“เจ้าไม่โกรธหรือที่นางแต่งผู้อื่นก่อนเจ้า”
องค์ชายสี่พูดขึ้น เขามองไปที่ฟางหรงที่ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ ฮ่าวตูเองก็มองฟางหรง นั่นสิเหตุใดข้าโกรธนางไม่ลงกัน
“ห้าปีนะฮ่าวตู รอข้าก่อน”
เสียงหวานของฟางหรงในอดีตทำให้ฮ่าวตูยิ้มออกมา
“มันคุ้มค่าที่ข้าจะรอ นางแต่งผู้อื่นแล้วอย่างไรหากนางมีความสุขข้าก็ยินดี แล้วท่าน...”
“ข้าเป็นสามีเอก อย่างไรก็ต้องรอท่านที่ปรึกษากลับมาอยู่ดี”
หลิวหยางที่กำลังเดินเข้ามาเขาชะงัก มองบุรุษทั้งสองที่อยู่ในห้อง เมื่อเห็นสายตาของทั้งสองที่มองฟางหรงก็รู้ทันทีว่าบุรุษที่มาโวยวายอยู่ห้องหอเมื่อคืนคือผู้ใด
“พี่หลิวหยาง เราค่อยมาทีหลังเถอะ”
“อืม อย่ารบกวนพวกเขาเลย”
ภาพของฮ่าวตูถอดเสื้อคลุมไปคลุมให้ฟางหรง โดยมีองค์ชายสี่ตามไปติด ๆ ทำให้ทั้งสองยิ้มออกมา พวกเขาทะนุถนอมนางเช่นนี้ ไม่แปลกที่จะหึงหวงนางจากพวกข้า
“งืมมม”
ฟางหรงที่รู้สึกเหมือนคนจ้องอยู่นางขมวดคิ้วด้วยความไม่พอ
