FATAL DESIRES

CHAPTER 15 🔥

Ang SUV namin ay nakaparada sa tabi ng hotel, halos nakatago sa dilim ng parking garage. Mata ko’y naka-focus sa bawat galaw ni Victor habang ang laptop ni Xian sa tabi ko ay nagpapakita ng live feed mula sa security cameras at GPS tracker.

“Okay… he’s leaving the hotel,” bulong ni Xian, mata nakatitig sa screen. “Bodyguards, two steps behind. But wait… he’s heading toward the street, not the car.”

Ramdam ko ang bigat ng bawat segundo. “Why would he—oh sh*t… he’s meeting someone,” sabi ko, hawak ang steering wheel nang mahigpit. May dalawang lalaki siyang kausap, parehong elegante at may hawak na maleta.

“Xian, record everything. Every handshake, every movement,” utos ko. Ang mga kamay namin ay nagtutulungan, ako sa field, siya sa digital monitoring. Kahit maliit na detalye ay mahalaga.

Lumapit si Victor sa isa sa mga lalaki at pinasa ang maleta. Hindi namin alam kung ano ang laman, pero ramdam naming malaki ang transaction. Ang tension ay parang kuryente sa hangin—bawat galaw ay puno ng panganib.

“Sh*t… bodyguard noticed movement from our side,” bulong ko, nanginginig ang kamay sa steering wheel. Ang SUV ay hindi ganap na nakatago; may isang streetlight na nakailaw sa aming posisyon.

“Relax… stay calm,” sagot ni Xian, ngunit ramdam ko rin ang kaba sa boses niya. “Make sure camera angles. Zoom in. We need faces and documents if possible.”

Mabilis ang oras. Lumapit si Victor sa kanyang sasakyan, sinundan ng dalawang bodyguard. “We have to tail him carefully,” sabi ko. Nagmaneho kami nang dahan-dahan, bawat hakbang ay may pag-iingat.

Habang sumusunod, napansin naming may lumabas na USB flash drive mula sa maleta ni Victor, parang naiwan niya sa table ng café na nadaanan namin sa dati nilang stop. “Xian… did you see that?”

“Got it! Zoom in… it’s a small device. Could be critical.”

Pinanood namin sa laptop ang bawat detalye. Halos makalimutan naming huminga. Ang simpleng maleta ay puno pala ng ebidensya—ang bawat dokumento, USB, at cellphone ay potensyal na makakasira sa negosyo ni Victor, pati na sa mga illegal dealings niya.

“Field collection is next,” sabi ko. “We can’t just leave it there.”

“Agreed… but it’s risky,” sagot ni Xian. “We need to wait until no one’s looking. Cameras and guards might notice.”

Habang nagplano, ang adrenaline ay tumataas. Ramdam ko ang init ng kaba sa katawan ko. Ito ay hindi simpleng surveillance—ito ay laban ng talino, diskarte, at tiyaga. Bawat galaw ni Victor ay kritikal, at alam naming kahit maliit na pagkakamali ay puwedeng magdulot ng panganib sa amin.

“Okay… prepare for extraction,” utos ko, dahan-dahang pinapabagal ang SUV. “Xian, alert all feeds. We can’t afford mistakes.”

Sa mga susunod na minuto, naplano namin ang tamang paraan para makuha ang USB at dokumento nang hindi kami mahuli. Ang bawat checkpoint, bawat security camera, bawat galaw ni Victor ay pinag-aaralan namin nang detalyado.

Habang tinitingnan ko si Xian sa tabi ko, napangiti ako ng bahagya. Sa kabila ng panganib, may kakaibang determinasyon kami—hindi lang para sa hustisya, kundi para kay Bella, at para sa lahat ng nasasagasaan ng mga lihim ni Victor.

At sa bawat segundo ng surveillance, alam naming mas malapit na kaming makagawa ng hakbang na puwedeng magbago ng lahat.

Mabilis na nagbago ang liwanag sa paligid—ang streetlights sa Quezon City ay parang kumikislap, naglalaro sa windshield ng SUV habang pinapanatili namin ang tamang distansya kay Victor. Ang kanyang malalaking sunglasses at maayos na suit ay nagmumukhang ordinaryo sa panlabas, pero alam naming bawat kilos niya ay may kahulugan, bawat galaw ay may kasamang panganib.

“Xian… stay sharp,” bulong ko, mata naka-focus sa target. “We follow every step.”

“Copy that,” sagot niya, habang nakatutok sa tablet na nagpapakita ng GPS tracker at live feed ng mga CCTV cameras. “He’s entering the hotel… wait—what’s that?”

Lumiko si Victor papasok sa isang side entrance, hindi sa grand lobby na karaniwang dinadaan niya. Parang alam niyang may nanonood, ngunit hindi niya makita ang aming SUV na nakatayo sa dilim ng alley.

“Good… isolated entry,” bulong ko, huminga nang malalim. “Now we wait for him to clear the lobby cameras before we move.”

Halos hindi kami huminga. Ang bawat segundo ay parang eternity. Ang maliliit na galaw ni Victor—pag-ikot ng kanyang leeg, pagtingin sa paligid, pagpindot sa elevator button—ay ini-analyze namin.

“Okay… he’s heading to the private lounge on the top floor,” sabi ni Xian, boses puno ng tensyon. “Bodyguards are minimal there, but still… two at least.”

“Perfect,” sagot ko, dahan-dahang iniayos ang position ng SUV. “We can extract the USB and record all the documents while he’s distracted. Timing is everything.”

Habang naglalakad si Victor sa hallway, napansin ko ang maliit na USB na hawak niya. Ang init ng katawan ko ay tumataas. “That’s it… that’s the one.”

“Shhh… stay calm,” sabi ni Xian. “He’s approaching the lounge door.”

Dahan-dahan kaming bumaba sa SUV, nakatago sa lilim ng alley. Ang bawat hakbang ay maingat—ang tunog ng aming sapatos ay parang tambol sa katahimikan ng gabi.

Pagdating namin sa elevator, pinindot ko ang service button para hindi makapasok ang ibang tao. Habang nag-aakyat, ang puso ko ay tumitibok ng malakas. Alam naming bawat galaw ay delikado—isang maling hakbang, at puwede kaming makita ni Victor.

Pagpasok niya sa lounge, nakita namin ang mga business partners niya na nakahanda sa meeting. Ang USB at mga dokumento ay inilalagay niya sa maliit na pouch, sabay tignan ang mga papeles. Ito ang pagkakataon naming makuha ang ebidensya.

“Xian… ngayon,” bulong ko. Dahan-dahang lumapit kami sa table ng lounge, ngunit bigla, napalingon si Victor. Halos hindi kami napansin—ang kanyang mata ay lumingon sa direksyon namin, ngunit hindi direktang nakita.

“Close call,” bulong ni Xian, habang hawak ang tablet. “We need to be faster.”

Dahan-dahan, nahulog ang pouch mula sa mesa—parang maliit na pagkakamali, pero sapat para mapansin namin. Agad namin itong pinulot at ipinasok sa bag ni Xian.

“Got it,” bulong ko, nanginginig ang kamay sa excitement at adrenaline. “Let’s move.”

Habang lumalabas kami ng lounge, napansin kong may lumingon muli si Victor. Ang puso ko ay nag-flutter, ramdam ang panganib sa bawat segundo. Ngunit hindi namin pinalampas ang pagkakataon—lahat ng dokumento, lahat ng USB files, at mga video feed ay nakolekta namin ng buo.

“Extraction complete,” sabi ni Xian, huminga nang malalim habang nakaupo na sa SUV. “We did it, Nate. All evidence is safe.”

Ngunit alam naming hindi pa tapos. Ang panganib ay patuloy, at ang bawat hakbang sa susunod ay mas delikado. Ngunit sa pagkakataong ito, may kumpiyansa kami—hindi na lang kami susuko, hindi na lang kami papayag na manatili si Victor sa kadiliman ng kanyang mga lihim.

At sa likod ng lahat ng tensyon, alam kong may isang dahilan kung bakit ko ginagawa ito—para kay Bella.

Pagbukas ko ng gate at pagpasok sa bahay ni Uncle Vertulfo, sinalubong ako ng malakas na tawa at isang mahigpit na yakap.

“Wow, Nathan! Ang tagal-tagal na nating hindi nagkita. Paano ngayon mo lang ako binisita?” sabi niya, sabay tawa at halatang natuwa sa pagkakita sa akin.

Ngunit sa kabila ng saya, tumingin ako nang seryoso sa kanya. “Uncle… kailangan nating mag-usap ng pribado,” sabi ko, dahan-dahan pero malinaw ang tono.

Napatingin siya sa akin, napansin ang tensyon sa boses ko. “Ah… ganoon ba? Sige, sige. Halika, papunta tayo sa opisina ko sa loob ng bahay,” sagot niya, sabay abot ng braso para sabayan ako.

Pumasok kami sa opisina niya—pribado, tahimik, at maluwag. Ang paligid ay puno ng mga dokumento at litrato ng kanyang mahabang serbisyo sa PNP, nagbibigay ng bigat at solemnity sa lugar. Umupo kami sa magkaharap na chairs, ramdam ko ang bigat ng bawat sandali.

“Ngayon… anong dala-dala mo na hindi puwede sa living room pag-usapan?” tanong niya, hawak ang braso ng chair habang nakatitig sa akin nang matagal.

Ipinosisyon ko ang USB sa harap ni Uncle Vertulfo at pinindot ang play. Agad lumabas sa monitor sa opisina niya ang video footage. Ang mukha ni Uncle Vertulfo ay agad nagbago—halos hindi siya makapaniwala sa nakikita.

“Nathan… ano ‘to?” napahinto siya sa kanyang upuan, sabay turo sa screen. “Bakit mo ako pinapanuod nito? Sino ‘yang mga tao diyan?”

Huminga ako nang malalim. “Uncle… ito ang ebidensya ng mga illegal na gawain ni Victor. Makikita mo rito ang mga drug transactions niya, pati na rin ang pakikipagtalik niya sa mga menor de edad. Kailangan mong makita ito para maintindihan mo kung gaano kalaki ang problema.”

Napalingon siya sa akin, halatang naguguluhan pero nakikinig nang mabuti. “Nathan… hindi ko akalain… lahat ‘to? Bakit hindi ko alam?”

“Ito ang dahilan kung bakit kailangan natin ng masinsinang plano,” paliwanag ko, sabay titig sa screen. “Hindi sapat na alam lang natin. Kailangan nating mag-track, mag-surveillance, at kolektahin ang lahat ng ebidensya bago pa siya makapagpatuloy. Kung hindi… mawawala lahat ng proof at lalala ang sitwasyon.”

Napalingon siya sa monitor, sabay hinaplos ang baba niya. “Nathan… malaking panganib ang dala nito.”

Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, tumingin siya sa akin, seryoso at may halong pagtataka. “Nathan… care to tell me what you hope to gain from all this?” tanong niya, tinig niya mabigat, halatang sinusukat ang intensyon ko.

Huminga ako nang malalim, pinipilit manatiling kalmado. “Uncle… it’s not about me. It’s about stopping him—Victor has gone too far. People are being hurt, and someone has to bring him down before more damage is done.”

Tumango siya, iniikot ang ulo habang pinagmamasdan ang mga files at footage. “I see… so this is real, huh? And you’re risking so much just to take him down?” tanong niya ulit, halos di makapaniwala.

“Exactly. That’s why I need your guidance and your help. I can’t do this alone, Uncle,” sagot ko, titig sa kanya, ramdam ko ang bigat ng pangakong dala ko sa kanya.

Tahimik ang silid, tanging ang tunog ng humihingal na computer at malakas na t***k ng puso ko ang pumapaligid sa amin. Ramdam ko na unti-unti niyang iniintindi ang dahilan ng lahat ng hakbang ko, at marahil, unti-unti ring pumapayag siya na tulungan ako.

Umiling si General Vertulfo Cruz, halatang nagtataka sa mga sinabi ko at sa bigat ng sitwasyon. “Nathan… tell me exactly, what has Victor done to you that makes you so determined to bring him down?” tanong niya, matalim ang titig sa akin, parang sinusuri ang bawat sagot.

Huminga ako nang malalim, pinipilit itama ang emosyon. “Uncle… it’s not just what he’s done… it’s also about Bella,” ang boses ko, mabigat, nanginginig sa dami ng iniisip.

Napatingin siya sa akin, ang mata puno ng pagtataka. “Wait… what do you mean… Bella?” Tanong niya, halos di makapaniwala.

“Uncle… I love her… so much,” aminin ko, at ramdam ko ang bigat ng bawat salita. “She’s married to Victor… but I can’t… I can’t stay away from her. I need to protect her from him… from everything he does.”

Huminga siya nang malalim, at napatingin sa akin nang matagal. Halos makalimutan ko ang paligid, ramdam ko ang bigat ng aking confession sa kanya. “You… you’re serious? You love a married woman?” tanong niya, puno ng pagkabigla at di makapaniwala.

Tumango ako, pinipilit mapanatiling kalmado ang boses ko. “Yes… Uncle. That’s why I need your help. I can’t do this alone. Victor… he’s dangerous. And Bella… she deserves better. She deserves to be safe.”

Tahimik ang silid, tanging ang tunog ng hangin sa labas ng bintana ang pumapawi sa bigat ng katahimikan. Ramdam ko ang halong pagkabigla at pag-aalala sa mukha niya, at alam kong unti-unti niyang naiintindihan ang lahat—hindi lang ang sitwasyon sa droga at s*x scandals ni Victor, kundi pati na rin ang dahilan kung bakit ako napilitang lumapit sa kanya.