นานเท่าไหร่ที่เธอทอดน่อง เดินลัดเลาะไปตามชายหาด พร้อมกับนัยย์ตาแดงก่ำ เผยความเจ็บปวดออกมาได้มากสุด ก็แค่น้ำตาคลอเบ้า
ความทรงจำ ถึงจะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ หากจำด้วยใจ ก็ยากจะลบเลือน เท้าเปล่าคู่น้อยเหยียบลงบนผืนเม็ดทราย สลับไปด้วยฟองจากปลายคลื่น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอแสงลง ยามมองไกลสุดลูกหูลูกตาก็ยังคงเห็นเพียงท้องทะเล ราวกับตอกย้ำว่าเธอมาไกลได้แค่นี้ ไม่มีทางข้ามมันไปยังอีกฝั่งของโลก
หากเลือกได้ ... เธอไม่ขอพบเจอเขา
" ฉันคิดถึงคุณ "
มือบางกุมทรวงอก แหงนหน้าขึ้นพูดกับท้องฟ้า เสมือนฝากสายลมไปถึงเขา รู้สึกกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะหลับตาลง ปิดฉากน้ำตาหยดสุดท้ายด้วยเสียงกระซิบ
" แต่ฉัน จะไม่ให้อภัยคุณ..."
หญิงสาวหมดความหวัง หลังได้ยินคำบอกเล่าจากปากของผู้เป็นพ่อ
' พ่อรู้มาตั้งแต่แรกใช่ไหม ว่าเขาเป็นใคร พ่อรู้ ..ว่าเขาไม่ได้ความจำเสื่อม เขาอยู่ที่นี่ก็เพื่อรอเวลาสะสางอะไรบางอย่าง และถ้
