีฐานะร่ำรวยระดับหนึ่ง ถือเป็นคนมีเงินในภูเก็ต แต่พอเธออายุสี่ขวบ ธุรกิจเลี้ยงไข่มุกของผู้เป็นพ่อก็ล้มไม่เป็นท่า เขาตัดสินใจฆ่าตัวตายทั้งครอบครัว ด้วยการรมควันลูกและเมียพร้อมด้วยตัวเองอยู่ในห้องนอน ทั้งผู้เป็นพ่อและแม่ของปาฏลีเสียชีวิตแต่เด็กน้อยคลานเข้าไปหลบในห้องน้ำแล้วปิดประตูถึงรอดชีวิตมาได้

ด้วยว่าเด็กน้อยไม่เหลือทรัพย์สมบัติใด ๆ ทำให้ญาติ ๆ หมางเมิน ไม่มีใครรับเด็กหญิงไปเลี้ยงดู ปาฏลีจึงเติบโตขึ้นมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจนกระทั่งอายุได้ห้าขวบ เด็กน้อยจึงมีผัวเมียที่ไร้ทายาทรับอุปการะ

ปาฏลีมีชีวิตครอบครัวอีกครั้งแต่มันก็ไม่ยั่งยืนสำหรับเธอ ในตอนที่เด็กหญิงอายุได้เจ็ดขวบ แม่บุญธรรมของเธอที่ไม่คิดว่าจะตั้งท้องได้เกิดตั้งท้องขึ้นมา สองสามีภรรยาดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อพ่อแม่บุญธรรมมีลูกเป็นของตัวเอง ปาฏลีจึงกลายเป็นลูกชังทันที เธอถูกเลี้ยงมาแบบอด ๆ อยาก ๆ บางคราวก็ถูกใช้งานหนักเพื่อที่แม่บุญธรรมจะได้มีเวลาดูแลน้องสาวที่เพิ่งเกิดอย่างเต็มที่

บางคราวแม่บุญธรรมของเธอตบตีเธอเพียงเพราะไม่พอใจที่เด็กน้อยวิ่งมาดูแลทารกที่ร้องไห้ช้า บางคราวก็ลงโทษให้เธอยืนอยู่นอกบ้านจนดึกดื่นเพียงเพราะเธอถูบ้านไม่สะอาด สุดท้ายเพื่อนบ้านใจดีที่เป็นหญิงหม้ายผัวตายทนเห็นไม่ได้จึงยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แจ้งตำรวจเรื่องเด็กหญิงถูกทารุณกรรมและดำเนินเรื่องรับเลี้ยงดูปาฏลีต่อ

หญิงหม้ายคนนั้นชื่อวรรณภา เป็นครูสอนโรงเรียนประถม เธอรักและเอ็นดูปาฏลีราวกับลูกในไส้ ปาฏลีเรียกเธอว่าแม่ เด็กน้อยเติบโตขึ้นเป็นเด็กสาวและเริ่มทำงานรับจ้างทุกอย่างที่ขวางหน้าเพื่อที่จะขอเงินจากแม่ให้น้อยที่สุด

ปาฏลีเดินทางเข้ากรุงเพราะสอบติดคณะบัญชี มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดัง มีแฟนคนแรกและคนเดียวตลอดระยะเวลาสี่ปีที่เป็นนักศึกษา ความเคลื่อนไหวทางบัญชีการเงินของสาวน้อยไม่ได้มีมากนัก เงินของเธอถูกโอนไปให้แม่ที่ภูเก็ตส่วนหนึ่ง จุนเจือแฟนหนุ่มส่วนหนึ่ง และส่วนที่เหลือถูกเก็บออมไว้เป็นเงินทุนซึ่งคงถูกใช้ไปกับการว่าจ้างมาลิกเรียบร้อยแล้ว สาวน้อยไม่เคยใช้เงินเพื่อตัวเอง ไม่เคยเที่ยวเล่นกับเพื่อนทำให้มีเพื่อนอยู่เพียงไม่กี่คน ไม่เคยแต่งเนื้อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าทันสมัย ที่สำคัญเธอไม่เคยหยุดพักการทำงานของเธอเลย ปาฏลีทำทุกอย่างตั้งแต่พนักงานเสิร์ฟ ครูสอนพิเศษวิชาคณิต หรือแม้กระทั่งงานแบกหามเธอก็เคยทำมาแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่างกขนาดนั้นจะยอมเสียเงินหนึ่งแสนเพื่อจ้างโฮสต์

มาลิกอดคิดไม่ได้

เมื่อหนุ่มหล่อหน้าคมอ่านประวัติโดยละเอียดของปาฏลีจนจบบรรทัดสุดท้ายเป็นรอบที่ 16 เขาก็วางประวัติของเธอไว้บนโต๊ะก่อนจะกดโทรศัพท์เรียกเจเจเข้ามาพบเขาในห้องทำงาน

“นายท่านมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?” เจเจเดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วโน้มตัวแสดงความเคารพต่อมาลิกก่อนจะเอ่ยถาม

“เรื่องที่ฉันให้ไปจัดการเรียบร้อยหรือยัง?”

“ครับนาย ผมสั่งอาหารทุกอย่างตามที่นายท่านต้องการส่งไปให้คุณปูลมเรียบร้อยครับ”

มาลิกยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะถามต่อ

“ปูลมชอบไหม? ใครดูแลปูลมอยู่? การผ่าตัดเรียบร้อยดีใช่ไหม? ถามหมอหรือยังว่าต้องพักฟื้นเพิ่มเติมมากกว่าหนึ่งอาทิตย์ไหม?” หนุ่มหล่อรัวคำถามต่อทันที

“ท่าทางคุณปูลมจะชอบอาหารมากครับ ผมให้คนเฝ้าดูถุงขยะที่ออกมาจากห้องคุณปูลม ไม่มีเศษอาหารเหลือเลยครับ คนที่จับตามองที่คอนโดรายงานมาว่าคอนโดนั่นเป็นคอนโดของเพื่อนคุณปูลมชื่อชมพู่ ชญาดา เธอให้คุณปูลมเช่าในราคาถูกเพราะที่บ้านของคุณชมพู่มีฐานะค่อนข้างดีและมีห้องสำหรับปล่อยให้เช่าหลายห้องครับ ตอนนี้คนที่ดูแลคุณปูลมก็คือคุณชมพู่ ส่วนเรื่องการผ่าตัดหมอแจ้งว่าเรียบร้อยดีครับ พักฟื้นไม่เกิน 48 ชั่วโมง ใส่ที่ครอบตานอนเพื่อป้องกันการขยี้ตาเจ็ดวัน ห้ามโดนแสงจัด หากออกกลางแดดต้องใส่แว่นตากันแดดหนึ่งเดือนครับ ที่เหลือก็ใช้ชีวิตได้ปกติ” เจเจสาธยายยืดยาว ไม่มีตกหล่นสักหัวข้อ

“ดี! งั้นเราเริ่มอาทิตย์หน้ากันเลย” มาลิกตอบ น้ำเสียงแฝงแววสนุกสนาน

“เริ่มอะไรครับนายท่าน?”

“เริ่มเตรียมผู้หญิงคนใหม่ของฉันให้พร้อมสำหรับการเข้าฮาเร็มน่ะสิ!”