The Rain In Barcelona

Tanga ba talaga ang kagaya ko? Masisisi niyo ba ang isang tulad ko na nagmahal lang naman ako sa isang lalake. I mean, wala naman masama doon sa pag mamahal na iyon diba? Marami din nag sasabi sa akin na mga kaibigan ko na, pag nag break na daw kami nang boyfriend ko, dapat hindi ko na dapat balikan pa. Iyo ang rules number 3 naming magka-kaibigan. Pero, bakit hindi ko mapigilan ang sarili ko? Ganito na ba talaga ako ka martyr? Hanggang sa nag sawa nalang din silang makinig sa akin. “Pinag tripan niya lang ba ako?” Every girls worst nightmare. Ayan ang mga salitang palagi kong naririnig. Many give up in this f*****g world and I am also one of them. Nakakaiyak isipin pero iyon ang nangyayare. Halos lahat naman nang pumapag-ibig ay nakakaranas nang mga pag subok ay mayroon na hindi nila kinaya at sumuko na rin sa kanilang relasyon. Napapansin ko na paulit- ulit nalang din ata akong pinag-titripan nang mga tao sa mundo. Ganyan ba talaga ang mga lalake? Gagamitin nila iyon powers nila para mahulog ang babae sa kanila. Pagkatapos nang lahat iiwan nalang din sa ere. Alam niyo ba Yung salitang, "Tadhana?" Naturally, you know that almost all love stories happen because of Tadhana. Supposedly, it was really Cupid who made the way for your paths to meet. But, not everything is destined to be the same. Look at me. They said that we seem destined. But why is that, he still left me? That stupid Kobe still left me. Sa kaaway ko pa talaga, doon nila ako pinag palit sa mukhang aso. Saklap no? Pero wala akong magagawa dahil andoon na iyon at hindi ko na mababago ang lahat. Siguro kailagan nang eye glasses di kupido. Ang tanga niya kaseng pumana. Nitong nakalipas lang nang ilang linggo sabi ni Kobe sa akin ay kitain ko daw siya. Syempre ako naman, sobrang excited. Anniversary naman namin iyong dalawa. Tumingin ako sa salamin at sinabi ko sa sarili ko na ito na ito. Handa na akong isuko ang bataan, handa na akong ibigay ang birheng mariya ko sa taguro niya. Napasigaw ako dahil hindi ko alam ang mangyayare, namula ako sa harap nang salamin at tumabok na ako papuntang banyo. Kumuha pa ako nang shave, dahil babawasan ko lang naman ang masukal na gubat para ligayang tuloy tuloy. Pumunta ako sa dati namin tagpuan pero iba ang bumungad sa akin. Halos hindi ko lubos maisip na ganito ang makikita ko. Nabitawan ko ang aking cellphone at maging ang kapeng hawak ko na binili ko pa sa 7/11 kanina. Hindi ko lubos maipinta sa akinh isipan ang mga natatanaw ko. Si Kobe, kasama ang cheer leader na si Mariz, ayon naglalamutakan sa park kung saan kami dating nakaupo ni Kobe. Kung saan niya ako unang dinala, doon lahat nangyare ang masasayang alaala namin. Kagaya nang, nahulog ang ice cream ko sa uniform niya. Kung saan kinagat ako nang aso sa kamay dahil nag pumilit akong hawakan ang aso, isa pa, hindi ko rin makakalimutan na lawlaw ang panty ko that time. Kaya iyong natanggal ko ang kamay ko sa aso. Agad akong hinawakan ni Kobe at tumabok, habang ang isa ko namang kamay ay nakapasok sa bulsa nang palda ko, hindi para itago ang kagat nang aso. Kundi para mahawakan ko nang maayos ang panty ko. Yes, masasayang alaala namin iyon dalawa. Isa pa, iyong nakita ko ang junjun niya, wait. Hindi iyong pure junjun ha, I mean, iyong nakalimutan niyang itaas ang zipper nang pantalon niya. Ayon bakat na bakat. Lahat iyon, lahat lahat, wala akong kinalimutan. Pero, hindi ko alam na masisira pala iyon. Tama na ang masasayang alaala. Galit. Oo, galit ang nararamdaman ko dahil sa mga nakikita ako. Yumuko ako saglit para kunin ang aking cellphone, pero naramdaman ko na napunit ang suot kong pantalon sa likuran. “Oh gosh, ngayon pa talaga,” sabi ko sa sarili ko wrong timing talga, napaka malas ko today. Buti na lang bagpack ang dala kong bag. Inaboy ko ang tali na para lumaylay siya sa aking likuran, para di makita ang pnaty ko. Okay, huminga ako nang malalim at bumalik sa totoong pangyayare. Ayokong ipakita sa kanya ang aking nararamdaman, ayokong, makita niya na mahina ako, kahit alam kong alam niya ang buong pagkatao ko. Mabuti nalang hindi ko sinuko ang bataan noong bago pa lang kaming dalawa. Ayokong ipakita sa kanyang naapektuhan ako. Gusto ko siyang sigawan, awayin, paluin... Halikan, yakapin, patawarin, at makasama siya ulit. Ang sakit sakit kase na ganito pa ang makikita ko. Kaya nilakasan ko ang loob ko at sinabi sa kanya, "Kobe? A…ano to? Kasama ba ito sa rehearsal ninyo sa play nila Mariz? Ikaw ba ang leading man niya sa theater?" tanong ko sa kanya. Nangingilid na rin ang mga luha ko sa aking mga mata, pero pinigilan ko ang aing sarili dahil alam ko na kapag makikita niyang mahina ako ay baka iwan niya ako. Nagbabakasali ako na kung magiging matapang ako ay baka matakot siya sa akin at balikan niya ako. “Kobe? Sagutin mo ako? Kayo na ba nang babaeng yan o joke lang ang lahat nang ito?” Medyo naging tanga ako sa part na tinanong ko kung joke iyon. Lol. Tumayo si Kobe at hinawakan niya ang aking dalawang pisngi. “Break na tayo Sophie, alam ko kase na hindi ako ang para sa iyo,” sabi niya sa akin. “It’s not you, It’s me,” sabi niya sa akin. Hindi ko alam kung ano ang It’s you and me niya, pero hindi ko napigilan na hindi na umiyak. Mas pinili ko na lang na lumayo kaysa ipagpitilan ang sarili. Alam niyo ang ginawa ko ay patakbong lakad, dahan dahan lang dahil baka mas lumaki pa ang butas nang pantalon ko. Halo halo ang aking emosyon, hindi ko alam kung maiinis ba ako dahil sa badtrip na araw na ito, broken na nga, butas pa pantalon ko. Narinig ko isinisigaw pa rin ni Kobe ang pangalan ko pero hindi ako nagpadala, kailangan kong laban ang sarili ko, dahil alam ko na kapag lumingon pa ako sa kanya, ay baka tumakbo ako papalapit sa kanya at magmakaawa na mahalin niya ako pabalik. Alam ko naman na hindi ako maganda at ano nga ba ang ipapalag ko doon sa babaeng iyon, halos nasa kanya na ang lahat. Simple lang ako at aYun lang ang mayroon ako, kaya nga noong una ay hindi ako makapaniwala na niligawan ako ni Kobe, pero ganun talaga, may itsura siya. Isa lang akong garapata sa aso, ay este, balakubak lang pala ako sa kanyang buhok. Si Kobe. Gwapo, Sobrang sikat sa Campus. Varsity pa. Ang gago ko ano? Sabi niya sa akin dati iyong mga gasgas na salita. “Susungkitin ko ang buwan para sa iyo Sophie,” ayan ang sabi niya. Tang ina, medyo na turn off ako dahil nga medyo matangkad siya sa akin, nakita ko ang kulangot niya sa ilong. Kulangot niya nga hindi niya masungkit-sungkit, buwan pa kaya? Pero dahil nga, nag bulag-bulagan ako. This is the price.