สายป่านรักเฟอร์ดินาน

4

สองวันแล้ว คนที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่รู้สึกตัว

เฟอร์ดินานใช้ผ้าขนหนูผืนนุ่มที่พยาบาลนำมาวางเอาไว้ให้ตรงโต๊ะด้านข้าง นำไปชุบน้ำอุ่นบิดหมาด ๆ ก่อนจะบรรจงไล่เช็ดผิวกาย เขาเอามือแตะ ที่บริเวณหน้าผากของคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่นและเจ็บ

ตลอดระยะเวลาที่คนบนเตียงหลับ เขายังไม่ได้กลับไปทำงานหรือเคลียปัญหาต่าง ๆ ตามที่บาสเตียนแจ้งให้ทราบ ตอนนี้ใจของเขารู้สึกพะวงรอแค่คนบนเตียงฟื้นขึ้นมาก่อน รู้สึกกังวลว่าพวกที่ต้องการรอบทำร้ายจะย้อนกลับมาจัดการ เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นนอกจากตัวเขาเอง

บาสเตียนมองภาพของเจ้านายที่กำลังดูแลคุณสายป่านดีมาก ดีจนตัวเขาต้องตกใจยอมรับว่า เขาไม่เคยเห็นสายตาที่คุณเฟอร์ดินานมองคุณสายป่านมันมีความหมายมากมายอยู่ในนั้นแววตาของความห่วงใย ความรู้สึกบางอย่างที่คุณเฟอร์ดินานมีให้คนที่ยังนอนหลับไม่ได้สติ สรุปแล้วตัวเขาก็คงต้องทำใจ ทำใจอย่างเดียว

“คุณเฟอร์ดินานครับ วันนี้จะเข้าประชุมหรือเปล่า เพราะวันนี้มีประชุมสำคัญด้วยนะครับ”

เฟอร์ดินานกำลังเอาผ้าชุบน้ำอุ่นไล่เช็ดบริเวณใบหน้าและลำคอ ไล่ไปตามท่อนแขนสักพักก็เลื่อนผ้าม่านปิดบัง ซึ่งตัวบาสเตียนรู้ว่าเจ้านายของเขาปิดบังมันเพราะอะไร

“ถ้าวันนี้ฉันไม่เข้าประชุม แล้วจะมีใครเดือดร้อนไหม”

บาสเตียนถอนหายใจออกมาอย่างเนือย ๆ ในคำถามของคนที่เป็นนาย

“ผมคิดว่า วันนี้คุณเฟอร์ดินานจำเป็นต้องเข้าครับ ถ้าไม่อย่างนั้น ผมรับรองได้เลยว่า มาดามจะต้องแวะมาที่นี่แน่นอน เจ้านายก็รู้ว่ามาดามเป็นคนที่มีสายข่าวเยอะมากขนาดไหน เรื่องของคุณแยมมาดามยังสืบจนรู้ แล้วเรื่องของคุณสายป่านเจ้านายคิดว่า มาดามจะไม่สงสัยเลยเหรอครับ เจ้านายพร้อมหรือยังที่จะบอกเรื่องราวทุกอย่างให้คุณแบรนดอนและมาดามรับรู้ ถ้าหากเจ้านายพร้อมผมก็ไม่ว่าอะไรหากเจ้านายจะไม่เข้าประชุมในวันนี้”

เมื่อคนเฝ้าเลื่อนผ้าม่านออกมา บาสเตียนแอบชำเลืองมองคนที่นอนอยู่บนเตียงหลับตาพริ้มขนาดไม่แต่งหน้ายังสวยมาก ผิวขาวเนียนใส ดูคนเฝ้าเอาผ้าคลุมปิดมิดลำคอขนาดนั้นกลัวเหลือเกิน กลัวคุณสายป่านจะหายใจออกไหม

“มองเพลินเลยนะ ก็เพราะนายเป็นอย่างนี้ ฉันถึงไม่อยากจะเข้าประชุม จะให้ฉันทิ้งให้นายดูเมียฉันนะเหรอบอกเลยว่าไม่ ตอนนี้ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น หากพวกคนร้ายมันปลอมตัวเป็นนางพยาบาลมาแล้วฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือ พวกนายไม่ทันได้ระวังเมียของฉันก็ต้องแย่นะสิ”

“เอ่อ...ผมว่า เจ้านายวิตกกังวลมากไปหรือเปล่า ตอนนี้เจ้านายให้ผมจ้างตำรวจมืออาชีพมาเฝ้าหน้าห้องสิบนายและยิ่งไปกว่านั้นเจ้านายเหมาชั้นห้องพักคนป่วยทั้งหมดจำนวนสองชั้นตกราคาคืนละเป็นล้าน ผมว่าหาก พวกคนร้ายจะรอบเข้ามาทำร้ายคุณสายป่านได้ก็คงต้องบินมาที่หน้าต่างเท่านั้นแหละครับ”

เฟอร์ดินานได้ฟังบาสเตียนพูดก็นึกขึ้นได้ จริงสิถ้าหากคนร้ายมันรอบสังหารบริเวณทางหน้าต่างจริงสิเขาลืมนึกไปได้ยังไง

“เห้ย! จริงด้วย บาสนายรอบคอบมาก ตัวฉันลืมคิดไปได้ยังไง”

บาสเตียนมองใบหน้าของเจ้านายเหมือนฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เอาแล้วสิเมื่อครู่ตัวเขาเผลอพูดอะไรออกไป

“รอบคอบ รอบคอบเรื่องอะไรครับ” บาสเตียนเอ่ยถามแบบงงๆ

“ก็เรื่องคนร้ายอาจจะมาทางบริเวณหน้าต่างระเบียงยังไงล่ะ นายรอบคอบจริง ๆ สมแล้วที่เป็นมือขวาของฉัน”

“เดี๋ยวนะครับ! เจ้านายอย่าบอกผมว่า เจ้านายกำลังจะ...”

“ถูกต้องบาส ถ้านายอยากให้ฉันเข้าประชุมนายก็ต้องปิดช่องโหว่ ทุกทางให้เมียของฉันเข้าใจไหม ถ้านายทำได้วันนี้ฉันจะเข้าประชุม แต่ฉันจะให้นายอยู่เฝ้าเมียฉันบริเวณหน้าห้อง นายห้ามเข้ามาในห้องพักนี่เด็ดขาดไม่ว่า กรณีใด ๆ ทั้งนั้น เพราะในนี้จะมีแค่หัวหน้าพยาบาลเท่านั้นที่อยู่กับเมียของฉันได้นายห้ามถามว่าทำไม”

บาสเตียนถึงกับเป็นใบ้ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาพูดกับคนเป็นเจ้านายได้ นี่เมียหรือคนสำคัญระดับประเทศกันแน่ต้องอารักขาความปลอดภัยขนาดนี้ สั่งห้ามให้เขาถามอีกคิดแล้วปวดหัวกับเจ้านายตัวเองที่มีเมีย

“โอเค ก็ได้ครับผมจะได้เรียกหน่วยSWAT มาสัก 10 คน มานั่งเฝ้าบริเวณระเบียง แล้วบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลเจ้านายตกลงไหมครับ หรือว่าจะเหมาโรงพยาบาลเพื่อคุณสายป่านคนเดียว ผมว่าเหมาสักคืนสองคืน คุณแบรนดอนและมาดามโซเฟียก็คงจะไม่ว่าหากคุณเฟอร์ดินานจะทำแบบนั้น”

เฟอร์ดินานถึงกับมองค้อนลูกน้องคนสนิท รู้ว่ากำลังพูดประชดเขาอยู่ ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขา ตอนที่เห็นเมียตัวเองโดนยิงภาพนั้นยังติดตาเขาไม่หาย

“รอให้นายมีเมียก่อน นายจะเข้าใจฉันเอง” เฟอร์ดินานพูดด้วยเสียงเข้มพร้อมกับหันหน้าไปมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

“หึ หึ ถ้าไม่มีแมวแอบเข้าไปกินปลาก่อนป่านนี้ก็คงจะมีไปแล้ว” บาสเตียนพูดพึมพำกับตัวเอง

“บาสฉันได้ยินสิ่งที่นายพูดนะ นายอยากจะเปลี่ยนไปทำงานฝั่งแอฟริกาไหมพอดีทางนั้นต้องการคนเก่ง ๆ เข้าไปบริหารอยู่” เฟอร์ดินานพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นคนฟังต้องรีบปิดปากตัวเองให้เงียบสนิท

เมื่อเวลาผ่านไปจนฟ้าเริ่มมืด

คนที่นอนหลับสนิทมาหลายคืนก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้นมา เมื่อได้สติมองเพดานสีขาว ด้านข้างมีขวดน้ำเกลือ คนที่พึ่งได้สติก็ลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตกใจภาพสุดท้ายที่ตัวเธอจำได้ตอนที่มีสติ

“คนไข้ค่ะ! ลุกแบบนี้ไม่ได้นะคะ แผลยังแห้งไม่สนิทลุกขึ้นมาแบบนี้อาจจะทำให้แผลที่เย็บอักเสบขึ้นมา” เสียงพูดของพยาบาลร้องตกใจ ยิ่งเจ้าของคนป่วยสั่งนักสั่งหนา ห่วงยิ่งกว่าอะไรดี หากเกิดคนไช้ต้องได้รับบาดเจ็บอีกงานนี้เธอตายแน่

สายป่านหันไปมองหน้าพยาบาลฝรั่ง แล้วค่อยขยับตัวตามที่พยาบาลสาวดันให้ตัวเธอนอนราบลงไปบนที่นอนอย่างช้าๆ

“ขอโทษนะคะ ที่นี่โรงพยาบาลอะไร” สายป่านเอ่ยถามพยาบาลสาว ไม่รู้ว่าตัวเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผู้ชายคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ใบหน้าคุ้น ๆ ว่าเป็นเขาแต่นี่ไม่เห็นหรือว่า ตอนนั้นเธอกลัวจนเห็นผู้ชายคนอื่นเป็นเฟอร์ดินาน

“ที่นี่โรงพยาบาลเซนต์คาลค่ะ คุณสลบไปสองวันติด เดี๋ยวดิฉันเรียก คุณหมอเข้ามาตรวจและเช็กร่างกายของคนไข้อีกทีนะคะ นอนรอสักครู่เดี๋ยวดิฉันมาค่ะ”

จากนั้นพยาบาลจับให้เธอนอนราบเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันที เมื่อตัวเธออยู่ตามลำพัง เธอเริ่มสำรวจมองไปรอบ ๆ เห็นเหมือนมีชายใส่ชุดดำยืนอยู่บริเวณด้านนอกระเบียง 3 คน ตอนที่พยาบาลออกไปเธอแอบเห็นบริเวณด้านหน้ามีชายสวมสูทสีดำยืนอยู่หลายสิบคน สายป่านพยายามนึกว่า สติสุดท้ายเธอถูกคนรอบทำร้ายจับเธอได้หรือเปล่า ทำไมมีคนอยู่เต็มไปหมด

สายป่านพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดอีกครั้ง ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อก็มีคุณหมอและพยาบาลเดินเข้ามาในห้องของเธอพร้อมกับชายสวมสูทสีดำมองก็รู้ว่า ต้องเป็นบอดี้การ์ด มองเลยไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนส่งยิ้มมาให้ ซึ่งตัวเธอไม่คุ้นใบหน้าผู้ชายคนนี้เลยแต่ผู้ชายคนนี้ทำไมทำเหมือนรู้จักตัวเธอ

“สวัสดีครับ คุณสายป่าน คุณฟื้นแล้วให้คุณหมอเช็กร่างกายและบาดแผลของคุณทั้งหมดอีกรอบตามคำสั่งของคุณเฟอร์ดินานนะครับ”

ชัดเลยชื่อที่ผู้ชายคนนี้พูดถึงคือเขาแน่แสดงว่า สติสุดท้ายที่ตัวเธอจำได้คือเฟอร์ดินานจริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอขออนุญาต คุณบาสเตียนเช็กร่างกายคนป่วยก่อนนะครับ คุณบาสเตียนไม่ต้องห่วงด้านข้างผมมีพยาบาลอยู่ด้วยสองคน เจ้านายคุณคงจะไม่ว่าอะไรผมนะครับ”

บาสเตียนได้ฟังคำพูดของคุณหมอที่อายุก็น่าจะรุ่นเดียวกับ คุณแบรนดอน คุณพ่อของคนเจ้ากี้เจ้าการสั่งทุกอย่าง

“ไม่เป็นไรครับ เชิญคุณหมอเช็กได้ตามสบายไม่ต้องเครียดครับ ไม่ต้องกังวลอะไรผมรับรองได้”

สายป่านฟังคำพูดของผู้ชายคนนี้แล้วรู้สึกแปลก ๆ ทำไมคุณหมอ นางพยาบาลต้องรู้สึกเกร็งมาก ที่จะทำการรักษาเธอ

“ขอโทษนะคะ ฉันขอถามอะไรสักหน่อยจะได้ไหมว่า มีอะไรผิดปกติกับฉันหรือเปล่า ทำไมพวกคุณทุกคนดูเกร็ง ๆ กันหมด”

บาสเตียนมองใบหน้าของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคนสำคัญของเจ้านายเขามาก ถึงทำให้ผู้ชายอย่างคุณเฟอร์ดินานทำสิ่งที่ตัวเขาไม่คิดว่าจะได้เห็น ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงได้หวงมากมายขนาดนี้

“ไม่มีอะไรครับคุณสายป่าน พอดีคุณหมอและคุณพยาบาลได้รับคำสั่ง ที่ไม่สมควรจะสั่งและไม่แน่ใจว่า จะทำตามดีไหม ส่วนตอนนี้ทางสะดวกคุณหมอและทุกคนไม่ต้องกังวลว่าเจ้านายผมจะมารบกวนการรักษา”

สายป่านฟังแล้วรู้สึกแปลกใจ เฟอร์ดินานพูดอะไรหรือสั่งอะไรทำไมทุกคนดูกลัวเขาไปเสียหมด

“โอเค ถ้าอย่างนั้นผมจะทำการเช็กร่างกายแล้วนะครับ”

คุณหมอเดินเข้าไปยังบริเวณเตียงคนไข้พร้อมกับนางพยาบาลสองคนประกบติด เผื่อบุคคลที่ทุกคนกล่าวถึงจะมาก่อนแต่ก็คงจะไม่มาในเร็ว ๆ นี้ถึงมาก็มีคนอยู่ภายในห้องเยอะแยะคงจะไม่เกิดปัญหาอะไร

เมื่อคุณหมอได้ทำการตรวจคนไข้อย่างละเอียดแล้วจึงหันไปหน้าไปพูดกับลูกน้องคนสนิทของคุณเฟอร์ดินาน

“ถ้ายังไงฝากเรียนคุณเฟอร์ดินานนะครับว่า บาดแผลอาการต่างของ คุณผู้หญิงทุกอย่างถือว่าโอเคมาก ช่วงนี้อย่าพึ่งให้คนไข้ขยับร่างกายอะไรมาก นะครับป้องกันแผลที่เย็บฉีกขาด สักสองสามวันแผลคงจะแห้งดีมากกว่านี้ นะครับ”

เมื่อการตรวจทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ไม่มีใครมาจ้องเหมือนคอยจับผิดอยู่ตลอดเวลาทุกคนรู้สึกบรรยากาศภายในห้องโปร่งโล่งสบาย

จากนั้นทุกคนก็เดินออกไปจากห้องทันทีหลังจากตรวจร่างกายของคนไข้เสร็จ สายป่านมองแล้วรู้สึกงงกับท่าทางของทุกคนจนต้องเรียกคนสุดท้ายที่กำลังจะเดินออกไป

“ขอโทษนะคะ พวกคุณทำเหมือนฉันเป็นนักโทษที่กำลังหลบหนีหรือติดคดี ทำไมถึงได้มีคนเยอะแยะแบบนี้ หรือว่า ช่วงที่ฉันสลบพวกมันย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง”

บาสเตียนเผลอมองใบหน้าผู้หญิงที่สวยที่สุดสำหรับเขา มองยังไงก็สวยจนหัวใจเขาเต้นแปลก ๆ ท่องเอาไว้ เมียเจ้านาย เมียเจ้านาย

“เอ่อ...คุณสายป่านไม่ต้องตกใจครับ พอดีคุณเฟอร์ดินานให้ทุกคนมาคุ้มกันคุณ เผื่อพวกมันคิดจะย้อนกลับมาทำร้ายคุณอีกครั้ง คุณเฟอร์ดินานเลยสั่งคุ้มเข้มแบบนี้ คุณสายป่านไม่ต้องตกใจนะครับเดี๋ยวไม่ช้าคุณก็คงจะชิน เหมือนผมที่เริ่มจะชินแล้วครับ”

บาสเตียนที่กำลังพูดถึงคนที่กำลังยืนอยู่บริเวณหน้าประตู โดยคนพูดยังไม่รู้ตัวว่า เจ้านายของตัวเองยืนฟังลูกน้องนินทาอย่างเมามันส์

สายป่านพลิกตัวเธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วทั้งร่าง รู้สึกเวียนหัวแปลกๆ อาจจะเพราะเธอนอนนานไปหน่อย เมื่อมองไปยังประตูก็เจอผู้ชายที่อยู่ในสติสุดท้ายของเธอกำลังมองคนที่พูดถึงเขา เห็นชายหนุ่มยืนกอดอกมองลูกน้องของตัวเองกำลังนินทาได้อารมณ์มาก

“คุณหายสงสัยหรือยัง ถ้ายังผมจะได้ตอบแทนบาสเตียนลูกน้องของผม ดีกว่า รู้สึกว่าลูกน้องผมยังพูดไม่หมดเลยนะ”

บาสเตียนรีบหันกลับไปมองยังต้นเสียงที่ได้ยินช่างเหมือนเสียงของคนที่ติดประชุม แต่ทำไมถึงมีเสียงโผล่มาที่นี่ได้

“คุณเฟอร์ดินาน! ทำไมประชุมเสร็จเร็ว พอดีผมเข้ามาพร้อมกับคุณหมอและกำลังจะออกไปแต่...แต่คุณสายป่านสงสัยอะไรนิดหน่อยก็เลยต้องอยู่ตรงนี้ให้คุณสายป่านสอบถามครับ”

บาสเตียนถึงกับต้องแอบกลืนน้ำเหนียวลงคออย่างช้า สายตาแวบแรกที่เห็นคือลำแสงสีแดงของปืนไรเฟิล จ่อมาที่บริเวณกลางหน้าผากของตัวเองทันที

“จากที่ฉันฟังๆ ดู นายชักจะรู้ใจฉันมากเลยนะบาส สมองของนายเป็นปลาทองตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันกำชับเรื่องอะไรนายจำไม่ได้เลยหรือไง”

บาสเตียนฟังแล้วเจ็บเหมือนโดนกระสุนเจาะเข้าตรงศีรษะ พร้อมกับถูกมีดปักไปกลางอก ทำไมคุณเฟอร์ดินานถึงเปรียบเขาว่าสมองเท่ากับปลาทอง มันรับไม่ได้ที่สุด

“แร๊ง! แรงมาก รับไม่ได้ เรื่องนี้ผมไม่ยอมแน่ ๆ เรื่องนี้จะต้องถึงหูของคุณแบรนดอนและมาดามโซเฟีย” บาสเตียนพูดเสร็จก็เดินฟึดฟัดออกไปนอกห้องทันที

เฟอร์ดินานเห็นอาการของลูกน้องคนสนิทแล้วถึงกับสายหน้า มันกล้านินทาเขาแต่ตอนนี้มันทำเหมือนเขาสั่งทำร้ายตัวมัน ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่