Bölüm 9: İçsel Fırtınalar ve Yabancı Bir Sıcaklık
Ali'nin uyarıları, zihninde kurşun gibi ağır, sürekli tekrarlanan bir nağme gibi çınlıyordu. "Zayıflığını gösterdiği anlar, en tehlikeli olduğu anlardır." Bu sözler, Sahra'nın Devran'a karşı hissetmeye başladığı o istenmeyen, ihanet gibi görünen sızıyı zehirlemek için adeta bir panzehir olmalıydı. Kendi yumuşaklığından, o anlık acımasından korkuyordu. Bu duygu, kaçış iradesini kemiren bir zafiyet, öfkesinin zırhında tehlikeli bir çatlak, bir tuzaktı. Nefreti, keskin ve berrak bir bıçak gibi olmalıydı; bu bulanık, gri, insani duygular değil.
Ancak iradesi, bir kalenin surları gibiydi; dış saldırılara karşı güçlüyken, içeriden sızan sızıntılara karşı savunmasız kalabiliyordu. Devran'ın o kırılgan anı, bir sızıntı gibiydi ve Sahra, farkında
