ตอนที่ 1 - เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย
1903 Words
1
เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูหน้าห้องส่งผลให้ปลื้มใจถอนลมหายใจออกมาหนักๆ นอกจากปะทะคารมกับคนที่จดทะเบียนสมรสกันไปหมาดๆ คนเดียวกับที่มองว่าเธออยากได้เขาเป็นผัวจนตัวสั่น มันคงไม่มีอะไรที่สาหัสไปมากกว่านี้อีกแล้ว
ร่างบางหมุนตัวไปที่ประตูแล้วปลดล็อก ดันประตูให้เปิดออกแล้วยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเมื่อเห็นเป็นคนที่ทำให้เธอยอมทนอยู่ในสถานะนี้
“คุณป้า…”
“เป็นไงบ้างลูก ห้องนอนโอเคไหม”
คุณอัญญาคว้ามือขาวผ่องมากุมเอาไว้อย่างทะนุถนอม สายตาของคนเป็นแม่มองเลยเข้าไปในห้องของบุตรชาย ไม่ได้คาดหวังให้เห็นเจ้าตัวดี เพราะเห็นตอนที่อัทธ์กระทืบเท้าปึงปังออกไปจากห้องนอนแล้วหลังจากที่ใส่อารมณ์กับคนเป็นเมียจนพอใจ
ทั้งที่มันน่าจับมาตีให้ก้นลาย ควรตัดหางปล่อยวัดให้ไปเจอกับชะตากรรมที่เรียกว่านรกชัดๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ลูกก็คือลูก สักวันคนเป็นลูกจะรู้ว่าเมียที่แม่หาให้ในวันนี้คือเมียที่จะอุปถัมภ์ผัว ประคองครอบครัวให้เป็นครอบครัวได้อย่างแท้จริง
“โอเคค่ะ แต่ที่ปลื้มไม่ค่อยสบายใจ…”
“ป้าสัญญาว่าถ้าลูกชายป้ามันหน้ามืดตามัว โง่จนหูดับ ป้าจะคืนอิสระภาพให้หนูทันที”
รู้ว่าการทำแบบนี้มันดูเห็นแก่ตัวมาก และเพราะแบบนี้คุณอัญญาเลยนับถือน้ำใจของหลานสาวเบื้องหน้าที่ยอมช่วยท่าน ช่วยลูกชายแค่คนเดียวที่ฉลาดทุกเรื่อง แต่โง่งมเรื่องความรัก ไปเทิดทูนผู้หญิงที่ไม่ได้มีความจริงใจต่อกันมานานแสนนาน
ต่อให้จะถูกมองว่าเป็นแม่ใจร้าย กีดกันลูกกับผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะมารู้ดีเป็นมากกว่าคนเป็นแม่ย่อมไม่มี
“ไม่ต้องห่วงนะลูก ตาอัทธ์ทำอะไรหนูไม่ได้อยู่แล้วตราบใดที่ป้ายังอยู่ตรงนี้ และถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ถ้าลูกชายป้าทำอะไรให้หนูไม่โอเค หนูปลื้มบอกป้า ป้าจะจัดการทุกอย่างให้เอง”
คนที่ถูกคำว่า ‘หนี้บุญคุณ’ ค้ำคอทำได้เพียงฝืนยิ้มและพยักหน้ารับ
“คุณป้าทานข้าวทานยาหรือยังคะ ตอนนี้น่าจะบ่ายโมงแล้ว”
ปลื้มใจไม่อยากเสียสุขภาพจิตกับเรื่องที่ทำให้ปวดหัวเลยเลือกสนใจคนที่มีพระคุณกับเธอดีกว่า
“มัวแต่ยุ่งๆ เลยเวลาก็ไม่อยากจะทานแล้ว”
คุณอัญญาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ทุกวันนี้ไม่วุ่นวายใจกับใครเลย นอกจากไอ้ลูกชายเพียงคนเดียวที่ทำให้คนเป็นแม่เหนื่อยได้ทุกวี่ทุกวัน
“ปลื้มพาไปทานนะคะ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะเดี๋ยวปลื้มทำให้”
“กินอะไรดีล่ะลูก เมนูซ้ำๆ เดิมๆ ป้าเบื่อจนไม่รู้จะเบื่อยังไงแล้ว”
“ถ้าไม่อยากทานข้าว เดี๋ยวปลื้มจัดเป็นมื้อเบาๆ ให้ทานแบบสบายท้อง ทานเสร็จจะได้ทานยาค่ะ”
คุณอัญญายิ้มกว้าง ปลื้มใจคนนี้คือคนที่คุณอัญญาโปรดปรานมากที่สุด สวยทั้งกายและใจ
น้ำหยดใส่หินทุกวันหินกร่อนฉันใด เจ้าอัทธ์ลูกชายตัวดีก็คงไปไหนไม่รอดเหมือนกัน
•••
“…พลาดฉิบหาย!”
อัทธ์สบถคำเดิมเป็นรอบที่สามพร้อมกับกระแทกแก้วเหล้าแรงๆ ลงบนโต๊ะแล้วหันไปตวาดลูกน้องข้างกาย
“ไอ้เข้ม! เทเหล้าให้กู”
“แต่คุณอัทธ์ดื่มเยอะแล้วนะครับ ขืนเข้มปล่อยให้คุณเมาเละ คุณหญิงด่าเข้มเละเหมือนคุณอัทธ์แน่ๆ”
เข้มกอดขวดเหล้าเอาไว้แน่นราวกับหวงแหน วันนี้คุณอัทธ์ของไอ้เข้มอารมณ์เสียมากกว่าทุกวัน ทั้งโดนคุณหญิงบังคับให้จดทะเบียนสมรสกับคุณปลื้มใจ คนสวยๆ ที่คุณอัทธ์ไปเจอที่ผับแล้วดันชอบเขามากนั่นแหละ
ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคุณอัทธ์อยู่ในอารมณ์ไหน โกรธ ‘คุณณิชา’ คนที่เคยย้ำว่ารักนักรักหนาแต่ไม่เคยมีสถานะต่อกัน หรือเลิกชอบแล้ว เพราะการกระทำของผู้หญิงคนนั้น
คืนนั้นถึงได้เล็งคุณปลื้มใจ!
เรื่องที่สงสัยยังไม่ได้รับคำตอบ เจ้านายสุดที่รักของไอ้เข้มกลับโดนคุณหญิงตลบหลัง บุกเข้าไปทวงถามความรับผิดชอบแทนคุณปลื้มใจจนถึงเตียง
จะว่าแปลกก็แปลก ใช้คำว่าแปลกมากๆ ได้เลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าให้ไอ้เข้มเดาทางคุณหญิงอัญญาที่เป็นแม่ของคุณอัทธ์ หากคุณหญิงรู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงที่คุณอัทธ์กับคุณณิชามีปัญหากัน แล้วใช้จังหวะนี้รวบรัดคุณอัทธ์กับคนที่คุณหญิงต้องการ มันก็เป็นอะไรที่เหมาะมากทีเดียว
แต่ก็นั่นแหละ ไอ้เข้มแค่คิดเล่นๆ ใครจะกล้าพูดมันออกไป!
“ส่งเหล้ามาให้กูนะเข้ม”
“คุณอัทธ์ไม่ไหวแล้ว”
“กูไหว หรือถ้าไม่ไหวก็ปล่อยให้กูแดกมันจนตายนั่นแหละ”
เข้มมองเจ้านายตาปรอย เข้าใจความรู้สึกที่ทั้งโกรธและโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะคนที่คุณอัทธ์ต้องงัดข้อด้วยคือคุณหญิงแม่ แม่ที่ประกาศชัดว่าหากคุณอัทธ์ไม่รับผิดชอบคุณปลื้มใจ คุณอัทธ์จะถูกตัดออกจากกองมรดกทันที
แล้วแบบนี้จะทำอะไรได้!
จะออกจากบ้านยังไม่ได้เลย เพราะคุณหญิงสั่งเก็บกุญแจรีโมตรถทุกคัน!
คืนวันสำคัญคนในห้ามออก คนนอกห้ามเข้า เจ้านายไอ้เข้มถึงได้มานั่งเมาไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน!
“เข้มมีเหล้าให้คุณอัทธ์แค่นี้นะครับ”
ไม่อยากให้ก็จำต้องให้ คุณอัทธ์แย่งไปแล้วทั้งขวด
“ทำไมมีแค่นี้วะ”
“คุณหญิงสั่งเก็บหมดเลย บอกว่าคืนนี้คุณอัทธ์ต้องอยู่ในห้องกับคุณปลื้ม”
“อ้อ… กูต้องอยู่กับเมีย ต้องทำหน้าที่ผัวสินะ”
เข้มมองเจ้าของเสียงเกรี้ยวกราดแล้วทำตาปริบๆ
“ต้องการแบบนั้นก็ได้ จะทำหน้าที่ผัวเหี้ยๆ ให้ถึงใจเลย”
อัทธ์กระดกเหล้าเข้าปากจนเกลี้ยงขวด เขานั่งดื่มตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้สามทุ่ม เมาฉิบหาย แต่ยังไงก็จะกลับเข้าห้องไปดูหน้าคนที่อยากได้เขาเป็นผัวจนตัวสั่นที่คงนอนรออยู่ในห้องนั่นอยู่ดี
จะไปดูหน้าผู้หญิงใจดำที่ตอนมีความสุขก็มีด้วยกัน ไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนั้นเธอทำกับเขาอย่างเลือดเย็น!
“คุณอัทธ์จะไปไหนครับ”
เข้มรีบถามเมื่อเห็นขวดเหล้าเปล่าๆ กลิ้งอยู่ที่พื้นแล้วคนเป็นนายหยัดตัวลุก โซซัดโซเซจนอยากเข้าไปช่วย แต่คุณอัทธ์ผลักออก
“กูมีที่ไปด้วยเหรอไอ้เข้ม”
“ถ้าคุณอัทธ์ลำบากใจ ไปนอนห้องเข้มก่อนไหมครับ เดี๋ยวเข้มนอนพื้น”
ลูกน้องที่แสนดียอมหมดเปลือก อีกทั้งเจ้านายเมาขนาดนี้ กลัวจะไปทะเลาะกับคุณปลื้มเปล่าๆ ถึงรู้ว่าการให้ที่พักพิงจะถูกคุณหญิงด่าเปิงก็เถอะ ไอ้เข้มยอมหมดเพื่อเจ้านาย!
“ห้องมึงเล็กเท่ารูหนู”
“แล้วคุณอัทธ์จะไปไหนครับ เข้มไม่มีกุญแจรถหรอก พาไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ใครบอกว่ากูจะไปไหน กูจะกลับห้องต่างหากล่ะ”
“ห้องที่มีคุณปลื้มอยู่น่ะเหรอครับ”
“เออ!”
เสียงทุ้มตวาดกลับก่อนจะก้าวขาออกมาจากศาลาไม้สักขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างบ้าน เขามักใช้ที่แห่งนี้ไว้มานั่งดื่มเป็นประจำ เงียบ สงบ ไม่วุ่นวาย ไม่มีใครมาเพ่นพ่านให้รำคาญตา
•••
แกร๊ก~
เสียงปลดล็อกประตูห้องนอนส่งผลให้นิ้วเรียวที่กำลังลูบเนื้อครีมกับใบหน้าชะงักเล็กน้อย ทั้งยังไม่ชินเพราะเคยอยู่คนเดียว ไม่เคยมีใครรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ มันยิ่งทำให้สำเหนียกได้ว่าตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว
ปลื้มใจลูบเนื้อครีมกับใบหน้าเสร็จสรรพ บีบโลชั่นทาผิวใส่ฝ่ามือแล้วลูบไล้ที่แขนลวกๆ ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกคนที่เดินเข้ามา
“ทานข้าวหรือยังคะ ถ้ายังไม่ทานเดี๋ยวปลื้มลงไปเตรียมให้”
“กำลังทำหน้าที่เมียที่แสนดีอยู่เหรอ”
อัทธ์จ้องหน้าขาวๆ มองปากที่คืนนั้นเขาจูบมาแล้วจนหนำใจ คืนนั้นแม่งหลงเธอฉิบหาย ทั้งที่เพิ่งเจอกันด้วยซ้ำ ถ้าบอกว่าโดนเธอเล่นของใส่จะเชื่อหมดใจ
“ค่ะ ปลื้มกำลังทำหน้าที่เมียแบบที่ควรจะทำ”
“หน้าตาก็ดี ทำไมไม่เลือกใครสักคนที่อยากได้เธอเป็นเมียจริงๆ วะ”
“แล้วคืนนั้นปลื้มบังคับคุณอัทธ์เหรอคะ เท่าที่ปลื้มจำได้ ปลื้มปฏิเสธคุณแล้ว แต่คุณตามตื้อปลื้มเอง”
“ปากดีว่ะ ใครจะคิดว่าเอาแล้วจะโดนเธอรวบเป็นผัวเลยวะ ถ้ารู้ใครมันจะไปเอา”
คนโดนตอกกลับจนหน้าหงายเบือนหน้าออกไปอีกทาง แน่ใจเหรอว่าเขาจะไม่เอา เท่าที่จำได้ มันไม่ใช่แบบนั้นเลย แต่เธอไม่อยากต่อปากต่อคำให้สาวความไปไกล สุดท้ายก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
เราจดทะเบียนสมรสเป็นผัวเมียกันแล้ว!
“ในเมื่อเอาไปแล้ว วันนี้อยู่ด้วยกันก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“เออ อยากอยู่ก็อยู่ รับรอง ได้สำลักความสุขจนตายแน่”
“ดูคุณน่าจะไม่ค่อยหิวข้าว งั้นอาบน้ำเลยไหมคะ ปลื้มเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวปลื้มเตรียมรอ”
“ฉันเกลียดเธอ เกลียดผู้หญิงแบบเธอ”
อัทธ์ตะคอกเสียงดังใส่หน้าขาวๆ แต่ถึงอย่างนั้นปลื้มใจก็ไม่ยอมถอย เธอพร้อมรับสภาพ รับทุกสถานการณ์ที่ต้องเจอ
“สักวันปลื้มจะทำให้คุณเปลี่ยนใจ”
แววตาคนบอกวูบไหวลง แต่มันไม่มีผลต่อคนฟัง
“จนวันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันฉันก็ไม่มีวันรักผู้หญิงใจดำแบบเธอ”
อัทธ์ผลักคนตัวเล็กกว่าให้ถอยห่าง ใส่ชุดนอนบางๆ มายืนต่อหน้าเขาแบบนี้กะจะยั่วผัวอย่างเขาให้ทำหน้าที่ของตัวเองล่ะมั้ง แต่ฝันไปเถอะ เขาไม่มีหลงเธอคลั่งเธอเหมือนคืนนั้นแน่นอน
คืนนั้นเธอสวย หวาน เธอหยุดทั้งสายตาและความรู้สึกของเขา
แต่วันนี้เธอมันก็แค่นางมารร้ายที่เห็นแก่ได้ เขาไม่มีวันรู้สึกอะไรกับคนใจดำอย่างเธอแน่ๆ
อยากรู้เหมือนกันว่าเมียที่จับเขาทำผัวเพราะอยากได้เงินมันดีแบบไหนในสายตาคุณแม่ ทำไมถึงเลือกคนนี้ เอาคืนนี้ ทั้งที่เธอไม่ได้มีคุณสมบัติที่ดีอย่างที่คุณแม่พร่ำบอกเขามาตลอดเลย
———————-
คุณอัทธ์แรงมากนะ ด่าฉับ ไม่สนหน้าไหน แล้วแบบนี้หนูปลื้มจะรับมือไหวไหมนะ 🥹
ฝากกดไลก์ + ปาคอมเมนต์ให้เนมหน่อยนะ เดี๋ยวรีบมาอัปต่อเลยงับ ><
- Writer
