The Marriage Proposal (Stand alone)

Prologo (Victoria) “Magpapakasal ka kay Edmon, Victoria.” maypagka-pinal na sabi sa akin ni mama na ikinagulantang ko. She can't be so serious right now. Napamura ako sa aking isipan habang sarkastikong natawa. Ang tinutukoy nitong Edmon ay ang taong kinasusuklaman ko sa lahat at sa hindi ko gusto na tao sa tanang buhay ko. Ang nakakadiring nerd na may gusto sa akin. Mayaman nga sila pero mapagsamantala sa nanghihina, katulad ko ngayon. And marrying Edmon could be my greatest nightmare o kahit sino pa man na desperado sa akin. At kung tungkol lang sa negosyo ay paniguradong hindi ko gugustuhin kailan man, kakamuhian ko ang pamilya ko pag nagkataon. Umiiling ako na naisip ng mga magulang ko. “A-anong sinabi mo, ma?. Magpapakasal ako?. ” tinuro ko ang aking sarili saka napatawa. Yung natatawang walang ka buhay-buhay. “Narinig mo na ang sinabi ko, at pinal na iyon, sa ayaw at sa gusto mo.” kita kong tumalim ang tinging iginawad nito sa akin sa ginawa kong pagtawa na sarkastiko, cause she feels like I'm mocking her. “Ma, pwede ba? Hindi ko siya mahal para pakasalan ko!.” I hissed at her front. I balled my hands into fist while I am bursting inside. I want to cry, but my anger was bitten my whole soul. “H'wag mo akong sigawan, Victoria!.” Pambabantang ani to. Peke akong napatawa sa aking sarili habang umiiling. Hindi makapaniwalang tinignan rin ang aking ama na komportable lang ngayon sa kinauupuan nito habang ako ay nagpupuyos ng galit sa kanila. Tumingin sa akin si papa at nagmamakaawa ako nitong pinakiusapan. Halos gusto kong magwala sa pinakita nitong reaksyon sa mga sinasabi ko. “Victoria, pakinggan mo kami. Alam mo naman ang sitwasyon natin sa kompaniya.” he begged like there's no other option to save the company. And they think that, it's me who can save it through the marriage proposal? Are they really my family cause they making me like a things right now that easy to sell?. Ganito na lang ba lagi na halos magsasawa na ako?. Sariling pagkakamali nila sa kompaniya ay ako ang papasan?. Kung makikita ko ulit sa personal ang Edmon na iyon ay papakiusapan ko itong ipatigil ang kasal. “At ako ba ang solution para dun? Pa naman, lahat na lang ba ng inuutos niyo sakin, susundin ko? Hanggang kailan ba ako maging sunod sunuran sa inyo?.” tumayo ako sa harapan nila habang nangingilid na luha ang mga mata ko. This tears of mine aren't fake, this tears made from who can make me realize that I am unimportant to this family. Kase madali lang sa kanila ang utusan ako para naman magtagumpay sila habang ako ay nagluluksa. “Natuto ka na talagang sumasagot Victoria! Hindi ganyan ang tinuturo sa amin ng papa mo!.” sumigaw si mama at nag-uugat na ang leeg dahil sa pagpipigil na saktan ako. Lalo ko siyang gagalitin tutal ganyan rin naman siya, sasaktan ako kapag hindi sumusunod. “But you making me feel like this, lahat naman ng gusto niyo sinusunod ko, being conservative, prim and proper, don't do parties, bawal ang barkada and being perfect so that anyone could praise me at sa edad na dalawampu't Lima ko hindi ko natutong sumaya man lang para sa sariling kagustuhan ko. Pero ngayon iba na ma at pa. Hindi ko gusto ang ipagawa niyo sa'kin!.” lahat ng iyon tiniis ko. Lahat ng mga pinaghirapan ko sila ang sumasaya habang ako ay pakiramdam na walang kasama. Nilalapitan lang ako kapag may kailangan, at ang kasama ko ay ang pera nila palagi. Ano man ang gusto kong bagay ay makukuha ko. Pero hindi ang kasiyahan, hindi rin kapiling ang pamilya. May pera nga ako pero hindi ako masaya, and inside of my soul is dying and I am mentally broken. Sa tingin ko nga ay karma na 'yung hindi sila nagbigay ng atensyon sa akin kaya bumabagsak ang kompaniya nila. “Alang-alang sa kompaniya, anak. Tulugan mo akong maipaunlad ulit iyon through the help of De Laroa's. ” mahinang sabi ni papa na parang madali lang sa kaniya na, gawin ang lahat ng iyon. Palibhasa kase hindi sila ang gagawa non. Hindi ako nakapagsalita dahil gusto kong bumwelo at iparating sa kanila na hindi nila makukuha ang gusto nila sa akin. “Wala ka ng magagawa o hindi na makatanggi pa victoria, I and Your papa already talk to the De Laroa. Pumayag na sila sa deal.” walang emosyong sabi sa akin ni mama na kung makatrato sa akin ay parang robot ako na nilikha nila. Tao rin naman ako katulad nila at anak pa, sana nga ay hinayaan nila ako sa ano man ang magiging desisyon ko sa buhay. “Nagpapatawa ba kayo? Binibenta niyo na ko para lang sa sariling kagustuhan niyo?. Gipit na gipit na ba kayo kung ganun?.” nahihirapan pa ako sa pagsasalita dahil sa nalulunod ako sa pagpigil ko ng iyak. Malungkot akong binalingan ni papa, at umiiling siya. “H-hindi naman sa ganun, anak. Victoria--.” Pinutol ko na ang sasabihin pa nito. “Papaano naman ako, pa, ma?. Iniisip niyo rin ba ang kalagayan ko? Iniisip niyo rin ba kung ang magiging kinabukasan ko? Sa tingin niyo ba maging masaya rin ako pagkatapos kong makasal sa taong hindi ko naman mahal?. Kung magiging sunodsunuran rin naman ako ay sana ginawa niyo na kong aso---.” naramdaman ko na lamang ang paghapdi ng aking kaliwang pisngi mula sa malakas na pagsampal ni mama kaya bumaling ang mukha ko. I scoffed and touch my cheecks. Napatayo si papa nang dahil don. Muling bumalong ang luha ko sa mga mata. This isn't the first time she hurt me physically, kapag kase komokontra ako ay napapatikim ako ng sakit mula sa mama ko at hindi pa rin iyon nagawa ng papa ko. “Walang hiya ka talaga, Victoria.” nakatayo na siya habang matalim akong tinignan. “A-ako pa ngayon ang walang hiya dito?.” lumunok ako mula sa pagbabara ng aking lalamunan. “Tama na, h'wag na kayong mag-away Frida, Victoria. P-pag-usapan natin ito ng maayos.” binalingan kami ni papa sa isa't isa. Ngayon ay parang natataranta siya. Tinuro ako ni mama saka tinignan si papa. “Nakukunsente na ko sa anak mo, victorino. Pag ako nawalan ng pasensya palalayasin ko yan dito tutal wala namang pakinabang--.” hindi ko tinapos ang sinabi niya. “'Yon pala ang gusto niyo? Ang makalayas dito? Pwes magiging mapayapa na pala ang buhay ko kapag mawala na ako sa mala impyernong buhay niyo--.” napatigil ako nang sinampal na naman ako nito sa pisngi. Napaiyak ako sa hatid na lungkot sa puso ko. Ganun ba talaga ka halaga ang kompaniya nila kaya para lang saktan ako?. Mas mahal pa ata nila iyon kaysa sa akin, ni hindi ko man lang narinig na minahal nila ako bilang anak. “Lumayas ka na kung ganun!. At hwag ka ng magpapakita pa ulit dito!.” bulyaw niya na halos ikinabingi ko. “Frida! Sinabi kong tama na!.” dumadagundong ang boses ni papa sa buong mansyon at nataranta akong napahawak ito sa kaniyang dibdib habang hinihingal. “P-pa.” ewan ko kung lumabas ba iyon mula saking bibig ng makitang nahihirapan si papa sa paghinga habang mariing nakahawak sa bandang dibdib. “Pa!.” tuluyan akong napatakbo upang saluhin si papa dahil nanghihina itong napadausdos. Napahikbi ako sa matinding kaba. “Victorino!.” dumalo rin si mama na ngayon ay pagkabalisa at tarantang hinawakan ang dibdib ni papa na kinakapos ng hininga. “Call for help, Victoria bilisan mo!.” Umiyak na sabi ni mama. Wala sa sariling napasunod ako at nangininig ang kamay na tumawag ng ambulansiya. Mas lalo akong tinakasan ng Dugo nang makitang dilat na dilat ang mata ni papa. Pareho kaming nakatayo sa labas ng room ngayon ni papa na kasalukuyan ngayong nilalagyan ng oxygen at naningingig ang katawan kong mapaisip ang sinaryo na si papa ay naghahabol ng hininga. Halos hindi na rin ako humihinga nang pumunta kami dito at si mama ay halos hindi na rin kumikibo. Pagkaraan ng ilang oras ay nanatili kaming hindi mapakali, sinisisi ko din ang sarili ko sa nagawa. Mayamaya pa ay may lumabas na doktor mula sa room ni papa. Sabay sabay kaming napatayo ni mama. “He's finally stable right now, Mrs. and Ms. Fonte.” bungad ng doctor, while fixing his eyeglasses. “Hindi na rin siya mapupunta sa ICU dahil bumalik naman ang kaniyang normal na paghinga saka kulang sa pahinga si Mr. Fonte.” Nakahinga ako ng maluwag at halos takasan pa ako ng hininga nang magsabi ang doktor. Habang ang mama ko ay napaiyak sa lubusang relibo sa kaniyang kinatatayuan. “What really his illness doc?.” Tanong nito. Habang ako ay hindi makapagsalita. Nawawalan ng tapang. “He has an asthma. There's currently no cure for asthma, but treatment can help control the symptoms so he's able to live a normal, and active life. But in order to avoid the attack, kailangan ay hindi siya matrigger o mapapagod. May medisina naman po sa asthma pero hindi talaga mapapagaling ang ganung sakit. I recommended him a inhaler noong nag pa check up siya dito.” “B-bakit hindi niya sinabi sa amin...” Nanghihinang sabi ni mama. Pati rin ako ay natigilan. My father is suffering and all the time ay hindi namin nalalaman. Nakokonsensya ako sa ginawa kong pagsagot sa kaniya. “Base sa ekspresyon niyo ay hindi niyo alam ang sitwasyon ng asawa niyo but right now I need to tell you that he has this kind of illness. Sana nga ay mahalagaan niyo siya. By the way, he is a good friend of mine.” napatingin ako sa plate name nito. Dr. Salvacion ang pangalan. Katulad rin sila ng edad ni papa. Na nasa mid 50's. “T-thank you doc. Pwede na ba kaming pumasok?.” “Yes you can. Babalik rin ako pagkatapos.” Dr. Salvacion said. Nanatili akong nakayuko hanggang dinala ako ng mga paa ko sa silid. “Ino, how are you feeling?.” Rinig kong bungad ni Mama. Hinawakan nito ang kamay ni papa saka hinahaplos ang balikat. “I-I'm okay, frida don't worry. ” bumaling ako kay papa. Natanggal na yung oxygen niya. Nangingilid ang luha kong tinitignan siya. “P-pa.” pumiyok ang boses ko. “Ria.” pansin nito sa akin. “I-I'm sorry.” naisatinig ko sa aking sarili. “Were sorry about what happened, Ino.” dagdag rin ni mama. “Shhh...wala kayong kasalanan. Sadyang umatake lang talaga ang hika ko.” paliwanag nito. “Kahit na pa, pero bakit hindi mo sinabi sa amin ang kalagayan mo--.” “Its just asthma, anak—.” “Asthma lang? Pa naman, pwede ka pa rin mawalan buhay, sana ay sinabi mo agad para maalagaan ka namin Hindi ko pala alam na naghihirap ka.” putol ko at napaiyak. “Come here, Ria.” lumapit ako sa kaniya at niyakap siya. Sinuklian naman ako nito. Napabitaw ako nang magsalita siya. “I'm sorry, frida and ria. Pangako hindi na ako magsesekreto pa. I am this in the first place and since I was born, nakaya ko naman dahil may doktor na nag asikaso sa akin. Pero sana hwag na kayong mag-away na mag-ina. Nadadala naman talaga sa marahang usapan iyon.” paliwanag nito sa amin kaya tumatango na lang ako. “Ang mahalaga po ay maayos pa rin kayo.” “Victoria.” nilingon ko si mama. “I'm sorry if I hurt you. Nakokonsensya rin ako kung bakit ko nagawa sa iyo iyon.” kita ko ang pagpigil nitong pag iyak. “Sana mapatawad mo rin kami sa pagkukulang namin sayo bilang mga magulang.” malungkot itong ngumiti. Hindi ako nakapagsalita. This is the first time hearing those words from her. “Hindi ka namin napunan ng tama. Panahon na rin para makabawi kami sayo, sa sinayang naming taon. Hindi na namin ipagpapatuloy ang pag takbo ng kompaniya at magsasama na lang tayo palagi sa bahay para maging masaya tayo at susulitin natin ang lahat.” patuloy nito. Umalpas naman luha ko sa mata at dali kong pinanusan iyon. Kita ko ang pagod sa Mukha ni mama. Naiintindihan ko na sila. I don't want them to dissapointed at me. Nakita ko naman noon kung gaanu sila ka proud at kasuporta sa akin. Natutuwa rin naman sila noon nung nakakuha ako ng maraming awards. Ginagawa nila iyon para sa akin, at para makapag aral ako sa prestihiyosong paaralan. Para maka pag modelling din ako sa Ibang bansa. “Pumapayag na po ako sa kasal ma at pa.” kahit hindi ko man gusto ang pa pakasalan ko ay gagawin ko para sa pamilya ko. “Anak.” naguguluhan silang tumingin sa akin. “Ayaw kong masayang ang pinaghirapan niyo. Tutulungan ko po kayo, ano man ang mangyare.” ngiti ko sa kanila. Hindi na rin peke pa iyon. “Ngunit sigurado ka ba anak?.” paninigurado ni papa. Si mama naman ay hinihintay ang sagot ko at lumambot ang ekspresyon sa Mukha. “Yes pa. Basta bigyan niyo ako ng panahon na makasama kayo.” I said to them finally. “Victoria, lahat ng hihilingin mo susundin namin, at ang makasama ka ay buong puso naming ialay sa iyo. Nagkulang nga kami pero hindi ka namin kinalimutan ng papa mo. At tandaan mo ito, mahal na mahal ka namin kahit hindi namin masabi sabi iyon sayo.” pag amin nito na ikinatuwa ko ng lubusan. “Mahal ko rin po kayo. At sana mapatunayan niyo ang katagang action speak louder than words.” I said to them they laugh. Natawa na rin ako habang nagpupunas ng luha pati rin sila. “Salamat naman at nagkabati na ang mag ina ko. I need a group hug mula sa mga mahal ko.” napayakap kami sa isat isa. At damang dama ko ang kasiyahan na tumutubo sa puso ko. 'Ngunit kakayanin ko ba talagang Magpapakasal sa hindi ko gusto?.'