๘ ไม่มีอะไรเหมือนเดิม2
1050 Words
“เธอช่วยไปตามน้าบุญมาให้ฉันที”
หญิงสาวขมวดคิ้วนิ่วหน้า ขณะนึกถึงคนขับรถของคุณนายงามตา
“ตามมาทำไมคะ”
ภพธรนิ่งเงียบ เขาไม่ตอบ นอกจากย้ำคำเดิม
“ไปตามมาเถอะ”
หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว แล้วนำเสื้อผ้าของเขาไปแขวนเอาไว้ที่หน้าตู้ ก่อนทำตามคำสั่งของเขา
เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดลง ชายหนุ่มก็ผ่อนลมหายใจยาวเหยียด
ใช้เวลาเพียงไม่นาน นายบุญก็ขึ้นมาถึงบนห้องของภพธร
“คุณหนึ่งมีอะไรจะให้ผมทำหรือครับ”
เมื่อได้ยินเสียงของนายบุญ ภพธรก็หันไปตามเสียง
“กอหญ้า”
หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม
“คะ?”
“เธอไปพักผ่อนเถอะ ที่เหลือฉันจะให้น้าบุญรับช่วงต่อ”
หญิงสาวถอนใจออกมาเมื่อเข้าใจความต้องการของชายหนุ่มในที่สุด ก่อนจะหันไปมองหน้านายบุญ ฝ่ายนั้นเพียงพยักหน้ายิ้มให้
“หญ้าไปเถอะ เดี๋ยวลุงจัดการต่อเอง เสร็จแล้วจะไปตาม” พูดจบนายบุญก็ขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงของภพธรอย่างคล่องแคล่ว ราวกับว่าเคยทำแบบนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้หญิงสาวรู้ในทันทีว่าทุกครั้งที่อีกฝ่ายต้องการอาบน้ำ ก็จะมีนายบุญคอยช่วยเหลือเสมอ
แบบนี้น่าจะจ้างบุรุษพยาบาลมาตั้งแต่แรก
หญิงสาวอดค่อนแคะเขาในใจเสียไม่ได้ แต่เมื่อมาคิดๆ ดูแล้วมันก็เหมาะสมอยู่ไม่น้อยที่มีลุงบุญคอยช่วยเหลือในขั้นตอนนี้ เพราะหล่อนตัวเล็กนิดเดียวถ้าเทียบกับเขา ดีไม่ดีอาจจะพาล้มกันไปทั้งคู่ จากที่เป็นเบาก็จะกลายเป็นหนักไปโดยปริยาย
คุณนายงามตาออกมาจากห้องทำงานในช่วงสายแล้วต้องขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อเห็นกอหญ้าเดินลงมาจากข้างบน
“เธอจะไปไหน”
ร่างบางชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางตรงไปยังคุณนายงามตา
“หญ้าจะเข้าครัวค่ะ”
“แล้วใครอยู่กับตาหนึ่ง”
“ลุงบุญค่ะ”
คุณนายงามตาถึงกับถอนหายใจพรืด
“เธอไม่ควรลงมาแบบนี้นะ ต่อให้ตาหนึ่งจะไล่เธอยังไงก็ไม่ควรลงมา เธอควรอยู่ช่วยนายบุญ”
หญิงสาวก้มหน้าลงอย่างยอมรับผิด แน่นอนว่าควรเป็นแบบนั้น แต่ความจริงคือใจหล่อนไม่อยากอยู่น่ะสิ
“ไป กลับขึ้นไปทำหน้าที่ของเธอ ต่อให้เขาออกปากไล่ เธอก็จะต้องไม่ไปไหนทั้งนั้น เข้าใจไหมกอหญ้า”
“เข้าใจค่ะ” หญิงสาวตอบโดยไม่สบตาอีกฝ่าย ทำให้คุณนายงามตาถอนหายใจอย่างอ่อนล้า แล้วยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อไป ท่านก็ล้มตึงต่อหน้าต่อตาหญิงสาวนั่นเอง
“คุณนาย!! ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย คุณนายเป็นลมค่ะ”
จากนั้นไม่นาน สาวใช้และแม่บ้านก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา ทุกคนช่วยกันยกคุณนายไปนอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น โดยมีกอหญ้าคอยปฐมพยาบาลเบื้องต้น ใช้เวลาเพียงไม่นาน คุณนายงามตาจึงคืนสติ
“ฉันเป็นอะไรไป” เจ้าของใบหน้าซีดเซียวกะพริบตาไล่อาการพร่าเบลอ เมื่อเริ่มกลับมามองเห็นชัดเจน คนแรกที่ท่านเห็นคือกอหญ้า และเอ่ยถามท่านด้วยน้ำเสียงเจือความเป็นห่วง
“รู้สึกอย่างไรบ้างคะคุณนาย”
คุณนายงามตามองหน้าเด็กสาวนิ่งนานก่อนจะผ่อนลมหายใจยาว
“รู้สึกมึนงง เวียนหัว”
จากที่กอหญ้าตรวจดูอาการเบื้องต้น คุณนายงามตามีอาการความดันสูง หัวใจเต้นเร็วผิดปกติ พอดีกับที่นายบุญพาภพธรนั่งรถเข็นออกมาจากลิฟต์ด้านข้างที่ทำขึ้นโดยเฉพาะตั้งแต่สมัยคุณนายงามตาป่วยใหม่ๆ แต่กลายเป็นว่ายามนี้ท่านกลับต้องลุกขึ้นมาดูแลกิจการที่ลูกชายขยับขยายมากมายแทนจนล้มตึงลงไปอย่างที่เห็น
“ลงมาทำไมกัน” คุณนายงามตาเอ่ยถาม ทั้งยังถลึงตาใส่นายบุญที่หลบสายตาท่านลง
“ผมได้ยินเสียงดังจากข้างล่าง ก็เลยขอให้น้าบุญพาลงมา ว่าแต่มีอะไรกันหรือเปล่าครับ เสียงดังเอะอะโวยวายขึ้นไปถึงข้างบน”
ภพธรเอ่ยถามด้วยความสงสัย ทำให้คุณนายงามตาจำต้องปดลูกชายคำโต
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พอดีว่าแม่บ้านน่ะ ทำน้ำหกเลอะเทอะแล้วลื่นล้มไปเอง จะว่าไปหนึ่งลงมาข้างล่างบ้างก็ดีนะจ๊ะ จะได้สูดอากาศบริสุทธิ์ ได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง บุญ” คุณนายงามตาหันไปทางนายบุญ
“ครับคุณนาย”
“ขอบใจมากที่ช่วยพาตาหนึ่งลงมา นายไปทำงานของนายเถอะ กอหญ้าจะดูแลตาหนึ่งต่อเอง”
นายบุญค้อมตัวแล้วเดินออกไป กอหญ้าจึงกระซิบบอกกับท่านว่า
“คุณนายต้องไปหาหมอนะคะ”
“เอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้ว” ท่านตัดบท เรียกให้คนสนิทช่วยพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วพยักพเยิดให้กอหญ้าไปดูแลลูกชายแทนที่จะมานั่งเฝ้าท่าน
ร่างบางจำต้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังรถเข็นที่มี ภพธรนั่งอยู่ จากนั้นสาวใช้ในบ้านก็ถูกไล่ให้ไปทำงาน ส่วนนางเรียมที่มาด้อมๆ มองๆ หลานสาวก็กลับเข้าครัวตามกันไป
“หญ้า พาคุณหนึ่งออกไปรับลมนอกบ้านสิ”
หญิงสาวสบตาท่านเพียงอึดใจ จากนั้นจึงดันรถเข็นของภพธรตรงไปยังประตู
“คุณหนึ่งอยากไปไหนบ้างคะ”
น้ำเสียงหวานๆ ของกอหญ้าเอ่ยถามขณะพาเขาออกมาจากบ้าน ส่วนคนถูกถามนิ่งเงียบไปเกือบนาทีจึงตอบออกมา
“จะอยู่ที่ห้อง หรือพาไปไกลแค่ไหนก็มีค่าเท่ากัน เพราะยังไงฉันก็มองไม่เห็นอยู่ดี”
คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกสะเทือนใจ ทั้งที่ความจริงหล่อนควรสะใจด้วยซ้ำไปที่เขาเป็นแบบนี้เสียได้ ทว่าใจหล่อนมันไม่ยอมคิดแบบนั้น
“ไหนๆ ก็ลงมาแล้ว หญ้าพาคุณหนึ่งไปนั่งเล่นที่ศาลานะคะ” บอกแล้วก็นิ่งฟัง แต่เมื่อเขาไม่ตอบอะไรออกมา หญิงสาวจึงตัดสินใจพาเขาตรงไปยังศาลากว้างตามคำสั่งของคุณนายงามตา...
- Writer
