รักไม่ผิด ผิดที่รัก

#9

ตอนที่ 9

ตัดขาดรัก

ในยามค่ำคืนฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วย่องออกจากบ้านเพราะรู้สึกกังวลเรื่องผู้หญิงที่เซ็นคุยด้วยวันนี้ฉันจะไปถามเขาให้รู้เรื่อง ฉันคิดว่าหากฉันไม่พูดคุยแล้วโกรธเซ็นไปแบบดื้อๆ มันก็จะไม่ยุติธรรมต่อเขา “อาซ้อใหญ่จะไปที่ไหนคะ” เสียงสาวใช้เอ่ยทักทายจากทางเบื้องหลังฉันจึงหันไปยิ้มจางๆ แล้วแสร้งปวดฉี่จะไปเข้าห้องน้ำ

ก่อนจะรีบชิ่งแอบเดินไปขึ้นรถแท็กซี่หน้าประตูรั้วบ้านขับแล่นออกไป

หน้าประตูห้องเช่า

มือเรียวสวยแตะประตูเบาๆ ก่อนจะแอบหันดวงตาไปมองกระจกบานใสที่มีเงารางๆ “ฉันรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากกลั้นสะอื้น เพราะเงาที่เห็นคือเซ็นกำลังมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ไม่จริงใช่ไหม ฮือๆๆ ฮึกๆ

ฉันยืนนิ่งไม่อาจจะทนมองดูความเจ็บปวดที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าได้อีกจำต้องรีบหันหลังเดินจากไปให้เร็วที่สุด

“ต่อสิคะ” สาวสวยหุ่นแซ่บเอ่ยมองเซ็นเมื่อเห็นเซ็นโน้มตัวก้มลงคร่อมบนตัวเธอ “งานของเธอเสร็จแล้วเอาเงินแล้วรีบใสหัวไป” ผมวางเงินลงบนเตียงให้ผู้หญิงขายบริการ ที่ผมซื้อมาแสดงละครตบตาน้ำ จากนั้นผมก็รีบวิ่งออกจากห้อง แอบตามน้ำไปแบบเงียบๆ

“อะไรกันจ้างตั้งแพงยังไม่ทันจะได้สุขสมเลย” ฉันสะบัดเงินแล้วยัดลงกระเป๋าก่อนจะรีบเดินส่ายก้นอวบอิ่มเดินออกไปจากห้องเช่าเก่าๆ ของผู้ชายหน้าหล่อที่จ้างมาใช้บริการ

ท่าเรือ

“ฉันเกลียดนายได้ยินรึเปล่า” ฉันตะโกนไปที่ทะเล ใบหน้ายังคงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ในใจนั้นเจ็บปวดอย่างมากที่ถูกเซ็นขย้ำหัวใจจนแหลกเหลว เขาลืมสัญญาทุกอย่างที่ให้ไว้กับฉัน

“ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่รักนายอีกแล้ว” ฉันระบายความเจ็บปวดโดยการตะโกนออกไปแบบสุดเสียง แม้มันจะเป็นการกระทำที่ดูบ้าบอเป็นอย่างมาก แต่มันก็ช่วยให้ฉันสบายใจได้

“ผมขอโทษนะน้ำที่ผมต้องทำแบบนี้” ผมได้แต่แอบมองดูเธอในที่มืดๆ ถึงผมจะปกป้องเธอในฐานะคนรักไม่ได้ แต่ผมก็สามารถปกป้องเธอแบบลับๆ ได้ ผมยืนมองดูน้ำตะโกนออกไปกลางทะเลว่าจะไม่รักผมอีก แต่ละครั้งที่น้ำพูดออกมาผมรู้สึกเจ็บเหมือนคมธนูพุ่งตรงเข้ามาปักอกซ้ำๆ

“...”

เช้าของวันที่ห้า วันนี้ทุกคนต่างร่วมแสดงความยินดีให้กับพี่ใหญ่ แม้กระทั่งพ่อแม่ของน้ำก็ถูกเชิญมาร่วมงาน หญิงสาวสวมชุดแต่งงานสีแดง ประดับสร้อยและของมีค่ามากมายบนร่างกาย “ยิ้มเยอะๆ นะน้ำวันนี้คือวันสำคัญของหนูนะจ๊ะ” ฉันเอ่ยบอกกับลูกสาวคนเดียวของฉัน

“หนูยังจำเป็นที่จะต้องยิ้มอีกเหรอคะ” ฉันเอ่ยตอบแม่น้ำเสียงราบเรียบแล้วลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะเครื่องแป้ง เพราะได้เวลาเริ่มงาน “เชิญค่ะซ้อ” สาวใช้หน้าประตูเอ่ยปากก่อนจะเดินนำฉันไปในงานซึ่งดูเหมือนว่าแขกจะมากันเยอะแล้ว เพราะคนที่เฉินตูเชิญมาในวันนี้ไม่ใช่คนทั่วไปแต่เป็นเครือญาติที่สนิทและเพื่อนรักของเขาทั้งนั้น

ฉันไม่อยากจะให้งานแต่งเอิกเกริก เมื่องานพิธีเริ่มเสียงตีฉาบก็ดังขึ้น หน้าประตูทางเข้ามีคณะเชิตสิงโตมาร่วมแสดงอวยพร ฉันเดินจับแขนของพ่อเข้าไปภายใน ก่อนจะเริ่มทำการกราบไหว้ฟ้าดินเคียงข้างเขารวมถึงพิธียกน้ำชาพร้อมทั้งกล่าวปฏิญาณต่อหน้าลูกน้องทุกคน “ฉันสัญญาว่าจะรักผู้หญิงคนนี้ไปจนวันตาย ต่อไปเธอคือซ้อใหญ่ของพวกแก” ซึ่งฉันเองก็จะต้องสัญญาเช่นเดียวกัน ฉันกล้ำกลืนพูดออกไปว่าจะรักเฉินไปจนวันตาย จะอยู่เคียงข้างเขา เหมือนไข่มุกที่เขียนอยู่บนบัลลังก์มังกร

เมื่อผมเอ่ยจบลูกน้องทุกคนก็ต่างย่อตัวลงคุกเข่าให้กับเหมยในฐานะผู้หญิงของผม ทุกคนในแก๊งจะต้อง เคารพเธอเสมือนเคารพผม ผมจับมือของเหมยเบาๆ ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินออกมาหน้าประตู เพื่อมองดูประทัดที่ลั่นสนั่นในงานมงคลของเรา “เหมยขออะไรคุณได้รึเปล่าค่ะ?” ฉันเอ่ยกับเฉินตูเบาๆ เมื่อเขาได้ยินก็หันมามองฉันเพื่อรอฟัง ด้วยแววตาเรียบนิ่งใบหน้ายิ้มกริ่ม

“ฉันไม่ขอนอนร่วมกับคุณ” ฉันตัดสินใจพูดออกมา เมื่อเฉินตูเขาได้ยินก็นิ่งชะงักไปชั่วครู่ ใบหน้าของเขายิ้มจางๆ ฉันรู้ดีว่าเขาคงจะอยากถามว่าทำไมสินะ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถาม “ในเมื่อคุณกล้าขอมีหรือที่ผมจะไม่กล้าให้ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ล่วงเกินหรือขืนใจคุณจนกว่าคุณจะทำผิดต่อผม หรือขัดคำสั่งผม ผมจะไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณ” ผมจับมือของน้ำเบาๆ แล้วยิ้ม มองเธอที่ดูเหมือนจะนิ่งชะงักครั้นได้ยินที่ผมเอ่ย

“ถึงอย่างไรฉันก็ขอบคุณนะคะที่เข้าใจฉัน” ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกดีๆ ที่เฉินตูมีต่อฉัน ฉันอยากจะขอบคุณเขาอีกหลายร้อยครั้งที่ดีกับฉันแบบนี้ ผิดกับใครบางคนที่ฉันรักเขาแทบตายก็ไม่สนใจเอาแต่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากอย่างบ้าคลั่ง ฉันแอบเหลียวสายตาไปมองเซ็นที่นั่งฟุบอยู่ตรงโต๊ะในงานเลี้ยง

เวลาของงานผ่านลุล่วง จนถึงขั้นตอนส่งตัวเข้าหอ มือหนาสอดอุ้มร่างของน้ำฟ้า เดินเข้าไปในห้องโดยมีดวงตาคู่คมของเซ็นมองอยู่ “ขอให้คุณรักกับพี่ใหญ่ตลอดไปน่ะน้ำ” ผมเอ่ยอวยพรให้ทั้งคู่ก่อนจะถอยตัวออกมาขึ้นรถขับแล่นออกไป

ภายในห้องหอ ฉันรีบสลัดตัวออกจากห้วงแขนหนาทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนจะถูกแขนกำยำของเฉินกระชากไปนั่งลงบนเตียง “ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันไงหากฉันไม่เต็มใจ” ฉันเอ่ยถามเขาเสียงสั่น ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะกระตุกยิ้มมุมปาก “ผมก็แค่อยากจะเห็นหน้าคุณชัดๆ

คำพูดของเฉินทำให้น้ำฟ้ารู้สึกกลัว ยามที่ดวงตาของเขามองจ้องเธอ เรากับคนที่โหยหาและคิดถึงอย่างมาก น้ำฟ้าจึงทำได้เพียงนั่งมองเขาแบบนิ่งๆ ไม่กล้าที่จะดื้อรั้นเหมือนเช่นเคย

“...”

ท่าเรือ

แง๊นๆๆ

ผมบิดมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดที่ริมท่าเรือก่อนจะย่างขาลงจากรถแล้วเดินเตะก้อนหินไปมาระบายอารมณ์ ผมไม่รู้ว่าควรจะเสียใจยังไง ที่ทิ้งให้น้ำร่วมหอไปกับพี่ใหญ่ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอคือเมียของผม

“มายืนทำอะไรคนเดียววะ” เสียงทักทายจากเบื้องหลังเรียกให้ผมหันดวงตากลับไปมองพบว่าเป็นคนของแก๊งอริพี่ใหญ่ ดูท่ามันจะมิได้มาดี ไหนๆ วันนี้ผมก็อารมณ์ไม่ดีอยู่งั้น ขอระบายกับพวกมันเลยละกัน “เข้ามาดิวะ” ผมตะโกนท้า ก่อนบุกเข้าต่อยตีกับพวกมันห้าสิบคนอย่างบ้าระห่ำ

ผมโดนทั้งเท้าทั้งอาวุธฟาดมาที่ร่างกายแต่ผมกลับรู้สึกชาไร้ความเจ็บปวด ผมกระชากคอพวกมันกระแทกกับพื้นปูนก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะถาโถมตกลงมาอย่างหนัก “มันบ้าไปแล้วพี่” เสียงพวกมันตะโกน เมื่อเห็นผมต่อสู้แบบไม่คิดชีวิต

“งั้นก็จัดชุดใหญ่ให้มันหน่อยเว้ย” เมื่อพี่ใหญ่ของพวกมันสั่งลูกน้องที่เหลือก็กรูเข้ามารุมกระทืบผม โชคยังดีที่ผม ชิงสปาต้าจากลูกน้องของมันมาได้หนึ่งเล่ม “พวกมึงเข้ามา กูจะฟันให้คอกับตัวอยู่คนละที่กันเลยเข้ามาดิ” ผมเอ่ยตะโกนจนสุดเสียงก่อนที่พวกมันจะวิ่งกรูกันเข้ามาหาผม

หากคืนนี้จะต้องตายผมก็ขอให้มันเป็นการตายที่สมเกียรติ อย่างน้อยผมก็ได้ลากคอพวกมันตายไปร่วมกับผม ผมยกมีดสปาต้าฟาดฟันกับพวกมันอย่างบ้าคลั่ง ทั่วทั้งเรือนร่างเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด