Hunk Series 2: Connor Hughes

Chapter 4

CHAPTER 4

LALAINE'S POV

Nanigas ang buong katawan ko na naka-titig sa pinto na nilabasan nang dalawang bulto ng tao na kakaalis lamang.

Patuloy lamang umaagos ang luha sa aking mata at hindi maipaliwanag na sakit sa aking dibdib sa nangyari.

Anong nanyari?

Bakit ganito?

Ang bigat na nang dibdib ko; at sasabog na iyon sa sakit anumang oras.

Pilit kong inuunawa ang nangyari, subalit hindi ko maintindihan kong bakit ganito?

May humawak na malamig na kamay sa balikat ko at kina-lingon ko naman kaagad iyon. "Lala. Ano bang ginagawa mo? Bakit, basta-basta mo na lang kinakausap si Sir Connor? Gusto mo bang mapa-galitan mul——" nahinto si Claring sa pag tatalak sa akin nang mapansin nito ang daplis na luha sa pisngi ko. "Lala, ayos ka lang? Bakit ka umiiyak?" Ang tanong nito ang mag pabalik sa realidad sa akin.

"W-Wala ito, Claring." Mabilis kong pinunasan ang luha sa pisngi. "Napuwing lang ako kaya ako umiyak. O-Oo, ganun nga." Pag dadahilan ko pa para hindi na ito mag tanong pa sa akin. Kahit na rin ako, hindi ko rin alam kong paano ko ipapaliwanag sakanya kong bakit ako umiiyak.

Umiiyak ako dahil hindi ako maalala ni Sir Connor, ganun ba iyon?

Tumitig sa akin si Claring. Titig na para bang nahihiwagaan at hindi naniniwala sa sinabi ko; bagkus pinaniwalaan na lang ito. "Punasan mo na ang luha mo. Bawal ang iyakin dito, ano? Halika na, kailangan na natin tapusin ang trabaho natin, bago pa tayo mapagalitan." Isang tango na lang ang sinagot ko at nauna nang mag lakad si Claring pabalik sa station namin.

Naka-assign kami ngayon ni Claring sa pag pupunas ng mga utensils. Ang iba namang mga kasamahan namin abala sa kanya-kanya nilang mga trabaho na naka-assign sa aming lahat. Apat lamang kaming katulong ang naroon sa kusina at tinatapos na namin ang aming mga trabaho. Mas doble ang trabaho at ginagawa namin ngayon dahil naroon si Sir Connor. Takot ang mga katulong na hindi nila maayos ang kanilang trabaho o kaya naman papalpak sila sa kanilang ginagawa.

Isa rin sa kina-katakutan nila ang salubongin ang galit ni Sir Connor kapag sila naka-gawa ng anumang pag-kakamali.

Tahimik ang mga katulong subalit; mararamdaman mo talaga ang tensyon at kaba sa kanilang mga galaw.

Kanina pa si Lala tahimik na naka-tayo hawak ang puting tela at pinupunasan ang babasagin na mamahalin na pinggan, na gagamitin daw para sa hapunan mamaya.

Kanina pa nag-uusap ang mga kasamahan ko subalit; dumadaan lamang sa taenga ko ang pinag-uusapan nila. Nag bibiruan pa sila at nag papatawa subalit, gaano man kasaya ang pag uusap nila, hindi ko magawang ngumiti.

Hindi ko magawang maging masaya kahit sandali lamang.

Hindi ako makapag focus.

Hindi ako mapa-kali,

Hanggang ngayon, iniisip ko pa rin ang mga nangyari kanina.

"Totoo ba ang chismis na dumating dito si Mam Jessica, kanina?" Singit ni Flora. Hindi ko mawari; kong bakit bigla akong nag karoon ng interes na mag salita si Flora.

"Oo, pumunta dito si Mam Jessica kanina," Jessica? Sino naman kaya siya? Bagong kasambahay?

"Sayang naman hindi ko siya naabutan," pinag dikit pa ni Flora ang palad at nanghihiyang na hindi nakita kong sino man ang kanilang pinag-uusapan.

"Aba naman, bakit?" Pag susungit dito ni Donna. Isa din ito sa mga kasamahan naming katulong. Lingid sa kaalaman mahigit trenta ang mga tauhan na nag tra-trabaho dito sa Mansyon ng mga Hughes. Dose na mga katulong kabilang na doon si Manang Betty. Ang iba naman harderno, taga-linis ng pools, cook, maintainace, driver at ang iba naman ang mga naka-itim na kasuotan ng mga lalaki nag sisilbing mga tauhan ni Sir Connor.

"Nagagandahan lang ako kay Mam Jessica, mukha siyang anghel na bumaba sa lupa,"

"Sino ba si Mam Jessica?" Lahat silang tatlo tumitig sa akin. Titig na nahihiwagaan sa sinabi ko.

"Hindi mo ba kilala Lala, kong sino si Mam Jessica?" Donna. Umiling ako sa tanong nito; ngayon ko pa lang narinig ang pangalan nito. Nasisiguro ko naman na wala naman na pangalang Jessica sa mga kasama namin.

"Siya ang nobyo ni Sir Connor, kaya't aralin mo na rin Lala na tawagin siya na Mam Jessica. Balang araw, magiging Amo na rin natin siya." tugon naman ni Flora.

Ang salita nito ang mag pabigat ng aking dibdib.

"M-May nobya si, Sir C-Connor?" Sobrang hirap para sa akin na tanungin iyon.

"Oo, hindi lang sila mag nobyo at nobya kundi engage na nga sila, Lala." dugtong pa ni Claring na katabi ko lamang at naka-tuon ang atensyon sa pag pupunas. "Bali-balita dito sa Mansyon ang nalalapit nilang pag papakasal. Rinig ko kay Manang Betty, nag hahanda na sila sa preparation sa nalalapit nilang pag-iisang dibdib ngayon na buwan,"

"Kong ako talaga ang tatanungin, mas gusto kong mag pakasal na sila Mam Jessica at Sir Connor. Limang taon kaya sila mag mag kasintahan bago nila naisipan mag pakasal na dalawa. At pareho rin na mayaman at kilalang pamilya ang kani-kanilang pamilya; kaya't walang hahadlang sa kanilang pag-iisang dibdib," singit naman ni Donna at sinang-ayunan naman ng lahat.

"Truu." Flora.

Pilit na lang akong ngumiti sakanilang tatlo at pinag-tuonan ng pansin ang pag-pupunas ko.

Sa likod ng ngiti ko ang pait na pina-patay na ako sa sakit.

Hindi ko alam kong ano ba ang dapat kong maramdaman sa sandaling ito.

Dapat ba akong maging masaya?

Pero bakit kabaliktaran ata itong nararamdaman ko ngayon?

CONNOR'S POV

The man wearing an armani suit was sitting on an expensive chair and was holding an ipad in his other hand and was reading the articles inside it. The man used to be arrogant and had a blank facial expression for his men who were stationed in the back, they were used to being treated coldly.

The CEO- silvermist Corporation Connor Hughes, who is feared by his employees because of his strict nature towards employees and even at work.

Silvermist Corporation is the most successful company in the country in the well-known industry. Their company makes beautiful designs of jewelry and diamonds and sells them in the Market. Before their product was released, Connor held a big auction every year just to sell their rare product to rich and famous people.

Aside from running Silvermist Corporation, Connor also manages Casinos in the Philippines and has branches in other countries.

Sa pagiging matagumpay ni Connor sa pag papatakbo ng mga negosyo at succesful billionaire sa edad na bente-syete, maraming nag sisilabasan na mga balita tungkol sakaniya sa tabloid at kahit na rin sa dyaryo.

Kinakatakutan siya ng mga nakaka-bangga nilang mga competitors; sa galing at madugas niyang pamamaraan na pamamalakad.

Everyone's afraid of him.

The people around him see him as a demon that you should not face.

Many have tried to bring Connor down known other companies or enemies; but no one won even one of them.

The rest of them; their business ended up bankrupt and fell to the ground and some of them; he completely erased from the world.

Ganun siya kasama.

Ganun siya ka kina-katakutan ng mga taong gusto siyang kalabanin at sinusubukang pabagsakin.

"Babe? Babe?" Ang boses ng babae ang mag paagaw atensyon ni Connor sa ginagawa. Naka-kunot na ang noo nito, at hindi nagugustuhan ang kanyang nakikita.

Balingkinitan ang katawan ng babae at maganda ang hubog nang pangangatawan. Lumabas ang tangi nitong kagandahan sa maputi at pino nitong kutis sa suot nitong damit.

"Yes?"

"I've been talking to you for a while now, but you're not even paying attention to me," busangot na sagot ni Jessica sa harapan ng nobyo, "I'm asking you, does this wedding gown suit me?" umikot pa si Jessica sa harapan ng fiancé para ipakita lamang ang suot nitong long tail off-shoulder wedding gown.

Hndi na kailangan na sagutin pa ni Connor, kong bagay pa sa fiance ang suot nitong damit. Lahat naman na ipasuot mo dito na damit, o kahit simpleng t-shirt lamang mag-babagay kaagad sa simple at kagandahan na taglay nito.

Jessica Tuazon was the only daughter of Don Ramon Tuszon, nag mamay-ari ng Emington Empire, the largest Construction Corporation.

Jessica grew up with a golden spoon in her mouth, her family are good friends with Connor's father that's why she knew Connor and became friends with him. Jessica grew up being spoiled and having all the things she wanted.

"Sorry, marami pa kasing dapat asikasuhin sa kompaniya at—-" sumimanggot na ang nobya. Kilala na ni Connor ang ugali nito at kong hanggang saan aabot ang pasensiya.

Despite the fact that Connor is always busy at work, Jessica patiently waits for a text or call from him. It doesn't complain, she doesn't get angry. The only thing that Jessica doesn't like is that whenever she is with him, despite he's busy schedule, she wants no work involved when they are together.

Inaayos ng dalawang staff na babae ang likurang bahagi nang gown ni Jessica at kina-taas ng kaliwang kamay ng dalaga para ipa-hinto ang ginagawa. Sa loob niya naman naiinis na siya subalit kailangan niyang maging mahinahon lalo't' minsan lang sila mag kasama ni Connor.

Inanggat ni Jessica ang gown para maayos na makalakad na hindi maapakan ang laces ng wedding gown. Lumapit siya sa nobyo at hinablot ang hawak nitong ipad.

"The f**k, Jessic—-" nahinto si Connor. Nag pigil nang hiningga sa harapan ng nobya na ngayon naka-taas na ang kilay. "Ngayong kasama mo ako ngayon, no more of these, okay!" Winagayway sa hangin ang ipad nito.

Tumayo sa kina-uupuan si Connor at hinarap ang nobya. Gusto niya sanang magalit pero nag pipigil lamang siya ng sarili, ayaw niya na mag-away pa sila ni Jessica lalo't malapit na ang kanilang kasal.

Kahit abala sila pareho ni Jessica, nasisinggit na lang nila pareho ang pag prepare sa kasal nilang dalawa.

"I know, I'm sorry," Connor grabbed the bride's waist and pulled her closer to him. Jessica is still frowning, subalit naroon ang ang kagustuhan sa ginagawa ng nobyo. Padamping hinalikan ni Connor ang labi ng nobya; na iyon naman kina-alis ng pag tatampo. "Huwag kanang magalit. Bagay na bagay sayo ang suot mong wedding gown ngayon. Hindi na ako makapag-hintay na ikasal tayong dalawa,"

Kina-pula naman ni Jessica ang simpleng sinabi ng nobyo. "You, do?" Kina-tango naman ni Connor. Sinenyasan ni Connor dalawang nag assist kay Jessica. "We will take this gown,"

"Yes Sir," lumapit ang dalawang assistant sa gawi ni Jessica; at nakuha naman ng dalaga ang ibig nitong sabihin.

"Just a moment babe, mag papalit muna ako ng damit."

Jessica was assisted by two women in a private room. just a few minutes, Connor's trusted men came from behind and whispered something to the Boss, so his face turned black.

"Go get the car, we're leaving now!"

"Yes, Boss!" nag vow na ang katiwalang tauhan ni Connor at nag mamadali ng umalis, takot na takot na masinghalan o mapagalitan ng Amo kong hindi pa ito bibilis sa pag-kilos.

"Babe, what's wrong?" Tanong ni Jessica na parating lamang.

"I'm sorry, I think we need to cancel our plan today. I have an urgent meeting to go to."

"Okay, naiintindihan ko naman. Ituloy na lang natin ang plans, natin sa ibang araw."

"Are you sure?" Connor didn't want to leave his girlfriend, but he had to.

Tumango naman ulit si Jessica, bilang sagot. "Oo, at isa pa. May dadaanan naman ako ngayon."

"Saan?"

"Sa bahay, niyo?" Kina-kunot naman ni Connor ang sinabi nito.

"Okay, wala ako doon sa bahay, baka ma-bored ka lang doon mag-isa,"

"I don't have any plans today, so I'll stay at your house,"

"I'll just get the car ready for my men to take you to the Mansion."

"No, need. I already called my driver, at siya na ang mag hahatid sa akin sa bahay mo."

Connor looked at his rolex watch and it seemed like it was running out of time. "I have to go. If you need anything, Manang Betty is there. Call me as soon as you get there. Keep me updated." humalik si Connor sa nobya at nauna na itong nag lakad umalis at kina-sunod naman ng dalawang tauhan nitong nag-hihintay lamang sa likuran.

*****

Kanina pa pasulyap-sulyap nang tingin si Claring sa akin. Hindi man ito kumibo sa tabi ko, napapansin kong may gusto itong sabihin.

"Bakit Claring?" Hindi na ako maka-tiis.

Kasalukuyan kaming nag lilinis na dalawa sa living area. Bawat kasulok-sulokan singit na parte dapat mong malinis at maalis ang anumang dumi na naka-kapit doon. Ganun kahigpit ang pag-lilinis dito at hindi din gaanung kadali na matapos iyon lalo't sobrang laki ang Mansyon.

"Napapansin ko ata, na hindi mo suot ngayong araw ang kwentas mo," kina-kunot ko naman ng noo ang sinabi nito.

Parati kasing suot ni Lala ang silver na kwentas na bigay sakanya ng kaniyang Ina bago ito namatay. Simple lamang na heart pendant iyon kong titignan. Sa iba, hindi iyon gaanong special subalit sobrang halaga at iniingat-ingatan ko iyon. Hindi ko iyon inaalis sa aking leeg kahit maliligo para hindi ito mawala.

"Ano bang sinasabi mo? Hindi ko naman inaalis sa leeg ko ang kwentas ko, Clarin——" kina-hinto ko ang anumang sasabihin nang wala akong mahawakan na anumang kwentas sa leeg ko.

Kinabahan ako bigla at natakot na possible na mawala iyon nang tuluyan sa akin. "A-Asan na ang kwentas ko?"

"Aba malay ko sa'yo. Kaya nga kita tinatanong eh. Hindi mo ba inalis?" Nataranta na ako at sinubukan kong hanapin ang kwentas na baka lamang nahulog iyon sa panloob kong uniforme subalit wala iyon doon. Umikot pa ako sa harapan ni Claring para lamang siguro na hindi ko iyon nalaglag.

"H-Hindi, hihdi ko inalis. H-Hindi pwedeng mawala iyon Claring," kabado kong tugon.

Sa bawat segundo na lumilipas, namumuhay ang kaba sa dibdib ko.

"Baka nalaglag mo lang iyon kong saan. Sigurado ka ba talaga na hindi mo iyon inalis ngay—-" hindi na natapos ni Claring ang sasabihin at mabilis nitong hinuli ang siko ko na padako na aalis na sana. "Saan ka pupunta? Hindi pa tapos ang ginagawa natin, Lala." Pinanlakihan pa ako nito ng mata.

"Kailangan ko t-talaga na hanapin ang kwentas ko Claring. Importante kasi iyon sa akin, hindi pwede iyon mawala," mangiyak-ngiyak kong saad.

"Oo, alam ko naman. Pero hindi ka pwedeng umalis na lang lalo't hindi pa tapos ang ginagawa natin. May oras tayo para sa mga bagay na iyan. Mapapagalitan tayo ni Manang Betty, kapag umalis tayo sa mga stations natin," sa tono ng pananalita nito, may halong kaba at takot.

Alam naman ni Lala ang bagay na iyon, pero hindi ako mapakali hangga't hindi ko mahanap ang kwentas ko.

Hindi mapanatag ang kalooban ko; na ngayon nawawala iyon.

"Sorry talaga Claring," inalis ko ang kamay nitong naka-hawak sa siko ko. "Babalik din ako kaagad bago niya malaman." Bago pa ito makapag-salita iniwan ko ang ginagawa ko at umalis na.

"Lala. Lala." Tawag nito subalit hindi ko na kina-lingon pa.

Sa totoo lang talaga, hindi alam ni Lala kong saan unang hahanapin ang kwentas niyang nawawala, kayat binalikan niya na lang ang mga nadaanan niya kanina. Umaasang makikita at mahahanap iyon.

Mainggat din ang kanyang galaw at kilos na hindi mahuli ni Manang Betty at kung sino man, ang makakahuli sa akin.

"Asan kana ba k-kasi," bulong niya na mahinang tinig. Naka-pako lang ang tingin niya sa sahig; tinitignan ang bawat kasulok-sulokan, umaasang mahahanap niya iyon.

Gusto na rin ni Lala na mahanap ang kwentas, at sa ganung paraan hindi liliit ang tyansa na mahuhuli na talaga siya ni Manang Betty. "H-Hindi ka pwedeng mawalan. Asan kana kas——" naputol ang aking sasabihin nang may humintong paa sa harapan ko, na kina-tigil ko naman.

Ang mataas na takong nitong mamahalin ang mag paagaw nang atensyon ko.

Nilunok ko ang naka-barang laway sa lalamunan ko, sabay kina-taas ng tingin para makita kong kanino ang misteryong pares ng mga paa.

Kusa akong napa-atras ng paa ng mag kasalubong ang malamig na titig nito.

Matang may bahid nang galit.

"M-Mam Jessica?"