5

2104 Words

“เป็นยังไงบ้าง ยังรู้สึกผิดปกติตรงไหน เออ...คุณหิวหรือเปล่า ถ้าหิวผมจะได้ให้คนซื้ออาหารมาให้” เฟอร์ดินานเอ่ยถามเสร็จก็นั่งลงข้างเตียง เขาเองก็ ไม่คิดว่า จะตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ แต่มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ห้องมันเงียบ “ถ้าคุณถามฉันเยอะขนาดนั้นจะให้ฉันตอบคำถามอันไหนก่อนดี” สายป่านพูดน้ำเสียงนิ่งๆ พยายามหยัดกายให้ลุกขึ้น “ให้ผมช่วยนะ แผลของคุณยังแห้งไม่สนิทเดี๋ยวจะอักเสบ” สายป่านมองเสียวใบหน้าของผู้ชายที่อยู่ในห้วงความคิดของเธอตลอดเวลา ทั้งที่พยายามแล้วไม่ให้คิดถึงอีกฝ่าย กลิ่นน้ำหอมของเขาที่มันติดอยู่ตรงจมูกของเธอตั้งแต่วันนั้น “ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยชีวิตฉัน” “แล้วไปทำอะไร พวกนั้นมันถึงต้องการชีวิตของคุณ” สายป่านมองคนที่ตั้งคำถาม แววตาของเขาแสดงออกถึงความจริงใจและมีแววตาอีกอย่างที่ซ่อนอยู่ ตัวเธอเองไม่กล้าแอบคิดเข้าข้างว่าเขาดูห่วงใยเธอมาก “ปกติธรรมดา เมื่อเราไปขัดผลประโยชน์คนอื่นมันก็ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้” สายป่านตอบและพยายามไม่มองหน้าของอีกฝ่าย เธอกลัวหัวใจของตัวเองจะหลุดออกมา ทำไมมันตื่นเต้นใจสั่นมากขนาดนี้ เฟอร์ดินานช่วยพยุงให้สายป่านนั่งให้สบาย คอยระวังแผลไม่ให้ได้รับความกระทบกระเทือนมาก เขารู้ว่าสายตาที่คอยชำเลืองมองใบหน้าของเขาอยู่ ลมหายใจที่เป่ารดตรงซอกคอเขา ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ทำไมรู้สึกถึงความต้องการบางอย่าง “คุณเฟอร์ดินาน!” สายป่านเห็นใบหน้าคมเข้ม จมูกที่โด่งได้รูปคิ้วหนา อยู่ใกล้เขาแบบนี้ทำให้ร่างกายของเธอร้อนขึ้นเรื่อย ๆ “ครับ!” เฟอร์ดินานก้มมองใบหน้าเนียนใส นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน พร้อมกับส่งยิ้มเข้าไปในดวงตาของสายป่าน “คุณทับสายน้ำเกลือค่ะ!” “โอ๊ะ! ผมขอโทษเจ็บไหม” เฟอร์ดินานตกใจรีบก้มลงไปดู พร้อมกับเช็กไปตามสายน้ำเกลือทั้งสอง อมยิ้มและหัวเราะ การพบกันใหม่ในครั้งนี้ความรู้สึกมันพูดไม่ถูกว่า รู้สึกยังไงทำไมรู้สึกว่า สายป่านดูจะเขินอายเขามากกว่าตอนที่เผลอมีอะไรกันในครั้งนั้น “หิวข้าวหรือเปล่า เดี๋ยวผมให้คนสั่งอาหารอ่อนๆ มาให้คุณดีไหมหรือว่าอยากจะเช็ดตัวก่อนเดี๋ยวผมเช็ดตัวให้” สายป่านรีบเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่จ้องใบหน้าของเธออยู่ก่อนแล้ว เขาเหมือนกำลังรอคำตอบ เธอรู้สึกดีที่เขาใส่ดูแลเธอดีมาก แต่ฟังจากสิ่งที่เขาพูดไปมื่อครู่เขาถามเธอว่า จะเช็ดตัวก่อนไหมผมเช็ดให้ ถ้าฟังไม่ผิดเขาพูดเหมือนทำมันเองทุกครั้ง “คุณเฟอร์ดินานคุณพูดใหม่อีกครั้งสิ ฉันอาจจะเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าคุณจะให้ใครเช็ดตัวให้ฉันนะ” เฟอร์ดินานไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย เขาถอดเสื้อสูทเอามันไปพาดไว้ที่เก้าอี้ พร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้น นำชุดคนป่วยมาวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เดินออกมาพร้อมกาละมังที่ใส่น้ำใบเล็ก “ผมคงไม่ต้องพูดอีกครั้ง มันคงจะชัดเจนแล้วว่า สิ่งที่คุณกำลังสงสัยใครเป็นคนทำ” เฟอร์ดินานนำทุกอย่างไปวางไว้ข้างเตียงพร้อมก้มลงไปมองหน้าอีกฝ่ายที่ทำตาโต อ้าปากค้าง ดูแล้วถ้าไม่ติดว่า มีบาดแผลเขาคงจะดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามาจูบให้หายจากอาการร้อนข้างใน รอก่อนใจเย็น ๆ “แล้ว แล้วทำไมคุณไม่ให้พยาบาลทำหรือคนอื่นเป็นคนทำละ คุณไม่ต้องดูแลฉันมากขนาดนี้ก็ได้เราไม่ได้...” สายป่านพูดด้วยน้ำเสียงเขินอายไม่กล้าที่จะเอ่ยคำว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน “นี่คุณกำลังจะพูดว่า เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม” คำพูดของ เฟอร์ดินานบ่งบอกความรู้สึกว่าไม่พอใจอีกฝ่าย ดูจะกังวลเกี่ยวกับตัวเขา “ก็...ก็มันจริงไม่ใช่หรือไง เราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ ก็มีพลาดแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว ซึ่งตัวคุณก็โอเคเองไม่ใช่หรือไง ตามข้อตกลงที่เราสองคนได้ตกลงกันไว้” สายป่านพูดไปมือก็ตะครุบมือหนาที่กำลังแก้สายเชือกผูกชุดคนไข้ แต่มือหนากลับดึงมือเธอออกแล้วฉีกยิ้มให้คนที่ใบหน้าตอนนี้แดงและร้อน จนตัวเขาสัมผัสได้ “คุณไม่ต้องเขิน ผมทำมันมาตั้งแต่วันแรกที่คุณไม่รู้สึกตัวแล้ว ผมไม่ได้คิดทะลึ่งอะไรกับคุณหรอกรับรองได้” สายป่านเห็นสายตาของเขามองมารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ รีบดึงเสื้อปิดทันที ขนาดพูดว่า ไม่ได้คิดทะลึ่งเธอยังรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังทิ่มตรงบริเวณ ต้นขาของเธอมันพองตัวขยายจนตัวเธอรู้สึกได้ “มะ...ไม่เป็นไร ฉันโอเคแล้ว เดี๋ยวฉันเช็ดเองก็ได้ พอดีรู้สึกเกรงใจคุณ ปล่อยเถอะนะ” “คุณยังมีไข้ หมอเขาก็ห้ามขยับตัวเยอะเดี๋ยวแผลจะฉีก อย่าดื้อกับผม จะได้ไหม” เฟอร์ดินานพูดเสียงเข้ม “คือ...” สายป่านนิ่งอึ้งกับคำว่า “อย่าดื้อกับผมจะได้ไหม” เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปมองสบตาผู้ชายที่ยืนอยู่ “ผมอยากให้เราสองคนมาเริ่มกันใหม่อีกครั้ง” เฟอร์ดินานถามออกไปอย่างที่หัวใจตัวเองคิด เขานอนคิดมาตลอดตั้งแต่ที่เห็นอีกฝ่ายถูกยิง ภาพต่าง ๆ ของคนตรงหน้าตอนหมดสติในอ้อมแขน ความรู้สึกหน่วงแปลกๆ หัวใจเขา “ก่อนที่คุณจะมาถามฉัน คุณตอบตัวเองได้แล้วเหรอว่า คุณต้องการใครกันแน่ ฉันไม่อยากจะเข้าไปเงาของใคร หัวใจของคุณยังมีแยมอยู่หรือเปล่า” สายป่านถามย้ำกับอีกฝ่าย ครั้งสุดท้ายที่เธอเจอเขาคืองานแต่งของญาติ ผู้น้องพิมอัปสร สายตาของเขามองญาติของเธอด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์วันนั้นถึงแม้เธอจะไม่ยอมรับว่า หัวใจเธอไม่แข็งกระด้างอย่างที่ใคร ๆ ชอบพูดตัวเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจวันสุดท้ายที่เธอได้เจอเขา สายตาที่เขามองแยม เฟอร์ดินานกอดพิมอัปสรอย่างทะนุถนอม เธอยอมรับว่าตัวเธอก็เจ็บอยู่ลึกๆ ข้างใน “ถ้าเงาที่คุณพูดถึงว่า ผมลืมได้ไหม ผมบอกเลยว่า ผมไม่มีทางลืม มันหลอกหลอนผมอยู่ในทุกคืนตอนหลับ หรือแม้เวลาที่ผมว่างจากการที่ไม่ได้คิดอะไร ภาพใบหน้าของคุณมักจะลอยเข้ามาในสมองผมตลอดเวลา แล้วแบบนี้ผมพอจะพูดได้ไหมว่า ผมไม่เคยลืมคุณได้เลย” เฟอร์ดินานยอมรับกับอีกฝ่ายอย่างแมน ๆ เขายอมรับและศึกษามาแล้วว่า อาการที่เขาเป็นคืออาการของคนที่ ตกหลุมรัก เขาหาข้อมูลในโลกออนไลน์ การที่เขาและสายป่านได้มาเจอกันอีกครั้ง มันทำให้เขายอมรับกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง “คุณเฟอร์ดินาน!” สายป่านฟังคำพูดที่เปิดเผยความรู้สึกออกมาตรง ๆ ถึงกับไปไม่ถูก บางอย่างมันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกพองโตขึ้นอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จนตัวเองเริ่มสับสน “ผมขอโทษที่ผมทำหรือพูดอะไรที่มันช้าไป เราสองคนคงจะได้ใช้เวลาที่ผ่านมาคิดทบทวนความรู้สึกของเราสองคนกันแล้ว ขอโอกาสให้ผมได้ดูแลคุณ รับผิดชอบคุณและทำหน้าที่สามีที่ดีของคุณจะได้ไหม สายป่าน” “เอ่อ...” สายป่านอึกอัก พยายามคิดหาคำพูดไม่ออก มันมีเสียงหนึ่งที่ดังเข้ามาให้หัวของเธอและกำลังเอนเอียงไปกับคำพูดของคนตรงหน้า “ได้โปรดให้ผมทำหน้าที่นี้จะได้ไหม” เฟอร์ดินานอ้อนวอนต่อสีหน้าเศร้าๆ “คือ...ฉัน ฉันว่าเราสองคนยังไม่รู้จักกันดีพอ ฉันว่ารอสักพักก่อนดีไหม ทั้งคุณและฉันจะได้ไม่ต้องมาเสียใจกับเรื่องแบบนี้อีก” สายป่านเอ่ยออกไปดูท่าแล้วเฟอร์ดินานคงจะไม่จบเรื่องนี้ง่าย ๆ “ผมว่า เราสองคนน่าจะมีอะไรคล้ายกัน หัวใจของคุณและของผม ผมได้ยินนะว่า มันกำลังเรียกร้องบางสิ่งที่เราสองคนต่างรู้ว่า มันเป็นอะไร เราลองมาศึกษากันอย่างจริงจังดีไหม”เฟอร์ดินานทนไม่ได้รีบเอ่ยปากออกไป “คุณพูดเหมือนให้เราลองคบกันก่อนดูใช่ไหม” สายป่านพูดสิ่งที่เธอคิด “ใช่! เราสองคนมาศึกษานิสัยใจคอของกันและกันก่อน” เฟอร์ดินานยิ้มรับคำพูดของสายป่าน “ถ้าคุณต้องการให้เราสองคนศึกษากันก่อน อย่างนั้นก็เริ่มจากการที่คุณต้องปล่อยให้ฉันเช็ดตัวเองก่อนดีไหม คุณเฟอร์ดินาน” สายป่านดึงมือหนาออกจากชุดคนไข้ก่อนเป็นอันดับแรก “ไม่ได้! ถ้าจะเริ่มศึกษาเราก็ต้องเริ่มจากภายในก่อนนะครับ” เฟอร์ดินานเอ่ยและยิ้มหวานส่งไปให้ “นี่คุณเฟอร์ดินาน อย่างนี้เขาไม่ได้เรียกว่า กำลังศึกษานะมันคนละเรื่องกันเข้าใจไหมคุณ” สายป่านร้องประท้วงอีกฝ่ายให้วุ่น ซึ่งเฟอร์ดินานทำเป็นมึนงงไม่รับรู้ “ไม่ต้องมองผมแบบนั้น ผมเต็มใจทำให้คุณ” เฟอร์ดินานจัดการถอดชุดของอีกฝ่ายออกเรียบร้อยพร้อมกับใบหน้าที่บูดบึ้งของคนป่วย “คุณเฟอร์ดินาน! คุณจะทำอะไรเนี่ย!” สายป่านต้องรีบตะครุบมือหนา ที่เอาผ้าขนหนูผืนนุ่มเช็ดไปตามลำคอและกำลังไล่มาตรงด้านหน้า “ก็ทำหน้าที่สามีที่ดียังไงละครับ” เฟอร์ดินานหันไปตอบโดยไม่สนใจอาการของอีกฝ่าย สายป่านสุดจะทนกับความหน้ามึนของเฟอร์ดินาน เขาใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กไล่เช็ดไปตามลำคอ สายป่านพยายามเอามือปิดบังส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย ตอนนี้เธอเขินอายมากขึ้น เมื่อตัวเธอก้มลงไปเห็นบางสิ่งของคนมึนเข้า “คุณพอแล้ว ฉันหนาว” สายป่านตกใจบางสิ่งที่กำลังทิ่มอยู่ตรงบริเวณหน้าขาเธอชัดเจน จนต้องรีบร้องทักให้คนมึนหยุด “หนาวเหรอถ้าอย่างนั้นผมไปปิดแอร์ให้ก่อนนะ” เฟอร์ดินานฟังและนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมปิดแอร์ก่อนที่จะเช็ดตัวของสายป่าน เขากำลังหลังจะเดินไปปิดแอร์แต่มีมือเล็กมาคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ก่อน ทันทีที่อีกฝ่ายคว้าข้อมือเขา บางอย่างก็ปะทะสายตาของทันที ตอนเช็ดตัวอีกฝ่ายไม่มีสติมันก็รู้สึกไม่มากมายแบบเช่นตอนนี้ ความขาวที่มันเบ่งบาน ปลายยอดสีแดงมันโชว์ให้เขาเห็นชัดเจนเต็ม สองตา สีหน้าและท่าทางของคนตรงหน้ามันแสดงออกชัดเจนมาก ทำให้ สายป่านรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ “ฉันบาดเจ็บอยู่นะ กรุณาอย่าคิดอกุศลคุณเฟอร์ดินาน” สายป่านพูดทำหน้ากวน ๆ ไปยังคนที่คิดไม่ซื่อกับเธออยู่ตอนนี้ “เปล่า! ผมไม่ได้คิดอะไรเลย” สายป่านก้มลงไปมองส่วนที่มันกำลังทิ่มต้นขาเธออยู่ เธอเห็นว่า เฟอร์ดินานก้มลงมองตามที่เธอชี้ ใบหน้าเขาถึงกับเหวอเหมือนจะไปไม่ถูก “แน่ใจนะคะ ถ้าคิดกรุณาไปจัดการมันให้เรียบร้อยด้วย” สายป่านส่งยิ้มกวนสะใจที่ได้เอาคืนคนมึน เฟอร์ดินานรีบเอามือปิดส่วนที่มันกำลังชี้โด่ ของตัวเองแทบไม่ทันตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน เฟอร์ดินานมองค้อนแต่ก็ทำเป็นเหมือนไม่แคร์กลบเกลื่อนอาการไม่เป็นไรใจเย็นรอก่อนเจ้าลูกชายของพ่อ เฟอร์ดินานจัดการช่วยเปลี่ยนเสื้อให้อีกฝ่ายจนครบ จากนั้นตัวเองก็ รีบเดินไปยังห้องน้ำด้วยสีหน้าบึ้ง ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more