Telefonun diğer ucundaki sessizlik, Elvan’a dakikalar gibi geldi. Sonunda Zelal’in sesi duyuldu—kırılgan, kısık ama derin bir çatlağın içinden geçiyormuş gibi:
— “Ablam…”
Tek kelimeydi. Ama o kelimenin içinde öyle çok şey vardı ki… Elvan yutkundu, sesi titremesin diye dişlerini sıktı.
— “Ben buradayım, Zelal. Dinliyorum seni. Hiçbir şey anlatmak zorunda değilsin ama ne anlatırsan, ne istersen… seninle birlikte taşıyacağım.”
Zelal’in sesi hafifçe titredi:
— “Çok korkuyorum, abla. İçimde bir can var. Ve ben… ne yapacağımı bilmiyorum. Ne düşüneceğimi, ne isteyip istemediğimi bile bilmiyorum. Annem bir şey demiyor. Ama gözlerinden her şeyi anlıyorum. Babam… babam hâlâ karar veriyor benim yerime.”
Elvan gözlerini kapattı, sessizce bir iç çekti.
— “Zelal… sana inanıyorum. Kendi kararını v
