Yaralı Doğuş +18 (ZEMHERİ)

*** Bazen, en çok düşlediğiniz hayat... en karanlık kâbusunuza dönüşebilir. Bir zamanlar kalbinizi titreten adam, bir gün “Keşke hiç sevmemiş olsaydım.” diyeceğiniz bir yabancıya dönüşebilir. Ve geriye... elinizde hiç bir şey kalmaz. Sadece gitmek kalır. Ve gidersiniz... Başlarda her şeyin düzeleceğini sanırsınız. Umutla atarsınız adımlarınızı. Ama geçmiş, görünmez elleriyle boğazınıza sarılır; nefes aldığınız her an, hatıralar ciğerlerinize dolup içinizi yakar. Ben de tam bu çıkmazda kaldım. Geçmişin yankısıyla, geleceğin bilinmezliği arasında bir yerde... Avuçlarımda saklamam gereken bir hediye vardı... kırılgan, gizli, kutsal. Ama geçmişe mecburi bir adım attığımda, nereden bilebilirdim ki o hediyenin usulca parmaklarımın arasından kayıp gideceğini... Giden bendim, ama kalan da bendim aslında. Bir yanım hala onun sesinde takılı kaldı. Adımı söylerkenki tonunda... Sustuğundaki sessizlikte... Dokunmadan bile hissedebildiğim o sıcaklıkta... Ama gerçekler, hayallerin üstüne yürüyünce, bir kadın sadece severek kalamaz. Bazen, en derin sevgini bile gömesi gerekir. Ve ben gömdüm. Kendimi de onunla birlikte ... Her gece bir cenaze gibi geçti üzerimden. Gözlerimi kapattığımda onun nefesiyle uyanıyor, açtığımda yokluğunun ortasına düşüyordum. Gitmek... kolaydı. Ama yok saymak? Onunla kurduğum her düşü... İçimde büyüyen o küçük sırrı... İşte o en zoruydu. Çünkü ben yalnız gitmedim bu yoldan. Kalbimde onunla kurduğum bir anı değil, onu habersiz bıraktığım bir parçasıyla yürüdüm uzaklara. Ve her adımda, "Bilseydi, kal der miydi?" diye yankılandı içimde sustuğum her kelime... ***