“ท่านอ๋องเพคะ...ท่านอ๋อง” เหมยลี่โบกมือไปมาตรงหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้การสนองใด ๆ ตั้งแต่กลับมาจากเข้าเฝ้าไทเฮาเขาก็เอาแต่นั่งเหม่อ
“เจ้าว่าอะไรรึ” ชายหนุ่มจับมือนางไว้ก่อนจะยกขึ้นมาจูบ
“ท่านอ๋องเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ หม่อมฉันเห็นพระองค์นั่งเหม่อนานแล้ว” ใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่นัยน์ตาครุ่นคิด อาการของชายหนุ่มตรงหน้าไม่รอดพ้นจากการสังเกตของนางไปได้หรอก ชายหนุ่มดึงร่างนางให้ลงนั่งบนตัก แล้วเกยคางค้างไว้บนไหล่ของนาง
“ข้ากำลังคิดว่าเมื่อไหร่เจ้าจะเลิกเรียกข้าว่าท่านอ๋องเสียที” นางขมวดคิ้วเล้กน้อย เอี้ยวคอไปมองเขา
“หากไม่เรียกว่าท่านอ๋องแล้วหม่อมฉันต้องเรียกว่าอย่างไรเพคะ” ชินอ๋องจูบเข้าที่ปากนุ่มก่อนจะยิ้มส่งสายตาหยอกเย้าให้นาง
“ท่านพี่” เขาตอบพร้อมกับยิ้มกว้างแต่คนฟังกลับอายจนหน้าแดง
“ไม่เอาหรอกเพคะอายคนแย่”
“เอาหน่อยน่า ข้าอยากให้เจ้าพูดกับข้าอย่างคู่รัก ไม่ใช่อะไร ๆ ก็ท่านอ๋อง ฟังแล้วขัดหูข้าน
