"Neden yaptın bunu?"
Selvi normal odaya alınmıştı. Uyanır uyanmaz karşısında beni ve ailesini görmüştü. Herkesin aklında olan o soruyu ben dile getirmiştim, yaptığı şeyin bir sebebi olmalıydı.
Selvi her şeyin ortaya çıktığını anlayınca başını eğdi sessizce. Gözlerimi bir an olsun kaçırmadım ondan, acıyla baktı yüzüme.
"Herkesin hayatını zorlaştırmaktan öteye gidemiyorum. Benim canımı alın artık, herkes derin bir nefes alsın, mutlu olsun geride kalanlar!"
Duyduğum her kelime beni hayrete düşürüyordu. Son cümlesinde sesi titremişti, konuşması bittiğinde gözünden yaşlar akmıştı.
Annesi hızla sarıldı kızına teselli etmek ister gibi, Veysel efendi de sessizce ağlıyordu. Sadece ablası Yaren solgun bir şekilde kenarda oturmuştu.
"Bu ne demek oluyor? Böyle bir saçmalıktan sonra bu cevabı mı
