รักเปลี่ยนโหมด

นาที... " นาทีจะไปเรียนต่อที่อังกฤษจริงๆหรอลูก แม่ว่าที่ไทยก็มีที่ให้เรียนเยอะแยะ " แม่เวลาแม่ของผมเดินตามเข้ามาในห้องหลังจากที่ผมบอกว่าผมจะไม่สอบเข้ามหาลัยที่ไทยหลังจากที่จบมัธยมปลายแต่จะไปเรียนต่อบริหารที่อังกฤษและไปช่วยงานคุณปู่คุณย่าที่นั่นแทน " ครับแม่ นาทีตัดสินใจแล้ว " ผมดึงร่างบางๆของแม่เวลาที่ล่วงเลยเข้าสู่วัยกลางคนหากแต่ยังดูสวยไม่สร่างให้นั่งลงข้างๆพลางเอนตัวลงหนุนตักเหมือนที่ผมชอบทำบ่อยๆ " นาทีโกรธแม่ที่ให้น้องย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเราหรอลูกหรือนาทีโกรธแม่ที่รับน้องเป็นลูกบุญธรรม " เสียงอ่อยๆของแม่ทำให้ผมดึงมือเรียวเล็กมาวางไว้แนบอกก่อนจะเงยหน้าสบตากับแม่ " นาทีไม่ได้โกรธแม่ครับ แต่นาทีอยากช่วยงานพ่อครับ นาทีไม่อยากให้พ่อบินไปบินมาระหว่างไทยกับอังกฤษ นาทีอยากให้พ่อกับแม่ได้อยู่ด้วยกันอีกอย่างนาทีโตแล้ว วันข้างหน้าทุกอย่างที่เป็นของพ่อก็ต้องเป็นของนาที นาทีแค่อยากเริ่มต้นเรียนรู้งานตั้งแต่ตอนนี้ครับ " ผมบอกกับแม่ถึงความตั้งใจของตัวเองถึงมันจะเป็นแค่เหตุผลหนึ่งที่ผมจะต้องไปก็เถอะ " ไม่เกี่ยวกับน้องแน่นะลูก " " แน่ครับ ดีซะอีกถ้านาทีไม่อยู่เขาจะได้ไม่ต้องคอยหลบหน้านาทีหรือกลัวนาทีอีก " ผมบอกยิ้มๆ ผมรู้ว่าตอนนี้ในบ้านจะมีใครคนหนึ่งคอยหลบหน้าและทำท่าทางกลัวผมอยู่ตลอดเวลา คนๆนั้นก็คือลูกสาวของแม่ผมนั่นเอง ลูกสาวบุญธรรมน่ะครับ " นาทีก็อย่าทำให้น้องกลัวสิลูก ตอนเป็นเด็กก็ชอบแกล้งน้อง " แม่ส่งสายตาดุๆมาให้ " ก็ตอนนั้นนาทียังเด็กอยู่นี่ครับ แต่ตอนนี้นาทีโตแล้วไม่ได้แกล้งเขาสักหน่อย ลูกสาวแม่แหละไม่เลิกกลัวนาทีสักที " ผมเถียงยิ้มๆพลางคิดถึงสารพัดเรื่องในวัยเด็กที่ตัวเองเคยแกล้งใครบางคนขึ้นมา " นาทีต้องไปปรับความเข้าใจกับน้องได้แล้วนะลูก โตๆกันแล้วแม่ไม่อยากเห็นลูกสองคนเป็นแบบนี้ " " ถ้าลูกสาวแม่กล้ามองหน้านาทีเมื่อไหร่ นาทีจะคุยกับเขาครับ " " เอ๊ะลูกคนนี้นิ " เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! " แม่อ่า นาทีเจ็บนะ " ฝ่ามือเล็กๆตีลงมาที่แขนผมหลายทีจนต้องดึงแม่ให้ล้มลงกับเตียงและกอดเอาไว้พลางซุกหน้าบนหน้าอกของแม่ที่เคยเป็นหม่ำๆของผมในวัยเด็ก " แม่รักนาทีนะลูก " แม่ลูบหัวผมเบาๆก่อนจะกอดผมเอาไว้แนบอกเหมือนตอนเด็กๆที่แม่ชอบทำ " นาทีก็รักแม่ครับ นาทีรักแม่เวลาที่สุดในโลกเลย " ผมบอกแม่ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ผมยังจำวันที่ผมรอคอยให้แม่ลงมาจากท้องฟ้าได้ในสมัยเด็ก และผมยังจำได้ว่าเคยวิ่งตามแม่ไปทั้งๆที่แม่วิ่งหนีผมและบอกว่าผมไม่ใช่ลูกของแม่ ผมยังจำวันที่ผมเอาพี่หมูไปแลกกับแม่จากลุงเหลียงได้ และผมก็ยังจำได้ว่าตอนที่ไม่มีแม่อยู่ผมโหยหาแม่มากแค่ไหน และผมก็จำได้ดีว่าผมดีใจแค่ไหนที่ผมมีแม่เหมือนเด็กคนอื่นๆแม้จะช้ากว่าเด็กคนอื่นก็ตาม ตลอดเวลาที่แม่ไม่อยู่ผมจำได้ดีว่าแอบเห็นพ่อร้องไห้อยู่บ่อยๆ และในวันที่ได้แม่คืนมาผมก็รู้ดีว่าพ่อยอมทำทุกอย่างยอมแลกทุกอย่างเพื่อแม่ พอพ่อได้แม่คืนมาผมเห็นว่าพ่อยอมทำทุกอย่างเพื่อแม่และทำทุกอย่างเพื่อให้แม่มีความสุข มันเป็นเรื่องหนึ่งที่ผมสัญญากับตัวเองว่าถ้าผมหาคนที่ผมรักเจอเหมือนกับพ่อ ผมก็จะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขและจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหายไป ผมจะไม่พลาดเหมือนพ่อองศากับลุงอัคคีที่ถึงจะได้แม่กับป้าคืนมาแต่ก็ต้องผ่านความเจ็บปวดมานับไม่ถ้วน . . . " นาทีวันนี้พ่อกับแม่จะเข้ากรุงเทพนะลูก ไปหาอาฟาเรนท์กับอาหมอน่ะ " " ครับแม่ " ผมหันไปส่งยิ้มให้แม่ที่กำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกโดยที่พ่อเดินนำออกไปแล้ว สงสัยธุระด่วน " คุณนาทีให้ป้าตั้งโต๊ะเลยมั้ยคะ วันนี้มีแค่คุณนาทีกับคุณหนูกอหญ้า " ป้าบัวแม่บ้านที่ถูกจ้างมาแทนยายช้อยที่เลี้ยงผมมาในวัยเด็กถามขึ้น " อ่า ก็ได้ครับ " ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะยิ้มให้ป้า ชื่อของใครบางคนทำให้ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเพราะไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงถ้าต้องกินข้าวด้วยกันสองคน " เอาไงดีวะ ข้าวก็หิว จะกินก่อนก็ไม่ได้ จะกินที่หลังก็รอไม่ไหว ถ้านั่งกินด้วยกันจะเป็นยังไงวะ " ผมพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ " ฮึบ งั้นรีบกินแล้วรีบลุกออกไปน่าจะดี " นี่คือสิ่งเดียวที่ผมคิดได้ตอนนี้ " คุณหนูค่ะ ป้าตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ " เสียงป้าบัวคุยกับใครสักคนทำให้ผมต้องสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอีกครั้ง " พ่อกับแม่ล่ะคะ " เธอหันไปหาป้าบัวเมื่อเห็นว่าบนโต๊ะมีแค่ผมคนเดียวที่นั่งรอกินมื้อเย็นอยู่ " คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไปทำธุระที่กรุงเทพค่ะคุณหนู สองสามวันคงจะกลับ " อ้าวเวรล่ะ แล้วแม่ไม่เห็นบอกผมว่าจะไปหลายวัน " อ่อค่ะ " เด็กผู้หญิงใส่ชุดมอปลายเหมือนกันกับผมแต่ต่างกันที่เธออยู่มอห้าส่วนผมอยู่มอหกกำลังทำท่ากล้าๆกลัวๆก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามผม ซึ่งผมก็เล็งไว้เลยว่าจะตักกับข้าวอันไหนกินเพื่อจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคิด เพราะถ้าผมอิ่มเร็วเธอหน้าจะมีเวลานั่งกินข้าวได้นานขึ้น แต่กินไปได้ไม่กี่คำ จานข้าวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามผมก็ถูกคนตรงหน้าตักกับข้าวเพียงไม่กี่อย่างราดลงใส่จานอย่างรีบๆก่อนที่เจ้าตัวจะยกออกไปและเดินตรงไปในห้องครัว แล้วผมจะรีบกินเพื่อ? บางทีอาจไม่ใช่แค่เธอหรอกครับที่กลัวผม อาจไม่ใช่แค่เธอหรอกครับที่ไม่อยากเข้าใกล้ผม เพราะผมเองก็กลัวเธอเหมือนกัน...กอหญ้าเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ผมจะบินไปเรียนที่อังกฤษและผมก็หวังว่าสักวันเมื่อผมกลับมา เราสองคนจะมองหน้ากันได้สักทีในวันที่ต่างคนต่างก็โตขึ้น มองหน้ากันได้ในวันที่ผมพร้อมจะเป็นพี่ชายของเธอ...