Napaawang ang bibig ko dahil sa labis na pakabigla. Hindi talaga ako makapaniwala sa nakikita ng dalawang mata ko. Gusto kong papaniwalain ang sarili ko na hindi ito totoo, baka naman namamalikmata lang ako...
Hindi siguro si Marco 'yun dahil alam kong hindi niya magagawa sa'kin 'yun.
Ngunit habang dahan-dahan ko ng hinahakbang ang mga paa ko at marahan na akong naglalakad papalapit sa kinauupuan nilang apat mas lumilinaw na ngayon ang mga pigura nila sa paningin ko. Mas lalo kong nararamdaman ang unti-unting pagkadurog ng puso ko.
Is this the kind of feeling that they called as “a fate worse than death?”
Matao ang Starbucks nang mga sandaling iyon okupado ang halos lahat ng lamesa na nasa bandang harapan ng counter. Hindi nila pansin ang ginawa kong paglapit sa kinaroroonan nilang lam
