Owning a Vladimier

Chapter 31

Kasabay ng pagbabalik ng diwa ko ay ang isang libo't isang hapdi at sakit na naramdaman ko sa buong katawan ko.

What happened to me? Naaksidente ba ako? Nabangga ba ako nung tumawid ako sa Session Road? Nahulog ba ako sa escalator ng SM? I don't remember those things happening.

Napakabigat ng takulap ng mga mata ko ngunit sinubukan ko pa ring imulat ang mga ito. Ang noo ko ay lalo pang kumunot nang mamulatan ko ang hindi pamilyar na kisame. I moved my neck only to hiss in pain. Then moved my eyes to look at what they can only see only to realize one thing. Hindi ito ang kuwarto ko sa apartment.

Nagulat ako nang may isang babaeng lumapit sa akin. She's wearing a nanny's uniform and she's definitely a Filipina who is in her late...30's?

Wait... Did I wake up in a wrong body?

"Sir Julian, good afternoon po."

Nope. Mali ako sa akala ko dahil tinawag niya ako sa pangalan ko.

"Who... are... you?" mahina at paos kong sambit. Even my throat hurts.

"Sir, kinuha po ako ni Sir Ivan para alagaan kayo. Ako po si Veron. Actually, dalawa po kami na kasambahay n'yo dito. Yung isa pong Kasama ko ay nasa baba, si Jinky," magalang nitong sagot pero sa dami ng sinabi nito, isa lang ang talagang narinig ko.

Ivan.

Bumuntonghininga ako at napapikit nang isa-isa nang bumalik sa alaala ko ang lahat ng nangyari bago ako mawalan ng malay kahapon. At nang maalala ko ang ginawa sa akin ni Ivan sa loob ng kuwartong ito kahapon, lalong nanhapdi ang mahapdi at lalong sumakit ang masakit sa katawan ko. Pinakalma ko ang sarili ko ng ilang minuto bago ako muling nagtanong.

"Si Ivan... nasaan?" tanong ko kahit nakapikit pa ako.

"Here."

Dali-dali akong nagmulat ng mga mata nang marinig ko ang boses na iyon. Nagkasalubong ang mga mata namin. At hindi tulad kahapon, wala ng galit sa mga mata niya. Nag-iwas ako ng tingin sa kanya. Hindi na siya galit kasi nakuha na niya ang gusto niya.

Umupo siya sa gilid ng kama at ramdam kong nakatitig pa rin siya sa akin.

"You're really handsome even at this state, Julian. And more delectable now that you're wearing my clothes." Dahil sa sinabi niyang iyon ay napayuko ako sa katawan ko. Nakasuot nga ako ng pajama na sobrang laki.

"I know that you're hungry so I asked them to prepare you some food. And be ready, your parents are coming." Sa pagkakataong iyon, napatingin na ako sa kanya.

"They're...coming?"

"What do you expect, Julian? Halos isang buwan kang nawala. They almost died because of worry."

"I just... just wanted to..."

"Run away from me." Siya na ang tumapos sa sasabihin ko.

Napakuyom ako ng kamay. Pinatatag ko ang sarili ko bago ako tumingin nang diretso sa kanyang mga mata.

"I just wanted to have a vacation with no pressure from everyone," mas malakas na ang boses kong sabi.

"I've been working my ass for the past 5 years after I've removed my toga with no real vacation at all. Is it too much to ask to just give me a little break? All of you have been pressuring me to marry you right away after my ex had just broken up with me, can't you spare me a little room to breathe at least before we proceed with everything?"

Napapikit ako nang mariin pagkatapos kong sabihin ang lahat ng iyon ngunit nang Hindi na siya nagsalita ay nagmulat ako ng mga mata. Muling nagsalubong ang mga mata namin.

"Bakit hindi ka nagsabi?" tanong niya in Russian. Kalmado na.

"How? Nobody listens to me," mas kalmado ko na ring sagot. "Most of my life, I've never been heard. They only listened to me when I was already... broken."

Nawala si Ivan sa paningin ko. The pain of my past came back like an earthquake without any warning. I saw every scene, every chance that I was abused by the one I trusted most. I can see those dark eyes again, those smirks, the satisfied grin. I can hear that sinister voice again, whispering lewd words to my ear while his hands were caressing my broken and bleeding body.

"Julian!"

"No, dad! Stop! I don't want it! I never wanted it! Please! I don't want it anymore! Spare me, please! Papa!"

"Julian!"

Napaiyak ako na nauwi sa paghagulgol iyak habang nanginginig ang buong katawan ko. Pilit kong inaalis ang mga kamay na nakahawak sa katawan ko. Pilit na itinutulak ang katawan na malapit sa katawan ko. I'm scared. Natatakot ako.

"Leave... leave me... alone! Don't...! Don't touch me, Caleb!" Kahit nanghihina pa ay itinulak ko siya palayo sa akin ngunit hindi man lang siya natinag. Hinawakan niya gamit ang dalawang kamay niya ang luhaang mukha ko.

"Who's Caleb?" tanong niya.

"No, no, no! Don't touch me! Don't touch me anymore!"

"Julian! WHO IS CALEB?!" sigaw niya sa akin. Binitawan niya ang mukha ko at hinawakan ang mga braso ko saka niya ako niyugyog. Then, he slapped me.

Hindi iyong malakas ngunit sapat na para mabalik ako sa kasalukuyan.

"I---ivan...?"

"It's me. It's me, Julian. Look at me. It's me," paulit-ulit niyang sabi sa akin habang pinupunasan ang mukha ko.

Napapikit ako nang mariin at naramdaman kong ikinulong niya ako sa mga braso niya at hinila padikit sa katawan niya.

Pagkaraan ng ilang sandali ay lumayo ako sa kanya. Anong nangyari? Nag-uusap lang kami kanina tapos niyayakap na niya ako ngayon.

"What... what happened?" mahina kong tanong pagkaraan ng ilang sandali. My mind was blank.

"You don't remember?" nagtataka niyang tanong habang tinititigan ang mga mata ko.

Nagdikit ang mga kilay ko sabay iling sa kanya. Matagal siyang napatitig sa akin.

"What can you remember?" tanong niya pagkaraan ng ilang minuto.

"You're really handsome even at this state, Julian. And more delectable now that you're wearing my clothes."

Niyuko ko ang sarili ko tapos tumingin ulit sa kanya.

"You told me I am wearing your clothes and I look..." Hindi ko na nagawang sabihin ang susunod na salita dahil nag-init na ang mukha ko.

"That's all?"

"Yes. Why? What did I do? Are you... not angry with me anymore because I left without saying anything to you?" mahina kong tanong sa kanya. Nangangamba na baka may gawin na naman siya. Baka sasaktan na naman niya ako dahil sa galit niya.

"I've never been angry with you, Julian. I was just so... worried." Napatitig ako sa kanya.

He's worried?

"I'm sorry," pagpapakumbaba ko. "I just wanted to have a vacation without any pressure from you, guys. Everyone was rushing me. I can't... not yet..."

"I understand." Gulat akong napatingin sa kanya. Iyon lang ang sasabihin niya? Hindi siya galit? Hindi niya ako pipiliting magpakasal na sa kanya?

"You should have told me, Julian."

"Nobody listens to me..."

"I will always listen to whatever you want to tell me, Julian." Namamanghang napatitig na ako sa kanya.

Bakit bigla siyang bumait? Kahapon lang, galit na galit siya. Tapos ngayon parang wala na sa bokabularyo niya yung salitang galit.

"You will listen to me?" paninigurado ko sa kanya. Tumango siya sa akin.

"Then don't file a case against my cousin. He didn't kidnap me. Kusa akong sumama sa kanya."

Matagal bago siya tumango ulit.

"Thank you. Can I eat now? I'm hungry." Tumingin muna siya sa akin bago tumango.

Umalis na siya sa kama at sandaling lumabas. Pagbalik niya ay may dala na siyang tray na puno ng pagkain.

Umayos ako ng upo para lang mapangiwi nang humapdi yung parte kong namamaga pa. Natigilan ako nang bigla kong maalala yung babae kanina.

"Did the lady clean me after... after we...?"

Umiling siya at umupo na sa gilid ng kama habang buhat pa rin yung tray na may paa.

"I cleaned you and put the pajamas on you. I'm possessive, Julian. Now that you're my fiance, nobody is allowed to see some parts of your body anymore."

Nahihiya man na siya pa ang nanglinis sa akin, para sa akin mas mabuti na iyon. Nakakahiya kaya na makikita ng iba na yung galing sa kanya, lumalabas sa katawan ko.

Nang makaayos na ako ng puwesto, inilagay na niya sa harapan ko ang tray ng pagkain.

"You want me to feed you?" tanong niya. Umiling ako.

"I can do it. Thanks."

Ngunit kahit na sinabi ko iyon, naglalagay pa rin siya ng pagkain sa plato ko kapag nababawasan na iyon. Kapag hindi iyon ang ginagawa niya, tumitingin siya sa akin. O mas tamang sabihin na tumititig na para minememorya niya ang bawat anggulo ng mukha ko.

"Julian," tawag niya sa akin.

"Hmm?"

"Do you know what PTSD is?" Ako naman ang napatitig sa kanya. PTSD as in Post Traumatic Stress Disorder?

"Yeah. Why? Do you have that? Are you suffering from it?"

"No," iling niya. "Do you know some people who are suffering from it?"

Hmm, bakit parang sensitive topic sa kanya iyon?

Ako naman ang umiling.

"Wala pa akong nakilalang may ganong kalagayan. Why is this our topic?"

"Wala. Wala. May bigla lang akong nakilala. After eating, stay in this room for awhile. I have visitors coming so I'll be busy."

"Visitors? Who? Your Philippine business partners?"

"Yeah," maikli niyang sagot. Naglagay na naman siya ng meat sa plato ko.

"Can I have my phone back and can I call my cousin over to being my things from the apartment? Did you bring my things from Manila? My wallet especially? I need to pay some money I owe from my cousin..."

"I'll ask them to bring him here and I'll pay him what you owe."

"Ivan, ako na. May pera naman ako." Itinabi ko na ang spoon at fork dahil busog na ako.

"You won't be paying for anything as long as you're with me. And it's final," matigas niyang saad. I sighed.

"Fine. I think I can stand now. Can I look at the place while I'm still full? Then I'll go back here after?"

"It's better if you'll just stay here..."

"Please?" Ako naman ang pumutol sa sasabihin niya. I also begged him using my eyes. Ngayon ko lang iyon ginamit sa kanya. I suddenly got excited to see the house. Hindi ko Kasi ito masyadong napansin kahapon nang dumating kami. I admit, I'm quite excited and happy to have my own house here in Baguio.

"Samahan mo ako?" malambing ko pang sabi in Russian for effect. Prize ko na iyon sa kanya kasi binilhan niya ako mg bahay dito sa gusto kong lugar. Ito ang regalo niyang hindi ko tatanggihan.

Napangiti ako nang tumango siya. Itinabi na muna niya ang tray at pagkatapos at tinulungan niya akong maglakad. Nilunok ko na ang hiya ko sa paglalakad nang dahan-dahan. My sore hole won't prevent me from looking at my Baguio house. Or rather, my version of my own Baguio Mansion.

Gandang-ganda ako sa wooden walls, sa structure, sa chandeliers, sa mga kagamitang nadadaanan namin. Nang marating namin ang hagdan, napakagat-labi ako. Matarik iyon. It will take me at least an hour to get down and...

"Ivan!" Nagulat ako nang buhatin niya ako na parang babae.

"We need to rush. The visitors may arrive anytime."

"You don't want them to see me?" may halong pagtatampo ang boses na lumabas sa akin kahit hindi ko naman sinasadya.

Bumuntonghininga siya.

"Anyone but them. I need to talk to them first."

Na-curious ako sa sinabi niyang iyon. Who are those visitors? Bakit bawal ko silang makita?

"Wow!" nasisiyahan kong sambit nang makita ko na ang baba ng bahay. Ang ganda-ganda nito.

Papunta na kami sa kusina nang pumasok ang isang tauhan niya mula sa labas.

"Sir, they're here." Tumigas ang panga ni Ivan na pati ang bodyguard niya ay napaatras sa takot.

"I'll... go back to my room."

Tumingin siya sa akin.

"Too late, Julian. Let's go and meet your family."

Napanganga ako sa kanya.

My family? Sila ang bisita na sinasabi ni Ivan?

Kinuha niya ang kamay ko at hinawakan bago kami naglakad pabalik sa living room.

"Julian!" tawag sa akin ni Jessica. Napatayo Silang lahat nang lumapit kami ni Ivan sa kanila. Isa-isa ko silang tinignan. Naroon si Ate Mikaella, si Jessica, si Papa, si Dad, at si...

"Jay-jay?!"

What is he doing here? Bumitaw ako kay Ivan at lumapit kay Papa na titig na titig sa akin.

"Pa, I'm so---"

Nagulat kaming lahat nang sampalin ni Papa ang mukha ko.