ตอนที่ 2 - แฟนเก่ามาง้อ
1525 Words
2
แฟนเก่ามาง้อ
อัทธ์ก้าวขาออกมาจากห้องน้ำด้วยการสวมเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวไว้รอบเอวสอบพอหมิ่นเหม่ หยาดน้ำยังเกาะตามกรอบหน้าและร่างกาย วินาทีที่ก้าวพ้นจากห้องน้ำพลันสายตาก็ประสานเข้ากับชุดนอนที่ถูกพับเตรียมไว้ให้
แว๊บเดียวที่เผลอชะงัก พอมองเลยไปไกลกว่านั้นหน่อยก็เห็นร่างบางของคนที่หายใจร่วมห้องเดียวกัน
และมันไม่มีใครที่จะมาเตรียมของพวกนี้ให้เขานอกเหนือจากเธอ
“ชุดนอนของคุณ ปลื้มเตรียมไว้ให้แล้วนะคะ”
“แล้วใครบอกเธอว่าฉันจะใส่ชุดนี้”
มือหนากระชากเสื้อกับกางเกงขายาวมาถือไว้ก่อนจะทำนิสัยเสียด้วยการปามันลงพื้นตรงหน้าเธอ จะเรียกว่าตรงหน้าก็ไม่ถูกทีเดียว เพราะเขาปาไปจนถึงเท้าเธอนั่นแหละ
ปลื้มใจก้มมองเสื้อผ้ากับกางเกงที่เธอเตรียมไว้และยอมเก็บมันขึ้นมา แม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนที่ปามันทิ้งไว้ก็ตาม
“คุณอัทธ์อยากใส่ชุดไหนคะเดี๋ยวปลื้มไปหยิบให้ใหม่”
“ลองเดาดูสิว่าผู้ชายที่เธออยากได้เป็นผัวมีรสนิยมแบบไหน”
“แต่ปลื้มว่าแค่ชุดนอนมันไม่น่าจะเกี่ยวกับรสนิยมนะคะ แล้วอีกอย่างเสื้อผ้าพวกนี้มันก็เป็นของคุณ อยู่ในตู้ของคุณ ปลื้มแค่หยิบมาวางไว้ให้ คุณไม่ชอบ หรือแค่ต้องการแกล้งปลื้มล่ะคะ”
“อะไรทำให้เธอคิดว่าน้ำหน้าอย่างฉันจะเสียเวลาไปแกล้งผู้หญิงใจดำหน้าเงินอย่างเธอ”
อัทธ์สาดวาจากระแทกหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ยังเลือกที่จะทน ทนยืนฟังโดยไม่ตอบโต้ในแบบที่แรงพอๆ กัน
รู้ว่าขืนทำแบบนั้นเขาเล่นงานเธอหนักกว่านี้แน่ๆ
ไหนล่ะผู้ชายขี้อ้อนที่คืนนั้นบอกไม่มีใคร ตอนนี้เธอเห็นแต่ผู้ชายร้ายกาจที่ไม่ยอมพูดจาดีๆ กับเธอเลยสักคำ
“งั้นช่วยบอกด้วยค่ะว่าคุณอยากใส่ตัวไหนปลื้มจะไปหยิบให้ใหม่ รบกวนด้วยค่ะ ตอนนี้มันดึกมากแล้ว”
“ดึกแล้วยังไง”
“ปลื้มง่วงค่ะ”
“ผัวยังไม่นอน เธอจะนอนก่อนผัวเหรอ ไม่คิดจะทำหน้าที่ของตัวเองก่อนนอนเลยเหรอ”
อัทธ์กดสายตามองร่างบอบบางของคนตรงหน้า ซึ่งเขารู้อยู่แล้วว่าภายใต้ชุดนอนที่เธอใส่มันมีสิ่งที่สวยงามมากแค่ไหนซุกซ่อนอยู่ เขาเห็นมาหมดแล้ว ดีหมด ตอนแรกไม่ติดอะไรเลย แต่ตอนนี้ติดอย่างเดียวคือนิสัยเธอ ความคิดของเธอ!
“อยากได้ฉันเป็นผัวไม่ใช่เหรอ ทำหน้าที่เมียดิ เพราะหน้าที่ของเมียอย่างเธอมันก็มีแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้นแหละ”
ปลื้มใจสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ เกิดมาเธอไม่เคยต้องอดทนกับคำพูดร้ายกาจของใครมาก่อนเลยสักครั้ง
“ทำไม ไม่พอใจงั้นเหรอ?”
“คุณก็รู้ว่าปลื้มไม่เคยผ่านมือใครมา”
“แล้ว?”
“คุณคือผู้ชายคนแรก”
“แล้ว?”
“หมายความว่าปลื้มไม่นอนกับใครมั่วซั่ว ในเมื่อปลื้มยอมนอนกับคุณ ก็แปลว่าปลื้มเลือกคุณ”
“ยอมรับว่าคืนนั้นจงใจมาอ่อยกันใช่ไหม”
อัทธ์กระชากแขนเล็กเข้าหาลำตัวอย่างแรงจนใบหน้าขาวเนียนอยู่ในระดับอกของเขา เธอเชิดหน้าขึ้น สายตาทั้งเด็ดเดี่ยวและออดอ้อนในเวลาเดียวกัน
“เธอตั้งใจเข้ามาอ่อยฉัน ทำให้ฉันมองเธอ อยากได้เธอ และเธอก็ยอมให้ฉันสมหวังก่อนจะรวบหัวรวบหางฉันใช่ไหม”
“ต้องทำยังไงเราถึงจะคุยกันดีๆ ได้”
“ตอนที่จะจดทะเบียนสมรสกัน ฉันก็เคยบอกให้เราตกลงกันดีๆ ก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ยอม!”
ปลื้มใจเม้มริมฝีปากแน่น มือของเขาบีบแขนเธอแรงมาก ขนาดวันแรกยังขนาดนี้ ไม่อยากนึกสภาพเลยว่าหลังจากนี้เธอจะเจอกับอะไรบ้าง
“เลือกเองก็รับให้ได้ดิ นี่แค่เริ่มต้น ถ้าไม่อยากทนก็รีบไสหัวไป”
อัทธ์ผละร่างเล็กออกห่างจนร่างบางเซไปทางด้านหลัง ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สู้ ไม่เถียง ไม่คิดที่จะตอบโต้อะไรกลับไปทั้งนั้น เธอรู้ว่าเธอเองมีส่วนผิด แต่สักวันเขาจะเข้าใจ และสิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็คือทน
ปลื้มใจถอนลมหายใจออกมาหนักๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ แล้วมองตามหลังคนที่หายเข้าไปในห้องแต่งตัว ไม่กี่วินาทีก็หันกลับแล้วไปนั่งรอที่เตียง เธอไม่รู้ว่าเขาจะให้เธอนอนฝั่งไหน ขืนเธอเลือกเองเชื่อเถอะว่ามันไม่ถูกใจเขาหรอก สุดท้ายเขาก็หาเรื่องเธอต่ออยู่ดี
ง่วงเต็มทนแต่ก็ทำได้แค่รอ รอจนกระทั่งเขากลับออกมาจากห้องแต่งตัว
“ฉันไม่นอนร่วมเตียงกับใคร ออกไปจากเตียงฉัน”
เสียงตวาดทำให้ตื่นเกือบเต็มตา ปลื้มใจหยัดตัวลุกจากเตียงทันที
“แล้วคุณจะให้ปลื้มไปนอนตรงไหนคะ”
“บนพื้นนั่นไง เพื่อเงินจากแม่ฉัน เธอทำได้อยู่แล้วแหละ ใช่ไหม?”
“ปลื้มไม่ได้รับเงินจากแม่คุณเลยแม้แต่บาทเดียว”
เธอตอบกลับอย่างเหลืออด และนั่นมันก็ทำให้ดวงตาคมกริบวาววับ
“ไม่ได้เงินแล้วได้อะไร อยากเป็นเมียของผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันเหรอ อมพระวัดไหนมาพูดฉันถึงต้องเชื่อเธอวะ”
สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงเบือนหน้าหนี เธอบอกเหตุผลเขาไม่ได้หรอกว่าเพราะอะไร หากไม่รับปากผู้ใหญ่เอาไว้เธอคงจะบอกเหตุผลใส่หน้าเขาแล้วเหมือนกัน
“ปลื้มนอนที่พื้นก็ได้ค่ะ”
เอ่ยออกมาพร้อมกับมองหาที่ที่เธอพอจะใช้หลับนอนได้ อยากแกล้งเธอแบบไหนก็เชิญตามสบาย เอาให้เขาสำลักความสะใจไปเลย
อัทธ์ปรายตามองคนที่ปูผ้าห่มกับพื้นแข็งๆ มองคนที่อยากได้เขาเป็นผัวจนตัวสั่นล้มตัวลงนอนอย่างไม่เรื่องมาก
ก็จะเรื่องมากได้ยังไงในเมื่อเขามั่นใจว่าเธอได้ไปไม่น้อยแน่ๆ ผลตอบรับดีขนาดนั้นใครบ้างจะไม่ทน
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงสั่นสะเทือนขึ้นส่งผลให้ร่างสูงหันกลับแล้วคว้ามันมาถือไว้ เบอร์โทรที่โชว์บนหน้าจอส่งผลให้ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย เขาปล่อยให้สายมันตัดไปเอง ก่อนที่เบอร์เดิมๆ จะโชว์ขึ้นใหม่ อัทธ์ถอนหายใจยาวเหยียด แต่ครั้งนี้เขายอมรับสายแต่โดยดี
“ฮัลโหล….”
(หลับแล้วเหรอคะอัทธ์… ปกติคุณไม่เคยรับสายณิชาช้าขนาดนี้มาก่อนเลย หรืออัทธ์ไม่อยากคุยกับณิชาแล้วคะ)
เสียงหวานปนความน้อยใจที่ดังมาตามสายทำให้เผลอนึกถึงเรื่องขุ่นเคืองก่อนหน้าจนอัทธ์ร้องเหอะอยู่ในลำคอ
เขากับณิชาเหมือนคนที่รักกัน เหมือนคนที่คบกันอยู่เพียงแค่ไปไกลกว่านั้นยังไม่ได้เพราะแม่เขาไม่ยอมรับเธอสักที หลายครั้งที่เขาและเธอทะเลาะกันเรื่องนี้ แต่ครั้งนี้มันขุ่นเคืองเพราะเธอควงคนอื่นมาเย้ยกัน
“ผมไม่คิดว่าคุณจะว่างโทรมา”
(คุณโกรธณิชาเรื่องที่เป็นข่าวอยู่ใช่ไหมคะ)
“แล้วคุณคิดว่าผมควรรู้สึกยังไงที่เห็นแฟนตัวเองควงผู้ชายคนอื่นแบบนั้น”
(นักข่าวเขาก็แค่อยากขายข่าวนะคะอัทธ์ มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย)
“ตอนนั้นคุณควรชัดเจนว่าคุณเป็นแฟนผมนะณิชา ไม่ใช่ไปสนิทกับคนอื่นแบบนั้น ยิ่งคุณบอกเลิกผม มันยิ่งชัดเจนว่าคุณกับผู้ชายคนนั้นมีอะไรที่เกินเลยกัน”
(เราคบกันมานานแล้ว แล้วอัทธ์ชัดเจนตรงไหนคะ เปิดตัวว่าคบกันแม่คุณก็ไม่ยอมรับณิชา แล้วคุณจะให้ณิชาทำยังไงคะ ณิชาต้องทนไปถึงเมื่อไหร่)
“คุณก็เลยบอกเลิกผมเพื่อไปคบกับมันใช่ไหม”
(ณิชาเคยคิดจะทำแบบนั้นค่ะ เคยจะเลิกรักคุณ เคยคิดจะเปิดโอกาสให้ตัวเองได้มีตัวตนในชีวิตของใครสักคน แต่ณิชาเลิกรักคุณไม่ได้ค่ะอัทธ์ ณิชารักอัทธ์ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ ณิชาขอโอกาสแก้ตัวนะคะอัทธ์ ณิชารักคุณ และณิชาก็เชื่อว่าคุณเองก็ยังรักณิชาเหมือนเดิม)
——————————-
อ่ะ ว่ามาเลยจะเอายังไงต่อ แฟนเก่ามาง้อ แต่อย่าลืมว่ามีเมียแล้วนะ จดทะเบียนสมรสแล้วเรียบร้อยจ้าาาาาา
อ่านจบตอน ฝากคอมเมนต์ให้เนมหน่อยน้า><
- Writer
