เพื่อนสนิทไม่ควรมีแฟน
1064 Words
“แก คริสมันเดินมากับน้องข้าวฟ่าง คบกันไหม” ลิต้าสะกิดฉันที่เห็นคริสเดินมากับน้องมอสองก่อนใครอีกมั้ง นอกจากภาพตรงหน้าจะทำให้เจ็บจี๊ดๆ ในอก คำถามของลิต้าก็ช่างหาเรื่อง
“ดูเข้ากันดีนะ น้องข้าวฟ่างตัวเล็กๆ สูงแค่บ่าคริส” อันนี้ฉันรู้ว่าแบมตั้งใจยั่วโมโหฉันเล่น แต่มันก็ดันรู้สึกว่าเขาดูเหมาะสมกันแบบภาพในการ์ตูนญี่ปุ่น ตอนนี้พวกเราอยู่มอสี่แล้ว คริสตัวสูงขึ้นมากตั้งแต่ตอนมอสาม นี่น่าจะใกล้ๆ ร้อยแปดสิบแล้วและน่าจะสูงได้อีก...ที่สำคัญเขาดูหล่อขึ้นมาก รูปร่างหน้าตาถอดแบบไอดอลเกาหลี แต่มีความดิบๆ เกเรแบบพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น ยิ่งโตเขาก็ยิ่งดึงดูดฉันในมุมของเพศตรงข้าม...ที่ไม่ใช่เพียงความประทับใจแบบเด็กๆ เพราะเขาใจดีเท่านั้น
แล้วกับสาวๆ ทั้งโรงเรียนหรือโรงเรียนอื่นก็ไม่เว้น แม้ว่าจะขึ้นชื่อเรื่องความเกเรแค่ไหน แต่สาวๆ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องก็พร้อมจะพุ่งเข้าใส่...เหนื่อยขึ้นมาเป็นกองเลยกับการที่ต้องคอยกันท่าผู้หญิงคนอื่น แต่คริสก็ดีอยู่อย่าง ตรงที่เขารำคาญฉันอย่างไร เขาก็รำคาญผู้หญิงคนอื่นๆ ไม่ค่อยต่างกันเท่าไร ให้คบใครเป็นแฟนนี่ยังไม่เห็น...แต่แว่วๆ เข้าหูว่าเขาลองไปกับคนนั้นคนนี้บ้างนี่มี แต่ยังไม่เคยเห็นจะๆ คาตา...อืม ถ้าเขาจะทำจริงก็คงไม่ชวนฉันไปเป็นก้างหรอกนั่นแหละ บ้าจริง ทำไมสมองถึงฟุ้งซ่านได้ขนาดนี้
“ฉันก็ตัวเล็ก สูงกว่าหน่อยหนึ่ง เหมาะกว่าอีกไหม ” ฉันทำเป็นเกทับ ลิต้ากับแบมพากันมองบน แน่นอนว่าสองคนนั้นคงระแคะระคายว่าฉันจะคิดไม่ซื่อกับคริส...ถ้าคริสเริ่มสูงขึ้นมากๆ ตอนมอสาม ความสูงของฉันก็น่าจะเริ่มหยุดตอนมอสามเหมือนกัน ร้อยหกสิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน
ฉันมองคริสกับน้องข้าวฟ่างอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเขาได้ คริสมองฉันแล้วก็เดินไปต่อกับน้อง ยิ่งทำให้ใจฉันเดือดปุดๆ เขากวนประสาทฉันแน่ๆ
“เดินไปส่งน้องเหรอวะ” ลิต้าตั้งคำถามหลังจากที่ทั้งคู่เดินไปที่กลุ่มเพื่อนของน้อง เข้าไปคุยอะไรก็ไม่รู้ครู่หนึ่งค่อยเดินออกมา แล้วก็เหมือนจะตรงมาหาพวกฉัน ยังไม่ทันมาถึงดีด้วยซ้ำลิต้าก็ถามแทนฉันไปก่อน
“นายไปไหนมากับน้องข้าวฟ่างน่ะคริส” คริสมองคนถาม แล้วก็หันมามองฉันด้วยสายตาแอบกวน
“ก็...ไม่มีอะไร” เป็นการตัดบทที่ทำให้ลิต้ากับแบมมองแบบเซ็งๆ แม้คริสจะเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วก็ตาม เขาไม่บอกเรื่องตัวเองให้ใครฟังง่ายๆ หรอก
“แล้วนี่พวกไอ้เนมไปไหน” แบมเลยถามถึงแก๊งเขาแทน
“กลับหมดแล้วมั้ง”
“ออ นี่นายไม่กลับอยู่คนเดียวเพราะติดน้องข้าวฟ่างอยู่งั้น” ฉันรู้ว่าลิต้าอาจจะอยากหลอกถามข้อมูลให้ฉัน แต่หลอกเนียนจนฉันโมโหไปด้วย อยากให้ทั้งสองคนเลิกยุ่งเรื่องคริสกับน้องข้าวฟ่างแล้วละ พูดมาแต่ละทีนี่เหมือนหมัดฮุกเข้าทุกคำ เรื่องน้องข้าวฟ่างอะไรนี่เดี๋ยวฉันไปเค้นเขาเองก็ได้ ฉันลุ้นว่าคริสจะตอบอะไรแต่เขาก็ปล่อยเบลอแบบที่ถนัด
“แล้วนี่งานเสร็จยัง” หลังจากเมินที่จะตอบเรื่องน้องข้าวฟ่าง คริสก็เปลี่ยนเรื่อง ตอนนี้พวกเราทำงานกลุ่ม ก็เลยยังไม่กลับบ้าน ตั้งใจว่าจะทำให้เสร็จค่อยกลับบ้านทีเดียว วันนี้วันเกิดฉัน ลิต้ากับแบมอยากไปเลี้ยงวันเกิดแบบชิลๆ ไม่ต้องไปทำงานต่อที่บ้านอีก
“ออ นี่รอเขียนชื่อในงานกลุ่ม ไม่ได้ติดสาว” แบมยังแซวคริสไม่เลิก แต่เขาก็ทำหูทวนลม คริสนั่งบนโต๊ะม้าหินอ่อนที่พวกฉันทำงาน หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกม ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจพวกฉันแล้ว แต่ดูท่าทีก็เหมือนจะอยู่ด้วยจนงานเสร็จหรือเปล่า ตอนแรกนึกว่าจะมาเขียนชื่อแล้วหนีกลับก่อนเสียอีก
พวกเราทำงานต่ออีกไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ เก็บของแล้วเดินออกมารอคุณตาฉันมารับที่หน้าโรงเรียน
“คริส วันนี้พวกฉันไปบ้านชมพูมัน นายไปด้วยไหม”
“หืม ไปทำไม” เขาเหมือนชะงักไปหนิดหนึ่ง ก่อนจะถามเหมือนไม่ได้คิดอะไร ทำให้ใจแป้วเบาๆ แอบคิดว่าเขาจะจำได้ ตอนเด็กๆ คริสไปงานวันเกิดฉันพร้อมคุณพ่อของเขาทุกปี และมีของขวัญให้ตลอด มีปีที่แล้วที่ไม่ได้ไป ตอนนั้นฉันเริ่มสนิทกับลิต้าและแบมมากแล้วและก็ไม่ได้อยากจัดวันเกิดใหญ่โตพิเศษเหมือนตอนเด็กๆ ปีที่แล้วเลยมีแค่สองคนนี้ไปกินหมูกระทะที่บ้าน...แต่ฉันก็ทวงของขวัญเขานะ เขาก็ให้มาเหมือนทุกปี
“วันเกิดชมพู ไปกินหมูกระทะกัน”
“อืม เหรอ ก็ไป” เขาตอบเหมือนตกกระไดพลอยโจร แต่ก็ทำให้ใจฉันสว่างวาบขึ้นมา ถึงเขาจะไม่ได้เต็มใจไปก็ตาม แต่ก็ดีใจ
“นายไปพร้อมฉันเลยไหม โทรให้คุณตามารับหรือยัง”
“ขี่มอเตอร์ไซค์มา เดี๋ยวตามไปทีหลัง”
“อ้าว ไม่รีบกลับก่อนล่ะ”
“ไม่เป็นไร มันมืดแล้ว เดี๋ยวรอเป็นเพื่อนพวกเธอก่อน”
“โห สุภาพบุรุษจริงๆ นี่ฉันต้องขอโทษนายเลยนะที่บอกว่านายจะเขียนชื่อแล้วหนีกลับก่อนน่ะ” แบมแซวคริส ปกติถ้ามีงานกลุ่มสี่คนขึ้นไป คริสก็อยู่กับพวกฉันนี่แหละ ไม่ได้อะไรช่วยมากมายหรอก ก็อย่างว่างานเดี่ยวตัวเองยังไม่ทำเลย แต่พวกฉันก็ประคองคริสมาเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะฉันบังคับสองคนนั้นด้วยหรือเปล่า แต่ดูๆ แล้วลิต้ากับแบมก็ไม่ได้ตั้งแง่อะไรกับคริสเลย อาจเพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำงานช่วย ดูเหมือนไม่สนใจ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่ได้เลวร้าย
- Writer
