โรฮานที่นั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหาร เอนหลังพิงเบาะหนังแท้ราคาแพง แต่กระดาษตรงหน้า เอกสารหลายแผ่นที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือมากมายกลับพร่าเลือนในสายตา เขาพยายามอ่านซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่ว่าจะกวาดสายตากี่รอบ ตัวหนังสือก็ไม่เคยเข้าหัว
เพราะสมองเขามีแต่ภาพของ แซนดี้
สรุปแล้ว เขาคิดยังไงกับเธอกันแน่? มันเป็นคำถามที่กัดกินหัวใจของเขามาหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่เธอเปลี่ยนไป จากหญิงสาวที่เอาแต่ตื๊อ เอาแต่ตามหวงไม่ลืมหูลืมตา กลับกลายเป็นผู้หญิงที่หันหลังเดินหนีเขาได้อย่างไม่แยแส เขากลับเป็นฝ่ายที่ว้าวุ่นแทน
จากที่ไม่เคยคิดจะสนใจเธอ ตอนนี้กลับไม่อยากให้เธอคลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว ไม่อยากให้เธอไปยืนยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น ไม่อยากให้เธอหายไปจากรัศมีของเขาอีก
'นี่มันบ้าไปแล้ว หรือว่าฉันกำลังหึงเธอจริงๆกันแน่?'
ก๊อกๆ ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำลายความคิดที่กำลังตีรวนอยู่ในหัว
“เข้ามา” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“เอกสา
