A Must, But Forbidden

"Happy birthday Kuya Krei," I smiled as I greeted him.  Nanatili ang kawalan ng ekspresyon sa kaniyang mala-tsokolateng mga mata habang mataman n'yaa akong tinitingnan mula ulo hanggang paa na para bang kinikilatis n'ya ang buong pagkatao ko. He was about to walk away when I utter something that made him stop from doing such move, "Don't you know that its kinda rude, walking out from someone who greeted you happy birthday?" He turn to look at me as his brow arched. "May sinabi ba akong batiin mo 'ko?" Masungit na tanong n'ya pabalik. Dati pa man talaga sa hindi malamang dahilan ay galit na s'ya sa 'kin samantalang ang bait n'ya naman sa iba pa naming mga pinsan.  That's unfair. "Kreissaure! Ano bang ginawa ko sa'yo, why do you hate me so much?" I ask frustratedly.  Mabilis akong naalarma nang humakbang pa s'ya palapit sa 'kin at inilapit ang kaniyang mukha sa aking tenga.  "Simple lang, I don't like you," he whisper as a smirk slowly crept into his lips and leave. Sa nakalipas na pitong taon 'yon na ang huli naming pag-uusap kahit na madalas naman kaming nagkikita dahil sa iisang eskwelahan lang kami nag-aaral at t'wing may family gathering sa mansyon, that didn't stop him from acting as if I don't really exist, na para bang isa lang akong intruder sa aming pamilya. Sa mga nakalipas na taon, pilit ko na lang siyang inintindi kahit wala naman  talagang basehan ang galit niya.  It's a good thing I won't spend the rest of my life with him and face his wrath every single day.