My Employer’s Son

"A-E-I-O-U. BA-BE-BI-BO-BU. KA-KE-KI-KO-KU. DA-DE-DI-DO-DU." "Bakit kasi mga pang-batang pagbigkas ng alpabeto ang itinuturo mo sa halip na turuan mo siya ng plus at minus, greater than at lesser than?!" "Bata pa lang naman siya, Mahal. Saka na kapag tinuruan na sila sa paaralan. Ito na muna dahil may sabayang pagbigkas sila bukas." "Wala akong pakialam, Arturo. Basta turuan mo na siya ng mas mahirap para gumaling siya nang husto." "Paano niya matututunan ang mga mas mahirap na bagay kung ultimo abakada ay hindi niya alam? Kailangan niyang mag-umpisa sa simula at paunti-unting hahakbang." "Kailangan na niyang matuto ng gan'on ngayon din! Kung ayaw mong turuan ang bata, ako ang magtuturo!" Tamad akong tumayo at pinagpag ang aking pantalon na marahil narumihan sa alikabok ng hagdan kung saan ako umupo at hindi sinasadyang makarinig ng mga usapang napakawalang-kuwenta. Simpleng bagay, pinag-aawayan. Ang babaw na dahilan para hindi magkaunawaan. Sa bagay, diyan naman nagsisimula ang lahat. Masaya raw sila. Perpektong pares ng nagmamahalang pinagtugma, ngunit nagtago lang ang haring araw ay 'yung pangakong pinakawalan ay nagtago na rin. Wala. Walang magandang kinabukasan ang pag-ibig dito sa mundo. Napailing ako sa naisip. Ganiyan ang buhay. Kung hindi ka sumakay, maglakad ka na lang. O di kaya'y tumakbo. Totoo nga na exercise at maganda sa kalusugan pero nakapapagod 'yun. Magtiis sa tricycle o bisikleta. Oh well, not funny Allison. I grabbed my faded jacket on the stool and walked out of my door. Gawain kong maglakad-lakad sa kalsada tuwing umaga kapag ganitong medyo malamig ang klima. Oktubre na, nagkataon pang katatapos ng bagyo kaya walang pasok. Napapikit ako nang humampas ang malamig na simoy ng hangin sa aking mukha at malakas na inilipad ang gahibla ng bagsak kong hair. Here in this place, the school opening starts at the month of October. They implemented it ten years ago. Pinangarap ko na ring sana ay tatlong buwan ang bakasyon: Oktubre, Nobiembre, at Disyembre. Taglamig; masarap matulog at magbaluktot. Pero gaya nga ng sinabi ko, pangarap lang iyon. Dahil sa halip na rito matatapos ang klase ay dito naman magsisimula. Tadhana, tadhana. Nakikipaglaro ka ba? As I reached the gate surrounded the apartment, I started jogging. I was supposed to walk but I motivated to jog instead because of the cold breeze suddenly embraced me. Might as well release it somehow. Sa pagdaan ko sa gilid ng kalsada ay nakita ko ang dalawang magkasintahan sa isang gilid na nagsisigawan, halatang nag-aaway na at nagkakainitan ng ulo. I walked slowly, enhancing my sense of hearing in order for their voices to reach my ear clear enough to understand. As if I have the ability, though. "Ipalaglag?! That's insane, Mhie!" "But how's my career? How's my modelling? Kailangan ko ito, Dhie. Kailangan muna nating mag-ipon bago bumuo ng pamilya. Para din naman sa atin ito. Intindihin mo naman, o." Napataas-kilay ako. Mhie and Dhie is their endearment. Asus, kahit ano pang call sign ang gamitin, kung hindi para sa isa't isa, hindi talaga. "Your career is more important than the child's life? Iyon ba? Iyon ba?!" "You got it all wrong! Siya rin ang mahihirapan kung sakali, Dhie. It will be hard for our child to live if we don't have enough income for our everyday needs. We'll just make things worse." "What do you think is worse than being killed?" Silence ensued. Ultimo ako ay natigilan sa simpleng pariralang iyon. Ano nga ba? Tumingin ulit ako sa kanila at nakita ang babaeng nagpupunas na ng luha. I shrugged—kibit-balikat na nagsasabing, "lakompake". I started jogging again and ignored the random noise etched in every corner of this vast yet nonsense universe. Don't be dispersed. Avoid things that can oppress you, avoid the one limping for you will possibly be the next. Upon looking forward on my way, a thought came rushing through my mind. A thought that I always think about, that has always been answered by everyone, but there's no satisfaction at all. Are the words 'Perfect family' exist? Or they're just an unreachable fantasy that an accursed lady like me can never have? Not to mention, I hate fallacies. I dreamed and desired to have a happy and complete family, something that can be a comfort zone, people that will always stick to me despite my imperfections, people that no one's property, people that I can call as mine. But things became the contrary of what I wished for. What I got is the opposite of what I wanted. Kabutihan ang puhunan, kasakiman ang kabayaran. Iyan ang idinulot ng mundo sa akin. And now, I need to accept the fact that I need to begin again and live without anything. Sinalo ko na lahat ng kamalasan kung paano sinasalo ng lupa lahat ng patak ng ulan na nanggagaling sa kalangitan. And it floods. It took me very hard to lift myself from drowning, especially when the person that I thought to be my last hope also left and disappeared.