CHAPTER X
Hindi ko na napansin ang oras habang kumakain kaming dalawa. Hindi na ako nakipagtalo pa nang pigilan niya akong umalis. Tahimik lang din syang kumain minsan ay sumusulyap sa akin pero bigla ding binabawi ang tingin. Hudas na ito akala mo kung sinong gwapo. Ipatukhang kita dyan ei!
"Why are you smiling?" tanong niya ng hindi ako nililingon at abala parin ang mata sa pagmamaneho.
"Wala. Masama na bang ngumiti o tumawa man lang?" irap ko dito at mas lalong sumiksik sa gilid ng kotse nya.
"Walang masamang ngumiti o tumawa pero sana yung may rason diba. Nagmumukha kang baliw eh!"
"Oo may rason at ako lang ang nakakaalam. So, mind your own business. Tsk!" sagot ko bago pinikit ang mga mata ko.
Sa karma ko nakatulog nga talaga ako buong byahe namin. Naramdaman ko nalang
