“Sen bir katilsin!” diye bağırdım, sesim odanın duvarlarında çınladı. Kendimi tutamıyordum; göğsümün içinde bir volkan kabarıyordu. Her ne kadar içimdeki korku bir parça sussun istesem de öfke daha baskındı. Onun yüzüne bakarken, o soğukkanlı gülüş, o ellerindeki kan düşüncesi, midemi bulandırıyordu.
Kaya başını salladı, sert bir ifade takındı. “Başka ne olduğumu zannetmiştin?” dedi. Cümlesi inkardan uzaktı; sanki uzun zamandır kim olduğunu biliyormuş gibi, utanmadan itiraf ediyordu.
“Gözümün önünde üç adamın canına kıydın!” diye çıktım tekrar. Sesim kırık, ama ütopya değildi—gördüklerim zihnimde yenileniyordu; çimenlerin üstüne düşen beden, o soğuk hareket, bir adamın umutsuz bakışı… Bunlar silinmiyordu.
Kaya gözlerini bana dikti, bakışı keskinleşti. “Beni öldürmeye çalışan adamları af
