เรื่องราวในวัยเด็ก 2/2
1766 Words
กอหญ้า...
" อี๋สกปรก อย่าเข้ามาใกล้นาทีนะ "
" อย่ามายุ่งกับกุ้งของนาทีนะ ยัยเด็กสกปรก!! "
" คนนี้เขาสกปรกให้เขาออกไปจากบ้านเรานะฮะ "
" ออกไปนะ นาทีอยู่ใกล้ยัยสกปรกแล้วหายใจไม่ออก นาทีไม่อยากอยู่ใกล้เชื้อโรค ออกไป!! แค่กๆ "
ฟุ่บ!!
" กรี๊ด!! "
.
.
.
" ออกไปนะ อย่าเข้ามานะ คุณนาทีอย่าเข้ามากอหญ้ากลัวแล้วฮือๆ "
เด็กผู้หญิงสามขวบกว่าๆกำลังนั่งงอตัวลงกับพื้นเมื่อเด็กผู้ชายคนหนึ่งจับหนอนยั๊วเยี๊ยะมาโยนใส่เต็มเนื้อเต็มตัวไปหมด ภาพเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ร้องไห้ฟูมฟายจะขาดใจกับเสียงหัวเราะชอบใจของเด็กผู้ชายคนนั้นมันฝังลึกลงใจฉัน เด็กผู้หญิงคนนั้นคือฉันเอง
" น้องหนอนของนาทีชอบกินหญ้านะ เป็นกอหญ้าก็ต้องให้น้องหนอนกินสิ คิกๆ "
" อึก กอหญ้ากลัวแล้วเอามันออกไปนะ ฮือๆ กลัวแล้ว "
" คิกๆ สมน้ำหน้ายัยเด็กสกปรก!! ถ้าเธอไปฟ้องแม่เวลานาทีจะเอาน้องหนอนไปใส่ที่นอนเธอแล้วก็จะให้เพื่อนที่โรงเรียนเอาน้องหนอนไปกินเธออีก "
" คุณนาทีขากอหญ้ากลัวแล้ว เอาออกไปน้าา ฮือๆ "
" ออกไปจากบ้านนาทีซะยัยเด็กสกปรก!! "
" ถ้ากอหญ้าโตแล้วกอหญ้าจะไป แต่ตอนนี้กอหญ้ายังไม่โตคุณนาทีให้กอหญ้าอยู่ที่นี่ก่อนได้มั้ยค่ะ ฮือๆ "
" นาทีไม่อยากเห็นหน้าเธอ!! ยัยเด็กสกปรก!! "
" กอหญ้าจะไม่ให้คุณนาทีเห็นหน้าแต่คุณนาทีให้กอหญ้าอยู่ที่นี่นะค่ะ ฮือๆ "
" ถ้าเธออยู่ที่นี่เธอก็จะเป็นอาหารของน้องหนอนทุกวัน คิกๆ น้องหนอนชอบกินกอหญ้า คิกๆ "
.
.
.
แฮก แฮก
" ฝันอีกแล้วหรอ อึก กอหญ้าไม่อยากฝันแบบนี้อีกแล้วอึก กอหญ้าสะอาดแล้วนะทำไมถึงยังฝันอยู่อีก ฮือๆ "
ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเรื่องในวันนั้นก็กลายเป็นฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอนฉันอยู่บ่อยๆ มันกลายเป็นปมฝังลึกลงในใจฉันไม่มีวันที่จะหายไป ฉันเกลียดฝันร้ายบ้าๆนี่ เมื่อไหร่จะเลิกฝันแบบนี้สักที
ตั้งแต่ที่ฉันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ว่าจะตอนที่ยังเด็กอยู่หรือตอนนี้ที่โตแล้วฉันก็ต้องคอยอยู่แบบหลบๆซ่อนๆแบบหวาดระแวงเพราะกลัวว่าคุณนาทีจะเห็น ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณนาทีกลายเป็นบุคคลที่ฉันได้ยินเพียงแค่ชื่อเขาก็ทำให้ฉันสะดุ้ง
" คุณหนูค่ะ ป้าตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ "
เสียงป้าบัวบอกฉันเมื่อฉันเดินเข้ามาในครัวเพราะว่าถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว
" พ่อกับแม่ล่ะคะ "
ฉันถามป้าบัวเพราะเมื่อมองไปก็เห็นเพียงแค่เด็กผู้ชายใส่ชุดมอปลายเหมือนกันกับฉันนั่งอยู่คนเดียว ฉันกับเขาเราห่างกันหนึ่งปี คุณนาทีอยู่มอหกส่วนฉันอยู่มอห้า
" คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไปทำธุระที่กรุงเทพค่ะคุณหนู สองสามวันคงจะกลับ "
ป้าบัวหันมาบอกฉันก่อนจะเดินออกไป
" อ่อค่ะ "
ฉันพยักหน้าเบาๆตามหลังป้าบัว แล้วฉันจะทำยังไงดี
ฉันจำได้ว่าตอนเป็นเด็กคุณนาทีจะไม่ยอมกินข้าวถ้ามีฉันร่วมโต๊ะอยู่และฉันก็รู้ว่าคุณนาทีไม่นั่งกินข้าวกับฉัน เพราะทุกครั้งที่จะต้องได้กินข้าวด้วยกันคุณนาทีจะกินข้าวแค่นิดเดียวแล้วรีบลุกออกไป บางทีก็กินทีหลังถ้าพ่อกับแม่นั่งอยู่ด้วยก็จะกินก่อนแล้วรีบออกไป บางทีการกินข้าวกับคนที่เกลียดมันก็ไม่ได้อร่อยขึ้นมาเลยสักนิดคุณนาทีคงคิดแบบนั้น เพราะฉันมันคือยัยสกปรกสำหรับเขา
พวกคุณอาจคิดว่าคุณนาทีใจร้ายหรือนิสัยไม่ดีใช่มั้ย เปล่าเลยค่ะ คุณนาทีร่าเริงและน่ารักกับทุกคนยกเว้นฉัน คุณนาทีใจดีและใส่ใจทุกคนยกเว้นฉัน คุณนาทีอบอุ่นและอ่อนโยนกับทุกคนที่ไม่ใช่ฉัน เพราะว่าเขาไม่ได้ต้องการฉัน เขาเกลียดฉัน บางทีฉันก็คิดนะคะว่าการที่คุณนาทีตัดสินใจห่างแม่ที่รักที่สุดไปเรียนต่อที่อังกฤษเพราะว่าไม่อยากเห็นหน้าฉัน แต่ฉันก็ยังเข้าข้างตัวเองเสมอว่าสักวันหนึ่งเมื่อเราสองคนโตขึ้นและกลับมาเจอฉันอีกครั้ง คุณนาทีอาจจะยอมรับฉันในฐานะน้องสาวก็ได้ และเมื่อวันที่เราสองคนโตพอและกลับมาพบกันอีกครั้งฉันจะทำให้คุณนาทีรู้ว่าเขาโชคดีแค่ไหนที่มีฉันเป็นน้องสาว
*****
เลิกเรียนวันนี้ฝนก็ทำท่าว่าจะตกเหมือนเคยเพราะเข้าสู่หน้าฝนแล้ว และพยากรณ์อากาศก็ไม่เคยตรงสักครั้งในเมื่อเมื่อวานบอกว่าวันนี้ฝนจะตกตอนกลางคืนแต่ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงกว่าๆกลับทำท่าจะเทลงมาซะงั้น
" กอหญ้า!! กลับด้วยกันมั้ยเดี๋ยวฟางไปส่ง ฟางปั่นจักรยานมา "
" ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวกอหญ้ากลับเองก็ได้แค่นี้เอง ฟางรีบไปเถอะฝนจะมาแล้ว "
ฉันหันไปบอกฟางเพื่อนสนิทของฉันที่เรารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเด็กๆก่อนจะรีบวิ่งไปตามถนนเพราะถ้าช้ากว่านี้ฝนจะตกเอาได้ อันที่จริงพ่อกับแม่จะให้ฉันเรียนโรงเรียนเดียวกับคุณนาทีแต่ฉันปฏิเสธ และท่านจะให้คนมารับมาส่งฉันก็ปฏิเสธพวกท่านอีกตามเคย เพราะอะไรน่ะหรอก็คุณนาทีเกลียดฉันยังไงล่ะจะไปให้เขาเห็นหน้าทำไม
ครึ้มม!!
เสียงท้องฟ้าสีดำขลับร้องคำรามพร้อมกับมีแสงเป็นทางยาวปรากฏขึ้นเป็นพักๆ ทำให้ฉันต้องวิ่งเข้าทางท้ายสวนเพราะมันอยู่ใกล้มากกว่า อีกอย่างได้เข้าไปในเขตที่เป็นพื้นที่ของพ่อกับแม่ก็ทำให้ฉันอุ่นใจมากกว่าจะมาวิ่งตากฝนตามถนนแบบนี้
" นาทีนั่นน้องสาวมึงป่าววะ "
เสียงของใครบางทำให้ฉันที่วิ่งตัวเปียกผ่าสายฝนต้องชะงักและหันไปมอง
" อ้าวน้องกอหญ้าจริงๆด้วย ทำไมเปียกแบบนั้นล่ะเข้ามาหลบในนี้ก่อนดิ "
เสียงเด็กผู้ชายในชุดมอปลายเหมือนกันกับฉันร้องเรียกให้ฉันเข้าไปในกระท่อมไม้หลังหนึ่งที่จำได้ว่าเคยเป็นที่พักเก่าของคนงานก่อสร้าง แล้วพวกเขามาทำอะไรกันตรงนี้
" หูย หนาวมั้ยจ้ะน้องกอหญ้า / น้องมึงอย่างขาวอะนาที / ไม่น่าเชื่อว่าเด็กมอห้า ฮ่าฮ่าฮ่า "
ฉันไม่รู้ว่าพวกเพื่อนๆของคุณนาทีพูดเรื่องอะไรกันเพราะฉันมัวแต่จดจ่อกับใบหน้าของคุณนาทีที่ตอนนี้เหมือนไม่พอใจที่ฉันเดินเข้ามาในนี้ ดูจากสีหน้าและแววตาแล้วฉันคิดว่าฉันต้องออกไปจากตรงนี้ดีกว่า
" ทำไมไม่ใส่เสื้อกันฝน แล้วร่มไปไหน "
น้ำเสียงห้วนๆของคุณนาทีที่นั่งอยู่ไกลๆถามฉันขึ้น ให้ตายสิถ้าคุณนาทีไม่ถามฉันก็ไม่รู้เลยนะว่าตอนนี้เสื้อนักเรียนของฉันมันเปียกและบางจนแนบเนื้อไปหมด
" เอ่อ กอหญ้าลืมเอามาค่ะ "
ฉันตอบพลางกอดกระเป๋าปิดด้านหน้าของตัวเองเอาไว้
" นาทีมึงไม่พูดกับน้องดีๆวะ / ถ้าน้องกูน่ารักขนาดนะมึง หึ้ย ฮ่าฮ่าฮ่า "
" มานี่!! "
น้ำเสียงดุๆของคุณนาทีทำให้ฉันค่อยๆคลานเข้าไปหาก่อนจะนั่งลงห่างๆ
" นาทีแม่งทำเป็นเข้ม / พี่นาทีที่แสนจะร่าเริงของสาวๆหายไปไหน / พี่นาทีแสนจะอบอุ่น ฮ่าฮ่าฮ่า "
" พวกมึงเงียบๆดิ๊ นู่นคนขับรถบ้านพวกมึงมารับแล้ว "
คุณนาทีบุ้ยหน้าไปทางที่ฉันเพิ่งจะเดินมา
" เขารู้ได้ไงว่าเราอยู่ท้ายสวนวะ "
เพื่อนคุณนาทีคนหนึ่งพูดขึ้น
" กูบอกเขาเอง จอดรถนอกสวนแล้วจะมีประตูเล็กหลังสวนให้เข้ามา "
คุณนาทีตอบ
" มึงขึ้นรถกูป่ะล่ะเดี๋ยวกูให้คนวนรถไปส่งถึงหน้าบ้าน "
เพื่อนคุณนาทีอาสา เพราะระยะทางจากท้ายสวนไปหน้าบ้านก็หลายกิโลเลยแหละพื้นที่หมดนี่ก็เกือบสี่ร้อยไร่
" ไม่อะ พวกมึงกลับไปได้แล้ว "
" เออๆ / พี่กลับแล้วนะจ้ะน้องกอหญ้า / น้องกอหญ้าผิวสวยจังเลยอะใช้ครีมอะไรจ้ะ "
" พวกมึงแดกตีนกูก่อนจะกลับบ้านมั้ย คนขับรถรอนานแล้วไอ้พวกเวร "
" เออๆ แค่นี้ทำเป็นหวงน้อง "
เพื่อนคุณนาทีตอบด้วยเสียงหงุดหงิดก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ฉันที่นั่งสั่นอยู่
" หวงบ้านมึงสิ "
คุณนาทีสวนกลับก่อนจะตวัดสายตามามองฉันด้วยท่าทางหงุดหงิด
" มานี่!! "
เสียงดุๆของคุณนาทีทำให้ฉันสะดุ้งโหยงก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ เขาจะแกล้งอะไรฉันอีกหรือเปล่านะ
" เอากระเป๋ามา "
เสียงดุๆทำให้ฉันส่งกระเป๋าไปให้คุณนาทีก่อนที่เสื้อรุ่นของชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกตัวโคร่งจะคลุมตัวฉันเอาไว้ด้วยฝีมือของคุณนาที
" ตากไว้แบบนี้ก่อนล่ะกัน เปียกหมดแล้ว "
ฉันนั่งมองคุณนาทีบ่นพรึมพรำกับตัวเองพร้อมกับเปิดกระเป๋าเอาหนังสือเรียนฉันออกมาผึ่งไว้
" ทำไมเดินกลับ "
เสียงคุณนาทีเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงฝนแต่ไม่ได้หันมามองหน้าฉัน
" วันนี้กอหญ้าไม่ได้เอาจักรยานไปค่ะ เมื่อวานโซ่มันขาด "
ฉันตอบพลางก้มหน้าลง ปกติแล้วฉันจะปั่นจักรยานไปเรียนทุกวันเพราะโรงเรียนฉันอยู่ใกล้กว่าคุณนาทีแต่เมื่อวานโซ่มันขาดวันนี้ฉันก็เลยต้องเดินไปเดินกลับเพราะก่อนหน้านี้เคยบอกพ่อกับแม่ว่าจะไปเรียนเอง
" เดี๋ยวกลับไป...ซ่อมให้ "
เสียงพูดแบบไม่ค่อยเต็มใจเอ่ยบอก แต่มันก็ทำให้หัวใจของฉันยิ้มได้ขึ้นมา ขอบคุณนะคะพี่ชาย...
- Writer
