*****ถังหูลู่ไม่ได้เปิดอ่าน แต่สายตากลับเหลือบไปมองพวกเขาทั้งคู่ด้วยความงุนงง กึ่งระแวง และกึ่ง...เขินอาย...
‘สองคนนี้คิดจะเล่นอะไรกับเราพร้อมกันรึไง...?’
เธอกลืนน้ำลายลงคอ ท่ามกลางเสียงถกเถียงของพ่อแม่ที่ดำเนินต่อไปจนกระทั่งได้ข้อสรุป...
ณ ห้องนอนของถังหูลู่
เวลา 20:30 น.
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เธอกลับขึ้นห้อง ปล่อยให้เสียงถกเถียงของพ่อแม่ยังคงดังก้องอยู่ในความคิดราวกับเสียงสะท้อนในห้องโถงว่างเปล่า
เป่าเปา แมวอ้วนของเธอ ที่เคยหวาดระแวงไปซ่อนตัว กลับมาเดินวนอยู่รอบ ๆ ขาของเธอเหมือนต้องการขอคืนดี แต่ก็ยังเหลือบมองด้วยความระแวงระไวราวกับเธอเป็นศัตรูหัวใจที่ไว้ใจไม่ได้เสียแล้ว
ถังหูลู่เทอาหารเม็ดลงในชาม เสียงกระทบกันของเม็ดอาหารเหมือนเสียงฝนโปรยปรายลงบนพื้นแข็ง เป่าเปามองอาหารในชามอย่างลังเล เธอจึงเอื้อมมือลูบหัวมันเบา ๆ พลางพูดเสียงอ่อนโยน
“เปาลูก...แม่หายโกรธหนูแล้ว...แต่ถ้าหน
