Karakola gelmem kırk dakikamı aldı. Evimden uzaktı, üstüne bir de trafik… Direksiyonun başında ellerim direksiyonu sıkarak, her ışıkta sabırsızca bekledim. Nihayet binaya girdiğimde, soğuk floresan ışıkları, kalın duvarlar ve memurların karışık sesleri arasında yönlendirildim.
Eren’i küçük bir odada buldum. Beni görür görmez başını önüne eğdi. Omuzları düşmüştü, sanki boyundan büyük bir suç işlemiş gibi.
Yanına çömelip ellerimle başının yanlarından tuttum. Yüzünü bana doğru kaldırdım. Çenesi titredi, gözlerini kaçırmaya çalıştı. Yüzünde birkaç sıyrık ve hafif morluklar vardı, ama ciddi bir şey değildi.
Onu insanların içinde rencide etmemek için bir şey söylemedim. Yalnızca saçlarını hafifçe düzelttim, sonra doğrulup başkomisere döndüm.
Elimi uzattım.
“Ben Kardelen Çakır,” dedim. Sesim
