ข้าอยากเป็นเมียพระรอง

"นิยายเรื่องนี้สนุกดีนี่" อวี้เหมยหรูแพทย์สาวในยุคปัจจุบัน ตอนนี้เธอเพิ่งจะออกเวร มาเหนื่อย ๆ กำลังอ่านนิยาย เรื่อง เมียพระรอง เดิมทีหญิงสาวทำงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ทำงานก็หนัก จึงต้องหาอะไรมาผ่อนคลาย คือการอ่านนิยาย นิยายเรื่องนี้ มีเนื้อหาทำนองว่า พระรองน่าสงสารมากกว่าพระเอก พระรองคือท่านแม่ทัพสุดหล่อเเห่งเเว่นแคว้นมู่อัน เขาโดนนางเอกอย่างม่อหลันทิ้งอย่างไม่ไยดี เพราะม่อหลันต้องการแต่งงานกันกับองค์ชายสามจีเสวียนเพื่อนำอำนาจความมั่งมีมาให้สกุลม่อ ซือเหยียนคือคนที่รักม่อหลันเเละเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่ม่อหลันเลือกสลัดความรักทิ้งอย่างไม่ไยดี "งื้อ พระรองของฉัน ท่านช่างน่าสงสารนัก" อวี้เหมยหรูปิดหนังสือนิยาย แหงนมองนาฬิกาบนผนังนี่เที่ยงคืนเเล้ว วันพรุ่งเข้าเวรแต่เช้าด้วย ตายล่ะ จะอ่านต่อก็มิได้ดึกมาเเล้ว หญิงสาวพลันเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ในระหว่างที่เธอกำลังจะนำหนังสือนิยายไปเก็บที่ชั้นหนังสือ  จังหวะนั้นเท้าขอเธอดันลื่นทำให้ร่างบางหงายขาชี้ฟ้า สมองกระทบกระเทือนอย่างเเรง แย่เเล้วเธอต้องตายเเล้วเเน่ ๆ ไม่ได้นะ จะตายไม่ได้ ยังอ่านนิยายยังไม่จบเลย... "คุณหนูอวี้เหมยหรู ท่านตื่นได้เเล้ว ท่านจะนอนขี้เกียจได้อย่างไร มาอาศัยบ้านคนอื่นเขาอยู่" เสียงนี้ตะโกนขึ้นอย่างดัง ทำให้คนร่างบางพลันขยับเรือนกายทั้งกะพริบตาถี่ ๆ มองไปโดยรอบ "นี่หวังมามา คุณหนูของข้าป่วยไข้ ท่านจะใช้อะไรนักหนา" เสี่ยวหลีมองหวังมามาคนของฮูหยินใหญ่สกุลซือ หลายวันก่อนคุณหนูของนางโดนไอเย็นจนไม่สบายนอนป่วยในเรือนมาหลายวันเเล้ว คนจวนซือนี่ก็กระไรโหดร้ายกับคุณหนูโดยเเท้ ทั้งที่เป็นญาติกัน ท่านยายของอวี้เหมยหรูเป็นน้องสาวของฮูหยินผู้เฒ่าซือ กระนั้นในตอนนี้สกุลอวี้ประสบภัยพิบัติในสงคราม คนสกุลอวี้ตายหมด เหลือเพียงอวี้เหมยหรูกับสาวใช้มาพึ่งพิงสกุลซือในแคว้นมู่อัน ตามคำสั่งของมารดาก่อนตายในสงครามเมื่อปีก่อน อวี้เหมยหรูอึ้งงันไปมากกว่าเดิม อย่าบอกนะว่า นางทะลุมิติเข้ามาในนิยายเรื่องเมียพระรอง บ้าไปแล้วเเน่ ๆ "นั่นตื่นเเล้ว" หวังมามามองสตรีหน้าขาวซีดถึงแม้ว่าจะป่วยแต่ใบหน้าก็แฝงไปด้วยความงามอย่างมากล้น "ท่านต้องไปทำงานที่โรงครัว เป็นคำสั่งของซือฮูหยิน ท่านเข้าใจหรือไม่" น้ำเสียงของหวังมามาเสียงดังฟังชัด  อวี้เหมยหรูพลันพยักหน้า นางเข้าใจเเล้วเหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว นิยายที่อ่านไปได้ไม่กี่หน้า ดันทะลุมิติเข้ามาในเรื่องนี้ เเล้วนางจะกลับไปโลกปัจจุบันยังไงดีเล่า "คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้นเสียที" เสี่ยวหลีดีใจไม่น้อยที่เจ้านายหายจากพิษไข้เสียที อี้เหมยหรูจำตัวละครตัวที่มีชื่อคล้ายกันกับนางได้ ว่าเป็นญาติผู้น้องของพระรอง ที่มาอาศัยพึ่งใบบุญสกุลซือ เพราะสกุลอวี้ได้ตายในสงครามเมื่อปีก่อน อวี้เหมยหรูผู้นี้ น่าสงสารนัก มีอายุเพียงสิบห้าปีก็ไร้ที่พึ่งพิง เข้ามาเมืองหลวงอาศัยใบบุญสกุลซือ แต่ซือฮูหยินรังเกียจนางมาก ถ้ามิใช่เพราะความเมตตาที่ฮูหยินผู้เฒ่าซือมีให้ต่ออวี้เหมยหรู ป่านนี้นางคงได้เป็นขอทานเป็นแน่แท้ มิได้ นางคือแพทย์หญิงแห่งยุคปัจจุบัน นางจะให้ท่านป้าของนางโขกสับมิได้เป็นอันขาด ถ้าหาทางกลับโลกปัจจุบันมิได้ นางก็ต้องอยู่ในโลกนิยายแห่งนี้ต่อไป ทั้งสองคนทำงานที่โรงครัวอย่างเเข็งขันอวี้เหมยหรูฝ่าฟืนไม้จนมือแดงเถือกแล้ว ส่วนเสี่ยวหลีต้องขนฟืนไปไว้ห้องเก็บฟืน บัดนี้ฝนห่าใหญ่ตกลงมาฟืนที่สองนายบ่าวฝ่านั้นเก็บมิทันโดนฝนเปียกหมด ความนี้ไปถึงหูซือฮูหยิน แน่นอนคนที่คาบข่าวไปบอก คือหวังมามานั่นเอง ทำให้พวกนางสองนายบ่าวกำลังจะโดนทำโทษ ไม่ได้อวี้เหมยหรูไม่ยอม  "ข้าทำตามคำสั่งท่านแล้ว แต่ฝนมันตกลงมาพวกเราสองนายบ่าวเก็บไม่ทัน เหตุใดท่านป้าจึงใจร้ายกับข้านัก ข้าเป็นหลานท่านป้านะเจ้าคะ" อวี้เหมยหรูเถียงซือฮูหยินในห้องโถงรับรอง "เจ้ากล้าเถียงข้าอย่างนั้นรึ" ซือฮูหยินอายุจะสี่สิบปีเเล้ว ไม่เคยมีผู้ใดกล้าเถียงความกับนางมาก่อน อวี้เหมยหรูเป็นคนแรกที่เถียงความกับซือฮูหยิน "ใช่ !!! อย่างน้อยข้าก็เป็นหลานของฮูหยินผู้เฒ่าซือ ท่านยายข้าเป็นน้องสาวของนาง แล้วท่านเล่าเป็นแค่สะใภ้ มีสิทธิ์อะไรมาด่าข้า" การทะลุมิติมาวันแรกก็มาเถียงกับเเม่พระรองเสียเเล้ว  "ไปตามท่านยายมา วันนี้ข้าจะให้ท่านยายดู ว่าซือฮูหยินดูเเลข้าอย่างไร"  ในเมื่อมาอยู่ในร่างของอวี้เหมยหรูเเล้ว กระนั้นเเพทย์สาวเยี่ยงนางจำต้องหาที่พึ่ง  เสี่ยวหลีที่ไวกว่ารีบวิ่งไปที่เรือนใหญ่ของฮูหยินผู้เฒ่าซือทันที "เจ้ากล้ามากที่เป็นปรปักษ์กับข้า" ซือฮูหยินไม่คิดว่านังเด็กสมควรตายจะกล้านำเรื่องนี้ไปบอกฮูหยินผู้เฒ่าซือ ไม่นานนักฮูหยินผู้เฒ่าซือก็เดินเข้ามาในห้องโถงหลักเรือนรอง โดยมีสาวใช้คนสนิทอย่างไฉ่หนีประคองเจ้านาย "เหตุใดจึงเป็นเยี่ยงนี้ ซือฮูหยินข้าสั่งให้เจ้าดูแลหรูหรูอย่างดีมิใช่รึ ทำไมเจ้าถึงกล้าทำกับหลานสาวข้าเยี่ยงนี้" ทันทีที่ฮูหยินผู้เฒ่าซือรู้ความจริงว่าหลานสาวของน้องสาว โดนสะใภ้กลั่นแกล้งมาตลอดหนึ่งปีเต็ม ก็อดต่อว่าสะใภ้อย่างซือฮูหยินมิได้ เรื่องนี้จบลงที่ให้อวี้เหมยหรูย้ายไปอยู่เรือนนกยูงไม่ห่างจากเรือนใหญ่ของฮูหยินผู้เฒ่าซือนัก อีกอย่างนับจากนี้ไป อวี้เหมยหรูได้รับเบี้ยเพิ่มเป็นห้าตำลึงต่อเดือน และยังได้รับผ้าต่วนในการตัดชุดในแต่ละฤดูอีกด้วย เรื่องนี้นับว่าเหนือความคาดหมายของอวี้เหมยหรูนัก "คุณหนูในที่สุดพวกเราก็มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น" เสี่ยวหลีเอ่ยทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ