SO BAD l INTRO
" เร็วๆเจย์ เดี๋ยวไม่ทันนะ! "
เสียงเร่งของผู้ชายตัวเล็ก ใบหน้าขาวใสแก้มเนียนแดงระเรื่อ ริมฝีปากอวบอิ่มสีกลีบกุหลาบแดงสดแต่ตอนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวด...กระทืบเท้าเร่าๆเร่งเพื่อนสนิทที่ทำตัวอืดอาดยืดยาดเหมือนเดิม
" เจอาร์! เร็วๆ!! "
" ถ้ารีบมากก็มาผูกเชือกรองเท้าช่วยกูสิ " เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนตัวเล็กสีหน้าติดกวน ปากคาบขนมปังปิ้งเอาไว้ ส่วนมือก็อ้อยอิ่งผูกเชือกรองเท้าช้าๆจงใจแกล้งอีกคนให้อารมณ์เสียเล่นๆไปอย่างนั้นเอง
" โห้ยยย แบบนี้ทุกวัน ชักจะเบื่อหน้ามึงแล้วนะเจย์! " ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่
"ดิสนีย์"
ก็รีบมานั่งลงตรงหน้าผู้ชายตัวสูงก่อนจะวางกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วช่วยผูกเชือกรองเท้าอีกข้างให้อยู่ดี
"เจอาร์"
กระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะกลืนขนมปังลงท้องพอดิสนีย์ผูกเชือกรองเท้าช่วยเสร็จก็รีบคว้าหัวกลมๆของเพื่อนสนิทเอาไว้แล้วกดจมูกลงหน้าผากเพื่อนหนึ่งที
" ขอบคุณนะครับ " พูดจบก็ยักคิ้วทะเล้นส่งให้แล้วลุกขึ้นยืดเต็มความสูงจากนั้นก็เดินออกจากบ้านตัวเองไปเลยทิ้งให้ดิสนีย์ยืนมึนเมาอยู่คนเดียวที่เดิมพร้อมกับแก้มที่แดงมากกว่าเดิม...
" ใครเขาขอบคุณกันแบบนี้วะ ไอ้บ้าเจย์! " ดิสนีย์คิดในใจก่อนจะรีบแบกกระเป๋าเป้ตัวเองวิ่งหน้าตื่นตามเจอาร์ไป ส่วนคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าก็ทำเพียงแค่หันเสี้ยวหน้ากลับมามองแล้วหัวเราะใส่เท่านั้น
" สมน้ำหน้า "
" แฮก อะ ไอ้เพื่อนบ้า "
" อยากเกิดมาขาสั้นเองทำไม "
" มะ ไม่ต้องมาพูดละ - อ๊ากกกก เจยยยยยยย์!! "
เจอาร์คว้าข้อมือดิสนีย์เอาไว้ก่อนจะออกตัวพาวิ่งไปสถานีรถไฟฟ้าด้านหน้าทันที ดิสนีย์แหกปากร้องพอนึกขึ้นได้ว่าอยู่กลางถนนก็ไม่ทันแล้ว สายตาทุกคนมองมาทั้งหมดภาพที่เห็นคือผู้ชายตัวสูงปรี๊ดกับผู้ชายตัวเล็กอ้วนกลมน่ารัก? พากันวิ่งตาตื่นแบบลืมหายใจก้าวเข้าไปรถไฟฟ้าได้ทันเวลาก่อนประตูจะปิด
" แฮก แฮ่ก ละ เล่นอะไรเจย์! เฮือกก " ดิสนีย์ยังหอบหายใจเข้าออกอยู่ผิดกับอีกคนแค่ยืนยิ้มๆจนตาหยี คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่วางมือบนหัวของเขาแล้วตบปุปๆไปมาเหมือนเวลาเล่นกับสุนัขตัวเล็กๆ
" เก่งมากเบบี๋ "
" บี๋ที่หน้ามึงสิ ...กูไม่ใช่เด็กๆ เอามือออกจากหัวกู "
" ทำไม? ตอนเด็กๆมึงยังชอบมุดหัวมาเล่นกับฝ่ามือกูอยู่เลยมึงบอกด้วยว่าฝ่ามือกูอุ่นแล้วมึงก็ชอ- "
" หยุดพูดเถอะเจย์ ตอนนี้ไม่ใช่เด็กแล้วไงกูโตแล้ว...เข้าใจป่ะ? " ดิสนีย์ตอบก่อนจะปัดมือของเจอาร์ออกจากหัวตัวเองสภาพในรถไฟฟ้าตอนนี้คือเจอาร์ยืนคร่อมดิสนีย์ไว้อยู่ คนก็เยอะมากจนขยับไปไหนไม่ได้เลย...ดิสนีย์ก้มหน้าลงพื้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเพราะระยะที่ยืนอยู่แบบนี้มันใกล้กันเกินไป...
กลัว...
กลัวว่าอีกคนจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง...
[Disney part]
สวัสดีครับผมชื่อ ดิสนีย์ ชอบแทนตัวเองว่า ดิสย์ สั้นๆง่ายๆ ผมเรียนอยู่มัธยมหกเทอมสุดท้ายแล้วด้วยมีเพื่อนสนิทอยู่แค่สามคนชื่อ เจอาร์ ไอ้บ้าเจย์นั่นแหละ! อีกคนชื่อ ลูกพีชครับ มันตัวเล็กๆ น่ารักๆ จนบางทีผมหมั่นไส้อยากปั้นมันเป็นก้อนกลมๆแล้วกลืนลงท้องไปซะ!
ผมกับเจย์สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ บ้านก็อยู่ข้างๆกันเลย แบบว่า พ่อกับแม่ของผมก็สนิทกับพ่อแม่ไอ้เจย์มันด้วย ส่วนลูกพีชนี่ราเพิ่งจะมาสนิทกับตอนมัธยมสี่...ลูกพีชย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ก็เลยสนิทกันน่ะครับ
ตอนนี้พักกลางวันแล้ว...ไม่รู้ว่าลูกพีชหายไปไหนกับเจอาร์เพราะตอนนี้ผมยืนโง่ๆอยุ่หน้าร้านข้าวคนเดียวแต่ตอนนี้ก็พอจะรู้แล้วล่ะว่ามันสองคนนั่งอยู่ตรงไหน เพราะคนทั้งโรงอาหารกำลังพูดคุยเรื่องไอ้เจย์กับไอ้พีชกันอย่างเมามันส์...
ปึก!
" คนมองทั้งโรงอาหารแล้วอีพีช! " ผมเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับพวกมันทั้งคู่ก่อนจะตักข้าวเข้าปากทำเป็นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น น่ารำคาญ!
" ก็ปล่อยให้พวกมันมองไปดิ " ลูกพีชไม่ได้ตอบแต่กลับเป็นผัวมันออกโรงแทนเอง ผมกลอกตาวนไปวนมาอยู่สักพักพวกมันก็กลับไปแกล้งกันอีก...เจอาร์เล่นแบบนี้กับทุกคนรวมถึงผมด้วยแต่คนที่รู้สึกแปลกๆว่ามันเล่นด้วยคงมีแค่ผมเพียงคนเดียว! น่าเบื่อ!
" โอ๊ยยย พอแล้วพีช เจย์เจ็บ~ "
เฮอะ!
" พีชเจย์เจ็บ? แหยะ!! " ผมเกือบจะคายข้าวในปากทิ้งแล้วเมื่อกี้แต่เสียดาย! เพราะงั้นก็เลยเปลี่ยนเป็นยกแก้วน้ำมาดูดกลืนข้าวลงคอแทนจากนั้นผมก็มองไอ้เจย์กับไอ้พีชสลับกันไปมาแล้วเบ้ปากให้พวกมันไปที!
" เป็นเหี้ยอะไรดิสย์กัดพวกกูอยู่ได้ " แล้วจู่ๆ ไอ้บ้าเจย์ก็ก็กระตุกยิ้มแถมยังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของผม ผมตกใจจนผงะถอยไปด้านหลัง! ดีที่ไม่หงายหลังตกเก้าอี้ไปเลยไม่งั้นได้อายคนทั้งโรงอาหารแน่ๆ แต่พอได้ยินเสียงไอ้เจย์มันแค่นหัวเราะในลำคอ ผมก็ขยับมานั่งดีๆก่อนจะตะคอกกลับ
" กูพอใจ!! "
" มึงพอใจหรือมึงไม่พอใจ กูให้พูดใหม่? "
แล้วพอมันพูดมาแบบนั้นผมก็ตาโตเลย ผมอยากแหกปากใส่หน้ามัน ทำอะไรกับมันก็ได้แต่กลับทำไม่ได้เลยสักอย่างเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตพอคิดได้แบบนั้นผมก็เลยหันหน้าหนีมันยกแก้วน้ำมาดูดฆ่าเวลา...ลูกพีชกินข้าวไปเงียบๆคนเดียวส่วนไอ้เจย์ตอนนี้เจอเพื่อนในชมรมกีฬาก็เลยลุกออกไปหาแก๊งค์ฟุตบอลของมันแล้ว...
ผู้หญิงหลายคนกรี๊ดมัน...บางครั้งก็มีเด็กผู้ชายน่ารักๆมองมันตาละห้อย เจอาร์น่ะมันเป็นคนฮอตของโรงเรียนเลยก็ว่าได้...มันเป็นกัปตันทีมฟุตบอลแถมยังหัวดีเรื่องเรื่องไม่เป็นสอองรองใครแถมมันยังเสือกเกิดมาหน้าตาดีมีรอยยิ้มร้ายๆเอกลักษณ์อีก...ใครที่ไหนจะไม่ชอบมันบ้างล่ะ?
เออ ใครสักคนหนึ่งในนั้นก็คงมีผมด้วย...แต่ผมไม่เคยพูดหรือแสดงออกแบบชัดเจนหรอกนะ
แค่คิดว่าอยู่แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ...
ผมไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่านี้
เลิกเรียน
" อีพีชสรุปคืนนี้มึงยังไง " ผมหันไปถามเพื่อนตัวพอกันกับผมขณะที่กำลังเดินไปส่งมันที่รถพ่อทูนหัว?ของมัน วันนี้เป็นวันเกิดลูกพีชครับ ซึ่งอันที่จริงผมพามันหนีเที่ยวออกจะบ่อย...แบบว่าแม่ไม่เคยจับได้เลยสักครั้ง เก่งใช่ไหมล่ะ?
คุยไปคุยมาก็เหมือนลูกพีชจะปฎิเสธแต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ปฎิเสธผม เราตกลงจะไปที่ผับที่ใหญ่ที่สุดและดังที่สุดในเมืองนี้เป็นครั้งแรก...กลุ่มพวกผมก็สนุกๆใช้ชีวิตตามประสาเด็กอายุสิบแปดปี...ส่วนเรื่องใครมองยังไงน่ะเหรอ?
ผมไม่ถืออ่ะ...บังคับความคิดใครไม่ได้อยู่แล้วนี่...ก็ช่างพวกมันเถอะ
พอส่งลูกพีชขึ้นรถเสร็จสรรพผมก็เดินหันหลังจะไปขึ้นรถกลับบ้านแต่โดนรั้งเอาไว้ก่อนจะเป็นใครล่ะ...ถ้าไม่ใช่เจอาร์
" รีบไปไหน ไปดูกูเตะบอลก่อนดิ "
" ไม่...วันนี้กูเหนื่อย กูอยากกลับไปนอน " ผมตอบก่อนจะพยายามสะบัดแขนตัวเองให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือไอ้เจย์แต่สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุดทำไมน่ะเหรอ? ก็เจย์มันแรงควายไง!
" นอนรอในห้องเปลี่ยนชุดก็ได้เปล่าวะ? แต่ก่อนมึงยังนอนรอกูได้เลย "
" นั่นมันแต่ก่อนไงเจย์แต่เดี๋ยวนี้คือไม่! ปล่อยแขนกู "
" ทำไมวะ...พักนี้มึงตีตัวออกห่างจากกูจังนะ...มีแฟนรึไง? "
" เห็นกูมีไหมล่ะ! กูแค่เหนื่อย อยากพัก...ให้กูกลับไปนอนเหอะเจย์ คืนนี้ก็เจอกัน " กลายเป็นว่าผมกับเจอาร์ยืนทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องก่อนเพื่อนๆในีมมันจะถยอยกันเดินออกมาจากหน้าโรงเรียน เจย์หันไปหาคนที่ตะโกนเรียกชื่อมันจังหวะนั้นผมก็สะบัดจนหลุดออกจากมันกอดกระเป๋าไว้แล้ววิ่งออกมาทันที...
เพราะอะไรผมถึงไม่ไปที่สนามรู้ไหม?
เพราะผมไม่อยากเจอหน้าแฟนมัน...ผมเกลียดผู้หญิงที่ชื่อว่านแพรที่สุด!