Diary Of Mandella

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, songs, places, events, and incidents are either products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. This story was written in an informal format. Readers may encounter some errors or typographical mistakes; therefore, it is advised not to expect too much. Read at your own risk. -Ayderp *** Oktubre 1, 2000 Ngayong araw, dumating ako sa Divine Psychiatric Asylum. Nakatayo ako sa labas ng pasilidad, humihinga nang malalim bago ako pumasok. Ang pumasok sa loob nito ay tila paglalakad sa isang lugar na ipininta ng lungkot—malaki, engrande, pero malamig, walang buhay. Para itong isang palasyo, ngunit hindi ng kaligayahan, kundi ng mga nawawalang pag-asa. Tumingala ako sa harapan ng gusali, napansin kong parang umiiyak ang mga dingding nito, ang mga bintana'y mistulang mga matang nagmamasid ngunit hindi nagpapakita ng kahit anong damdamin. Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang isang receptionist na nurse, nakaupo sa luma ngunit maayos na mesa. Binigyan niya ako ng isang mapurol na ngiti—hindi dahil sa saya, kundi para lang makumpleto ang isang proseso. Hindi mo mababasa sa kanyang mga mata kung siya ba'y nag-aalala, nagugulat, o nagtataka. Para siyang isang makina, programmed para sa trabaho at wala nang iba. Nang ibigay ko ang aking pekeng kwento, na ako'y dumaranas ng matinding depresyon, hallucinations, at paulit-ulit na pagnanais tapusin ang aking buhay, tumango siya nang mabilis, waring narinig na niya ito ng libong beses na. Wala siyang tanong, wala ring pag-aalinlangan. "Ang dami na marahil ng mga pasyenteng dumaan sa lugar na ito," sa isip ko. Ang bawat kilos ng nurse ay pinong naisalaysay ng karanasan—walang emosyon, walang pakialam. Inilabas niya ang isang maliit na talaan at sinimulang isulat ang mga detalye ko. Ramdam ko ang bigat ng sitwasyon; ito na ang simula ng aking misyon. Hinagkan ko ng mga mata ang paligid habang hinihintay ko ang mga susunod na hakbang. Ang mga pader ay puting-puti, masyadong malinis, pero sa halip na magbigay ng aliwalas, nagbibigay ito ng malamig na pakiramdam. Walang kahit anong dekorasyon, wala ni isang bagay na nagbibigay ng anyo ng tahanan o pag-asa. Sadyang sinadya marahil na ganito ang hitsura ng loob—upang pawiin ang lahat ng emosyon. Matapos ang ilang minuto, dumating ang isang guard. Mataas siya, matikas, at may isang malakas na presensya. Nang walang sinabi, kinuha niya ang aking mga gamit—isang maliit na bag na halos wala nang laman—at sinenyasan ako na sumunod sa kanya. Ang bawat hakbang ko ay parang pumapasok ako sa isang bitag, pero wala akong magagawa kundi sundin ang lahat ng sinasabi. Sa bawat hakbang namin, mas lalo akong kinakabahan. Ang mga pinto ng asylum ay bumukas sa harap namin, parang inaanyayahan ako papasok sa isang malaking kulungan. Nang pumasok na kami sa loob ng mismong pasilidad, narinig ko ang isang malakas na tunog—isang 'click.' Malalim, matalim, at sapat na para magpatigil sa t***k ng aking puso. Nakasara na ang pinto sa likod ko. Sarado na ang tanging daan palabas. Hindi ko maiwasang malunok ng laway at pigilan ang pagkabog ng dibdib. Hindi na ako makakalabas nang basta-basta. Ako'y nasa loob na. Isang malamig na simoy ang bumulong sa akin mula sa mga lumang bentilador sa kisame. Malaki ang gusali ngunit tila napaka-sikip ng hangin. Ang mga ilaw ay may kulay na parang sa isang ospital—matitingkad, pero hindi nagbibigay liwanag. Nagsimula akong maglakad kasunod ng guard, dumadaan sa mahabang mga pasilyo na tila walang katapusan. Sa bawat sulok, may mga kahina-hinalang pasyente—ang iba'y tahimik na nakaupo, ang iba naman ay naglalakad nang paikot-ikot, mistulang mga anino na nawalan ng direksyon. Hindi ko maiwasang mapatingin sa kanila. May isang matandang lalaki na nakatingin lang sa sahig, gumagawa ng mumunting galaw gamit ang kanyang mga daliri, para bang nagbibilang ng mga bagay na hindi ko nakikita. Tapos, may isang babaeng nakaluhod sa tabi ng isang bintana, mahina ang pagbulong ng mga salita na hindi ko maintindihan. "Ganito ba talaga ang lugar na ito?" tanong ko sa sarili ko. Pakiramdam ko ay nasa ibang mundo ako, isang mundo na puno ng kalungkutan at kabaliwan. Pagkatapos ng ilang minuto ng paglalakad, narating namin ang isang maliit na kwarto na magsisilbing tahanan ko sa susunod na mga araw. Inihanda ng guard ang susi at binuksan ang pinto. Isang malamig, maliit na kwarto. Sa loob, may isang maliit na kama na may manipis na kutson, isang mesa, at isang bintana na halos walang silbi dahil natatakpan ito ng bakal na rehas. Napakapayak, halos parang selda. Sa unang tingin, mukhang malinis, pero kapag tiningnan mong mabuti, may mga kalawang sa gilid ng mga bakal at mga peklat sa mga dingding—mga palatandaan na marami nang nagdaan dito bago ako. Pagkapasok ko sa loob, hindi nagsalita ang guard. Basta't inilapag niya ang aking bag sa sahig at lumabas na. Muli, narinig ko ang 'click' ng kandado. Nilock niya ang pinto mula sa labas. Tila pinapalibutan ako ng kawalan ng pag-asa. Huminga ako nang malalim, sinubukang pakalmahin ang sarili. "Ito ang napasukan mo, Mandella. Panahon na para umaksyon," sabi ko sa sarili ko. Inikot ko ang tingin ko sa loob ng kwarto. May kakaibang amoy ang hangin, parang pinaghalong luma at formaldehyde. Tumayo ako sa gitna ng kwarto, nag-isip ng malalim. Hindi ako pwedeng magpakita ng kahit anong senyales ng pagiging alisto. Kailangan kong magmukhang isang pasyente na may malalang kondisyon. Dito ko ipapasok ang aking backstory, ang aking mga pekeng sakit. Dapat akong magpanggap nang perpekto. Naupo ako sa kama, naramdaman ko agad ang tigas ng kutson. Hinila ko ang maliit kong bag papalapit at kinuha ang aking notebook—ang magiging "diary" ko. Inilabas ko rin ang aking ballpen. Sa notebook na ito, itatala ko ang lahat—lahat ng makita ko, lahat ng marinig ko. Dito ko isusulat ang bawat pagdududa, ang bawat lihim na aking matutuklasan. "October 1, 2000," sinimulan kong isulat sa papel. "Ngayong araw, dumating ako sa Divine Psychiatric Asylum..." Nagsimula na ang aking misyon. Nasa loob na ako ng kuta ng mga misteryo, at hindi na ako babalik hangga't hindi ko natutuklasan ang katotohanan—hindi lang tungkol sa mga pasyente, kundi tungkol sa aking Lolo na ipinasok dito kahit wala namang sakit sa pag-iisip. Para sa kanya, at para sa lahat ng taong napasok sa lugar na ito nang labag sa kanilang kalooban, gagawin ko ang lahat para mailabas ang mga lihim ng asylum na ito. Ngunit habang isinusulat ko ang mga salitang ito, hindi ko maiwasang mag-alinlangan: Makakalabas pa kaya ako nang buo?