นับตั้งแต่วันที่ผกามาศขอให้มัลดาสอนภาษาซึ่งเป็นภาษาที่เธอไม่ถนัดเอาเสียเลย นับแต่วันนั้นในสมองก็มีแต่คำศัพท์เหล่านี้เต็มไปหมด ไม่ว่าจะไปไหน หันไปเห็นอะไร อาทิเช่นของใช้ เธอก็มักจะคิดคำศัพท์สิ่งของนั้นไว้ในใจ นั่นเลยทำให้ทักษะในความทรงจำตอนเรียนที่มีอันน้อยนิด ถูกดึงกลับมา
วันนี้ก็เช่นกัน ทั้งคู่ใช้ช่วงเวลาว่างขลุกกันอยู่แต่ในหอพัก ไม่ห้องปะกาก็ห้องมัลดา แล้วแต่ความสะดวกในแต่ละวัน จนความสนิทสนมของทั้งสองเริ่มคืบหน้า ผกามาศพูดเยอะขึ้น และแสดงบุคลิกอีกด้านให้หล่อนได้เห็น ซึ่งเป็นด้านเดียวกันที่เคยใช้กับคนรักของเธอ..และครอบครัว
" หิวแล้ว "
เสียงมัลดาทำลายความเงียบ หลังปล่อยให้ปะการังนอนอ่านนิยายแปลอยู่บนโซฟา เธอผงกหัวขึ้นตอนที่หล่อนเดินดุ่มๆ แล้วนั่งลงตรงปลายเท้าจนเบาะกระเพื่อม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
" ฉันบอกว่าหิวแล้ว~"
" เธอก็ไปหาอะไรกินสิ จะมาบอกฉันทำไม "
" ใจคอเธอจะอ่านให้จบภายในวันนี
