หลี่อวี้หลันรู้สึกแปลกประหลาดกับคำเรียกว่าหญิงงามจากริมฝีปากของชายหนุ่มรูปงามตรงหน้ายิ่งนัก คนผู้นี้งดงามกว่านางตั้งไม่รู้เท่าไหร่ พอถูกเขาเรียกแบบนั้นนางก็รู้สึกกระดากอายอย่างบอกไม่ถูก
“ข้าน้อยหลี่อวี้หลัน คารวะคุณชายจ้าวเจ้าค่ะ”
น้อยครั้งนักที่จะมีคนเรียกขานจ้าวหลิงว่าคุณชายจ้าว เพราะเขาได้ขึ้นเป็นเจิ้นกั๋วกงตั้งแต่อายุสิบปี ทุกคนจึงล้วนเรียกขานเขาด้วยคำว่ากั๋วกงมาตลอด ก่อนหน้านั้นก็เรียกซื่อจื่อหรือไม่ก็กั๋วกงน้อย ที่ผ่านมาจึงแทบจะไม่มีใครเรียกเขาว่าคุณชายจ้าวเลยสักคน
คุณชายจ้าวแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขาคิดจะเอ่ยชวนหญิงงามสนทนาอีกสักหลายประโยค ทว่าสิ่งที่ตั้งใจกลับถูกคนผู้หนึ่งที่คล้ายจะโดนหลงลืมไปชั่วขณะขัดขึ้นมาเสียก่อน
“นั่นคงเป็นเรือของคนสกุลหลี่กระมัง” คำพูดของรัชทายาทเรียกดวงตางามผินมองไปทางแม่น้ำและเห็นว่ามีเรือลำหนึ่งกำลังล่องมาทางนี้จริง ๆ เรือลำนั้นเป็นเรือเช่าลำเล็ก ๆ แต่ท
