KAÇ +18

2.BÖLÜM

}•{

İnsan ya ailesinden darbe yerdi ya da arkadaşlarından, ben ailemden yemiştim. Ailem beni hiç istemezdi. Ben hep beni kucaklayan baba, saçımı okşayan abi, benimle ilgilenen bir anne istemiştim.

Tabii, her isteğimiz olmazdı ama bir tanesi bile olsaydı bana dünyalara bedel olurdu.

Yatakta ağlayarak oturuyordum. Ne yapsam diye düşünüyordum. Ailemi dinleyip burada okursam eğer, üniversitenin yarısını okumadan beni bir adama satarlardı.

On sekizimdeydim daha. Güzel Sanatlar Lisesi'ni okumak istemiştim ama izin vermemişlerdi buna. Normal Anadolu Lisesi'ne gitmiştim.

Hayallerimi elimden almışlardı. Şimdi buna izin vermeyecektim. Kim olursa olsun hayallerimden vazgeçmeyecektim.

Yatağa ayaklarımı uzattım. Ne yapacağımı planlamam gerekiyordu. Bu evden gittikten sonra neler yapacaktım, bunları bilmem gerekiyordu. Ayağa kalktım. Biraz ayılmam gerekti.

Odamın kapısına doğru ilerledim. Odamda lavabo yoktu. Kapıyı sessizce araladım. Kimsenin beni duymasını istemiyordum.

Ya da kimsenin sesini duymak istemiyordum.

Kapıyı yavaşça açtım. Annemlerin odasıyla benim odam aynı kattaydı. Abim ise alt kattaki odada kalıyordu. Koridora çıkarak annemlere yakın olan lavaboya ilerledim. Koridor, herkes uyuduğu için karanlıktı.

Ebeveyn odasına baktığımda ışıklarının açık olduğunu gördüm. Umursamayarak lavabonun kapısını açtım ve içeriye girdim. Ben ve annem çalıştığı için her yer pis oluyordu. Tatil günlerimizde ancak temizleyebiliyorduk.

Adımlarımı parkenin üzerindeki halıya attım ve aynaya doğru ilerlemeye başladım.

Yüzüme baktım, göz altlarım çıkmıştı. Kaç geceden beridir evden gitmeyi planlıyordum.

Kendime bakarak konuştum: "Senden hayallerini alan ailenin yanında duramazsın, anladın mı?" Sanki aynadaki yansımam benimle konuşuyormuş gibi hissettim.

"Biz buradan gidersek eğer, ya bizi bulurlarsa?" Normal değildim. Bunu yapmamam gerekiyordu. Ama yapmıştım, aynadaki kendimle konuşmuştum.

Küçüklükten kalma bir şeydi. Abim, beni aynada kendimle konuşurken gördüğünde benimle dalga geçmişti. Benim deli olduğumu söylemişti. O zamanlar biraz bile olsa azaltmıştım ama şimdi yeniden başlıyordu.

Aynaya daha fazla bakmayarak musluğu açtım ve soğuk suyu yüzüme çarptım. Biraz bile olsa ferahlamıştım. Benim deli olduğumu düşünüyor olabilirsiniz.

Ama bu ailede büyümüştüm; benimle ilgilenmeyen annem, benimle hep dalga geçen ve küçümseyen abim, en küçük hatamda beni döven babam. Bunları bana ailem yapmıştı.

Kimseyle arkadaşlıklar kuramamıştım. Ailemi gören benden uzaklaşmıştı. Her sokağa çıkışımda, çocukların anneleri beni çocuklarıyla oynatmayışları. Bunları bana ailem yaşatmıştı.

Ailem bana ne çok şey yaşatmıştı böyle. Bu evde duramazdım. Lavabonun kapısını yeniden yavaşça açtım, ses çıkmaması için. Karanlık koridoru geçerek odama girdim. Şimdi ise hiç ses çıkarmadan dolabıma ilerledim.

Dolabın üstünde olan küçük siyah çantamı aldım. İçine kıyafetlerim sığardı. Gardırobun kapağını açarak çantama koyabileceğim kıyafetlere baktım.

Gardıropta altı üstü on parça kıyafetim vardı. İki kazak, iki de pantolon alarak çantaya düzgünce koydum. Alt çekmeceyi eğilerek açtım. İçinden iki takım iç çamaşırı aldım.

Çalışma masama ilerledim. Altında bir kutu vardı. İçinde pedlerim vardı. Pedlerin arasında ise sakladığım bir miktar param vardı. Sandalyemi geriye çekerek, masanın altında olan karton kutuyu yanıma çektim. Kutunun kapaklarını açarak içinden bir tüm paket aldım ve masanın üzerine koydum.

Kutunun içindeki diğer paketleri kaldırarak, mavi paketli pedi aldım. Ailem eğer onlardan para sakladığımı görseydi, beni öldüresiye döverdi. Başta abim olarak, kendini bir şey sanan insan. Bir insanlığını görmedim ama neyse.

Mavi paketi de masanın üzerine koydum. Kutuyu geri düzelterek, masanın altına ittim. Ayağa kalkarak, sandalyeyi de eski yerine koydum. Elimdeki paketleri siyah çantaya koydum.

Çantanın fermuarını çektim ve yatağa oturdum. Ya bu evde kalıp hayallerimden vazgeçecektim ya da ailemden. Ailem şimdiye kadar ne bana annelik etmişti ne de babalık. Onları umursamamam gerektiğini anlamıştım.

}•{