วันนี้เป็นวันที่เหมราชดีใจมากเพราะวิศนีจะต้องกลับไปแล้ว เพราะตอนเธออยู่ เขาไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้คนตัวเล็กเลย เขากลัวว่าเธอจะรู้เรื่องเขากับปิ่นมุก จึงได้แต่มองร่างบางอยู่ห่างๆ ซึ่งปิ่นมุกก็ไม่สนใจเขาเลย ซ้ำยังพยายามหลบหน้าเขา เหมราชได้แต่นั่งหงุดหงิดไม่พอใจทั้งวัน แต่ทำอะไรไม่ได้
“วันนี้แหละ ยัยตัวแสบ จะลงโทษซะให้เข็ด โทษฐานที่กล้าเมินฉัน” เขานั่งคิดในใจและยิ้มอยู่คนเดียว
“เหมคะ เหม แหมนั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียวคะ” วิศนีเดินเข้ามาหาเขาและเอ่ยถาม
“เปล่า แล้วนี่จะไปแล้วเหรอ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“เหมคะ วิศนียังไม่อยากกลับเลย ขออยู่ๆต่ออีกนิดไม่ได้เหรอคะ” เจ้าหล่อนเขาไปกอดแขนออดอ้อนเขาอีกเช่นเคย
“ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ อย่าให้ผมต้องหมดความอดทน”
เหมราชเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงเข้ม พร้อมกับแกะมือเธอแกจากแขน เขากรามแกร่งบดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อวิศนีจะไม่ยอมไปจากเกาะง่าย
