KARA PEÇE (Türkçe)

Bir Donuk Güzel Esengül

Esengül kaç sabah daha ağabeyinin yaptığı kötülüklerin sesiyle uyanacaktı kim bilir. Yine koca avlunun içinde hangi köylünün ifadesini alıyordu ki küfür sesleri odasının içine kadar ulaşıyordu, penceresi kapalı olduğu halde.

Gecenin

yarısını çoktan geçmiş bir saatte yattığı için sürekli sabahın köründe sırf bu

sesleri duyarak uyanmaktan bıkmıştı artık.

Yavaşça

gür kirpiklerini araladı. Kahverengi gözlerinde ki elem, uyku sersemliğinden

değil her yeni güne aynı şeyleri yaşayarak uyanmasındandı. Kıpırdamadı hiç

yerinden. Tarihi dokusu ile dedesinin babasından kalma içe doğru huni şeklinde

olan işlemeli tavandan gözlerini çekmedi sadece. İlmik ilmik işlenmiş ahşap

oylumları çocukluğundan bu yana izlediği halde ilk kez görüyormuş gibi

davrandı. Renklerin ahengine kapılıp duymamaya çalıştı sesleri. Her sabah

yaşadığı bu işkencenin bitmesi için sessizce yattığı yerde beklemeye başladı.

Üç

katlı taş evin avlusunda duyulan sesler her geçen gün biraz daha kendinden en

gerekli duygularını alıp süpürüyor, içi kibirle doluyordu.

Kötü

adam olan kişi ağabeyi, iyiler ise önünde el pençe bin perişandı. O şu küçücük

köyde her şeyin farkındaydı da “yeter artık rahat bırak milleti. Ne istiyorsun,

elin gariplerinden" demek içinden gelmiyordu. Ya da işine gelmiyordu.

Gören gözü kör işiten kulağı sağırdı âdeta.

Aslen

gören gözlere, güzel duyan kulaklara göre Zalimin donuk bacısı olsa da ölüm ile

yaşam arasındaki ipin üzerine oturup sırasını bekleyen sessiz soğuk bir kız

olduğunu ne yazık ki kimse bilmiyordu.

Varlığım

kendime bile faydası olmamışken, ses çıkarsam kime ne çare olacağım diye

düşündüğü için kendince susmanın doğruluğuna sığınıyordu.

Yıllardır

kendi derdine bile çare bulamamışken başkalarının yaralarını nasıl saracaktı

ki.

İçinde

cıvıl cıvıl küçük bir kız çocuğunun dışarıda yaşanan olaylara meydan okuduğunu

duymamazlıktan gelerek banane demeyi bilmişti hep. Geçmişin yarası yüreğinin derinliklerinde

hâlâ kanarken, kimseyi göremeyecek kadar katı bakar olmuştu kahverengi gözleri.

Kibirli ve soğuktu.

Yeni

ömrü ile eski yılları harmanlandıkça birbirlerine, ağabeyinin aynısı olup

çıkmıştı. Sadece elinde, şiddet içerikli aletleri ve küfür eden yılan dili

yoktu. Zalimin zulmüne dur demeyecek katı bir kalbi bir de kimsenin önünde olur

vermeyecek kibirli başı vardı. En son ne zaman kendi akranları ile bir yerde

karşılaşmış sohbet etmiş hatırlamıyordu bile.

Hoş!

Yaşıtları ile karşı karşıya gelse havaya diktiği burnundan dolayı önünde duran

kimdir necidir bilmezdi ki. O yüzden adı köyde, İblis ağanın donuk bacısı

olarak çıkmıştı.

O

da bağırmıştı, tıpkı dışarıda ki adamın bağırışları gibi.

Yapmaaa!

Demişti

Yardım

edin. Bir şey yapın! Diye inletmişti ortalığı küçücükken.

Lakin

kimseler ne çığlıklarını kesebilmiş nede annesinin ölümü engelleyebilmişlerdi.

En yakını halasından başka kimse evlerine yaklaşıp derdiniz ne demeye tenezzül

dahi etmemişlerdi. Genç kız saatlerce ağlamaktan sesi kısılmış, bitap düşen

bedenini halasının kollarında bırakarak öylece kalakalmıştı.

Şimdi

de yatağının üzerinde yatarken, parmağını dahi kıpırdatmak istemiyordu işte.

Kimin sesini duysa daha baskın geliyordu çocukluğundan kalan o ses. O yüzden

bazı şeyleri kadere bağlıyordu. Nasıl ben kendi kaderimi yaşayarak çekiyorsam

onlarda kendi kaderlerini yaşayıp öğrenecekler diyordu. Ne yaparsa yapsın

kaderin önüne geçilmeyeceğini öne sürüyor, kendini bu şekilde telkin ediyordu.

Kandırıyordu

bir şekilde kendini. Ben böyleyim diyerek kestirip atıyordu içinden bütün iyi

hislerini.

Ne

düşünürse düşünsün kendine hangi bahaneyi uydurursa uydursun yine de anne

babasının iyi yönlerinden kalma damarının seğirmesini bir türlü kesip

atamıyordu. Hani şu adamın çığlıklarını duydukça patlama derecesine gelen o

iyilik damarı. İşte onu bulup kesmeyi de başaramıyordu.

Adam

bağırdıkça, kulağını kapatsa da gözlerinin dolmasına engel olamaması da annesi

ve babasından kalan duygu miraslarından biriydi.

Yıllardır

tuttuğu, sadece senenin bir günü yanağına süzülen o damla bugün günü gelmeden

aşağıya doğru yol aldı. Yastığına damlayan o küçücük su damlası, azıcık içinde,

derinliklerde bir yerde çiçekli elbisesi ile sokaklarda koşturan bir kız

çocuğunun bir zamanlar yaşadığını kanıtladı. Hırsla reddetmeye çalışsa da o

hissi başaramadı.

Baktı

olacak gibi değil üzerine örttüğü etamin işlemeli yün yorganı

tekmeleyerek ayaklandı. Önce gözünden düşen damlayı elinin tersi ile

sildi. Sonra komedinin üzerindeki toka ile uzun saçlarını gelişi güzel

toplayarak hırsla pencerenin önüne doğru yürüdü. Alttan açmalı, ahşap ferforjeyi

yukarı doğru kaldırarak avluda yaşananları, boş boş bakarak seyretmeye başladı.

"Ağam

gelen kış günü, üç çocuk ne yer ne içeriz. Yapma etme! Zaman ver ödeyeceğim

borcumu " diyen köylünün sesi sanki boğazını parçalıyor gibi çıkıyordu.

"Kes

lan karı gibi zırlamayı! " Diyen acımasız ağabeyi yine yapıyordu itina ile

yaptığı zalimliğini.

Adamın

geniz yakan pürüzlü sesi avluda yankı yaparken etrafında bulunan herkes eli

bağrında çıt çıkmadan dinliyor ve izlemekten başka bir şey yapmıyordu. Kendisi

gibi!

"Şimdi

beni iyi dinle! Gidip Ormandan tam tamına elli bin odunu üç gün içinde

getirirsen, alırsın inek ve koyunlarını. Yok getirmezsen tüm kasabanın önünde

itlerime ziyafet çektiririm hayvanlarını."

Avlunun

bir bölümünde zincirlere bağlanmış on adet iri köpek, sanki haberi anlamış gibi

hırlayarak, tıpkı sahipleri gibi ürkütücü olduklarını gözler önüne

serdiklerinde, eli bağrında aman dileyen adam başını çevirerek o yöne baktı.

Herkesin anlatıp durduğu iblisin katil köpeklerini yakından ilk kez gördü.

Sesini

az yükselterek bir umut daha dilendi.

"Yapma

Halil ağa! Etme eyleme! Elli bin odun ne demek, nasıl bulurum etraf orman

bekçisi kaynarken. Çok zor. Madem öyle İneğin birini al borcuma karşılık"

dedi.

"Ne

yapayım senin cılız ineklerini. İki güne kalmaz ölür o hayvanlar. Şimdi yıkıl

karşımdan. Unutma üç gün içinde elli bin odun. Tek tek sayacağım ona göre"

diye kükredi. Genç kız ağabeyinin tükürük saçan vicdansız sesine biran

gözlerini üzerine diksede, söylediklerinin bitmediğini ve arkasından ne geleceğini

çok iyi bildiği için, pencereyi aşağıya doğru çekip indirdi.

"Bu

arada kırın ayak parmağını da aleme ibret olsun. Ağa'nın adamlarını peşinden

getirtmek neymiş anlasın it " diyerek arkasını döndüğü gibi yürümeye

başladı. Bir iki dakika geçmedi ki yükselen feryat, genç kızın yatakta oturmuş

vaziyette gözlerini yummasına sebep verdi.

Biliyordu

ki bu adam can yakmadan ceza vermezdi.

.....

Ceviz

ağacından olan eskitme giysi dolabının kapaklarını açarak eline ilk gelen bordo

belden oturtmalı eteği ve beyaz ipek gömleğini alıp yatağının üzerine bıraktı.

Dolabıyla

takım olan, küçük camekanın içinden şal seçmek için uğraşırken kırk yıllık

işleme baskılı kapısı gıcırdayarak açıldı. Olduğu yerde durdu ama arkasına

dönme ihtiyacı duymadı. Gelenin kim olduğunu gayet iyi biliyordu.

"

Güzel guzum uyanmışsın. Bende sana bakma ya geldiydim " diyen yıllardır

kahırlarını çeken halasından başkası değildi.

"Uyanmak

mı " dedi seçtiği yeşil ipek şalı yatağının üzerine fırlatarak.

"Ne

uyuması hala. Günlük feryat figandan sonra gözlerini yummaya gör. Rahat

vermezler ki uyuyayım " dedi.

Şükran

hanım yeğeninin bu haline iç çekerek yanına doğru adımladı. Elini omuzlarına

yerleştirdi. Yeğeninin ne demek istediğini biliyor dilinden dökülenlerin yalan

olduğunu bir tek kendisi anlıyordu.

"

geçen aylar ağandan borç almış ödememiş. Bizimki de tek geçim kaynakları olan

iki ineği neredeyse iki haftadır rehin tutuyor. Onun hengamesi bahçede yaşanan

"

Esengül

omuzlarını silkti. Umurumda değil görüntüsü çizdi her zamanki gibi.

"

alları yeşilleri seçmişsin. Haydi giy de günün de böyle şenlensin "

diyerek konuyu değiştirmeye çalıştı. Esengül'ün dudakları alayla kıvrıldı.

"

bize şenlikli bir gün, en son ne zaman nasip oldu hala" dedi.

"

Deme be guzum. Güzel olması için Bismillah çek bu yeni güne. Belki aydınlık

olacak bundan sonra ne bilirsin. Kötüyü çağırmak da ne. Az umut dilen, istekli

ol olmaz mı " diye karşılık verirken halası gözlerinde ışıldayan gözyaşını

hissettirmeye çalıştı. Çünkü kendisi de biliyordu söylediği sözlerin genç kıza

tesir etmeyeceğini.

Onun

için yeğeni yürüyen ölüydü.

Ağabeyinden

kalma iki emanetten biri dünya güzeliyken ruhu çekilmiş soğuk bir kız olup

çıkmış, diğeri ise güçlü ve paralı olduğu halde bir tek merhamet ve vicdan sahibi

olamamıştı.

•••••••

Soğuğu

can yakan Demirkazık dağının eteğinde bulunan küçük köyde, gün geceye gece güne

kavuştu.

İblis

ağanın gözüne girenlerin bacası tütüyor, kötülüğünden nasip alanların ise iki

baş hayvanın çıkardığı tezeklere bakıyordu bacalarından çıkacak olan duman.

Kimi

soğuk kimi sıcak geçirdiği gecelerden sonra, uzun zamandır ilk kez gülümseyen

güneşe merhaba demişti köylü. Kış günü iş olmadığı için evlerinde ya da ahırı

olan hayvanlarıyla vakit geçiriyordu.

Birkaçı

hariç. Ormanın içinde şu soğukta harıl harıl kuru odun toplayan o kişiler,

gaddar ağanın ağına takılan, Kör Ahmet'in oğlu, Garip Hasan için kolları sıvamış,

elli bin odunu toplamak için orman bekçilerine yakalanmamayı umut ederek

uğraşıyorlardı.

Toplanan

odunları köyün az ileri gelenlerinden sağladıkları iki traktöre

yüklediklerinde, hepsinin yüzünde aynı ifade vardı. Kimsenin ağzını bıçak

açmıyordu. Sanki konuştukları an yerin kulağı var da Halil ağa duyacak gibi

davranıyorlardı.

Şayet

duyduğu an gariban Hasan'a bile böylesi cezayı reva gören kim bilir kendilerine

ne yapardı kestiremiyorlardı.

Sesleri

çıkmadan, bedenlerini konuşturarak sadece işlerini yapıyordu her biri.

Nasıl

olsa topladıkları odunları iblis ağa kendilerine parayla satacağı için en iyisi

olmasına özen gösteriyorlardı.

Ekip

diktikleri toprak onundu. Allah'ın dağından süzülen, bağ bahçe suladıkları dere

bile onundu güya! Ormanda biten kuru odunlarda. Öyle bir sindirmiş, öyle bir

inandırmıştı ki milleti, sanki kendi kurduğu küçük devletin içinde baş kesendi.

Sessiz olmasalar ne yapacaklardı. Zamanında elbet karşı çıkmayı cesaret eden

çok kişi olmuştu.

Ona

karşı gelenlerden birkaç aile tabiri caizse arkalarına bakmadan büyük şehirlere

göç etmişti. Babayiğit gençlerden ikisi türlü oyunlarla hapise girmiş, biri de

faili meçhul bir cinayete kurban gitmişti. Bunları bilen köylü nasıl ses

çıkarabilirdi. Üstelik ülkenin durumu şehirlerde seksen darbesiyle hayli

karışıkken kim göçmeye cesaret edebilirdi, kendi topraklarından. Haydi cesaret

eden olurdu olmasına da otundan tut, çöpüne kadar borçlandıkları bu zalim adam

onları bırakır mıydı?

Elleri

kolları bağlıydı işte. Ancak böyle durumlarda birbirlerine sessiz sedasız

destek çıkabiliyorlardı. Aldıkları cezaların yükünü paylaşarak.

Şu

an yaptıkları gibi.

●●●●●●●

Esengül

yatağında yeni bir güne gözlerini açarken, diğer günlerden hiçbir farkı yoktu.

Güneş mi doğmuş, kış mı gelmiş, yaz mı bitmiş umurunda olmayan, adına yeni bir

gün dedikleri onun için sadece saatlerin geçmesinden ibaretti. Hep yaptığı gibi

oyalanmadı yatağında bu kez. Ayağa kalktı. Gardırobuna yöneldi. Eline aldığı

kadife kışlık elbiseyi, pijamalarını çıkardıktan sonra giydi. Saçlarına,

yüzüne, gözüne gelişi güzel çeki düzen verdikten sonra suratında hiç bozulmayan

aynı ifadeyle odasından çıktı. Başı dik, suratı asık bir vaziyette tek katlı

ahşap merdivenlerin kenarından tutunarak aşağı indi. Burası konağın girişi

sayılırdı. Dikdörtgen şeklinde geniş odayı salon olarak kullanıyorlardı. U

şeklinde dizilen üstünde yaldızlı örtülerin ve kırlentlerin bulunduğu ahşap

sedirler vardı. Kapının kenarında bulunan kuzine soba, ısıtma işlemini

fazlasıyla görürken, diğer odanın girişleri de buradan sağlanıyordu. Üst katta

bulunan dört odada kendileri uyurken biri ağabeyinin gizli odasıydı.

Salonun

ortasında yere serilen sofranın üstünde, bakır sinide kahvaltının çoktan hazır

olmuş olduğunu gördü. Sevgili ağabeyi! Ve halası çoktan oturmuş yemeye

başlamışlardı bile. Ağır adımlarla ilerleyerek tek kelime etmeden oturdu. Sofrayı

dizlerine çekip sininin üzerindekilere baktı. Onu gören yardımcılarından

Lütfiye ablası, onun bir şey demesine fırsat bırakmadan sobanın üstündeki

çaydanlıktan çayını doldurmaya başladı. Uykusuz gözlerini eli titreyerek çay

dolduran kadının üzerindeyken, ağabeyinin sesini duydu.

"İnsan

olan, yediği sofraya yerleşirken önce etrafındakilere hayırlı sabahlar

dileyerek oturur "dedi.

İçtiği

tütünlerden olsa gerek hırıltılı ve içinde hiç-bir duygu barındırmayan ses

sofraya zehir gibi aktı.

Ağabeyinden

tarafa başını çevirdi. Dudakları alayla kıvrıldı. Attığı zoraki gülme

sesi ile Lütfiye ablanın sofraya şıngırdatarak koyduğu bardak sesi yarıştı.

"Niye

ağam! Ben hayır dileyince sabahlarımız hayırlarla mı dolacak sanki" dedi

Sesi

kendinden emin olsa da gözlerinde ki yangın bir köyü yakmaya eşdeğerdi.

Halası

yıllardır bu duruma alışık olduğu için sadece kaşlarını kaldırarak engellemeye

çalıştı. Lütfiye abla yazmasını çekiştirerek anında mutfağa koştu. Sininin

tavanla buluşacağını bildiği korkuyla kaçtı.

Halil

ağa karşısında sesini yükselten kardeşinin yavaş yavaş kendisine benzediğine

içten içe sevinmiyor değildi. Kendisi gibi birini ister miydi? Onu da

bilmiyordu ama böylesi sanki daha cazip geliyordu. Aynı kanı taşıdığı

karındaşının güç ve irade sergilemesin hoşuna gidiyor, lakin bu gücü

başkalarının üzerinde denese iyi ederdi.

Kırk

yaşında olan Halil ağa hiç ölmeyeceğini sanıp hareket etse de ardında mezarını

kazıyarak onu yerleştirecek olan tek kişinin kardeşi olduğunu biliyordu. Şayet kardeş

demek onu sevmek bu demekse, yâni kendisine faydası dokunacağını hesap ettiği

kişilere duyuluyorsa bu sevgi, seviyordu kardeşini. Düşündüklerini hesap edince

bugün ki çıkışını görmezden gelebilirdi.

"Yemeğini

ye Esengül. Ye ki ağzın doluyken daha fazla asabımı bozmamı engelle"

diyerek önünde nerdeyse kuş sütü eksik olan kahvaltısını bitirmeye koyuldu.

Köylü açlık ile mücadele verirken.

Tıpkı

bedeni gibi ezelden yorgun olan dilini, daha fazla yorma gereği duymadı

Esengül. Yufkanın arasına koyduğu iki dilim peyniri sinirle ağzına götürdü.

Halil ağa gözünün altından kardeşinin yediği küçük lokmaya sinirle baktı.

Ömrü boyunca doğru olmayan gür Kaşlarını daha da çattı.

Elinde

tuttuğu çayın son yudumunu höpürdeterek içine çekip, yüzünün güldüğünü hiç

görmediği bacısını izlemeye koyuldu. Bedeni zayıf olsa da kırsal kesim olan bu

topraklara zıt beyaz teni dikkat çekerdi. Gün görmez güneş bilmez olunca,

normaldi haliyle. Soluk tenine inat tıpkı kendisi gibi simsiyah gür kaşları

vardı. Gür ama kalemle şekillendirilmiş gibiydi. Kendi sarı ve pörtlek

gözlerine inat kahverengi ve hafif yanlara doğru çekikti. Annesi badem gözlüm

derdi severken. Zaten annelerine benziyordu, bakışları buza dönüşmüş bacısı.

Güzeldi bacısı. Huyunu bilmeyenler, bakmalara doyamazdı. Görüyor duyuyordu.

Haliyle seviniyordu. Kapısı hatırı sayılı kişiler tarafından defalarca

çalınmış, hatta şehirden gelen önemli adamların bile uğrak yolu olmuştu evleri.

Bu duruma memnun kalsa da karşısında oturan kardeşi, gelenleri asık

suratı ile boş boş bakarak karşıladığı için geldikleri gibi gitmeleri de bir

olmuştu. Tüm uyarılarına rağmen, gelenleri bir şekilde göndermeyi başarıyordu.

Üstelik hiçbir şey yapmadığı halde.

Birde

kulağına dolan dedikodular olunca dişlerini sıkmaktan ağzına dökülmesi vardı ki

bu da bacısının suçuydu.

-Halil

Ağa'nın suratsızmış kardeşi.

-

kızın yüzünün ışığı sönmüş, ölü den farkı yok.

-Böyle

donuk bir kızı gelin edeceğime, döşeği boş kalsın oğlumun.

Bunun

gibi nice sözleri söyleyenlerin cezasını verse de bu kız bu şekilde olduğu

sürece güzellikte bir yere kadardı. O yüzdendir uzun zamandır gelip gidende

yoktu. Yaptığı uyarılara dikkat vermeyen kardeşinin evlenip gitmesi ya da

gitmemesi şimdilik umurunda değildi. Belki oda halası gibi yıllarını ona

adayarak bu evde onunla birlikte yaşayıp, birlikte yok olacaklardı.

Bunları

düşünürken son lokmayı ağzına atıp, elinin tersiyle ağzını sildi. Dizinde ki

sofrayı küfreder gibi itekleyerek ayağa kalktı. İşaret parmağını sallayarak

ortaya konuştu.

"Ben

meydana iniyorum. Sizde aşağı köydeki düğün için ikindin vaktine hazır

olun” dedi.

Kardeşinin

gözlerinin içine imayla bakarak "düğünde olması gerektiği gibi davran

" diye uyardı. Kardeşinin ve halasının konuşmasına fırsat vermeden, kapıya

yöneldi. Esengül tartışacak gücü kendinde bulmadığı için ses çıkarmadı bu kez.

Ağabeyi kapıdan çıkarken onun gözleri penceredeydi. Yine birileri eceline

susamış olacak ki avluda büyük bir ses kirliliği vardı. Halasına baktı,

bilmiyorum işaretini gördü. Neler olduğunu anlamak için ayağa kalkıp, pencereye

doğru yürüdü. Avlunun dış kısmında iki traktör kasalarında da yığınla odun

vardı. Etrafında biriken küçük kalabalık odunları indirmeye çalıştıkları için

bu kadar ses çıkıyordu.

Perdenin

kenarından asılırcasına tuttu. Yine bir köylünün itirazsız kabul ederek, bir

yığın odunu sanki zafer kazanmış gibi getirip, büyük tantana kopararak

göstermesine canı sıkıldı. Avlunun dışında ki çorak araziye el çabukluğu ile

indirilen odunları gördüğü gibi perdeyi hızla çekerek kapattı.

Hiç

gitmek istemediği Düğün saati gelene kadar odasına çıkıp, sessizliğine sığınmak

istedi. Halasına ve etrafındakilere bir şey demeden arkasını dönüp merdivenlere

doğru hızla yöneldi.

Arkasından

kafasını iki yana sallayarak gözleri dolan halasını bırakarak.

•••••••••••••

İkindi

vakti, yerini akşamın kızıllığına devrederken hava buz gibiydi. Esengül

gideceği düğün için hazırlık yaparken böyle bir havada insanların neden düğün

kurduğu hakkında kendince söyleniyordu. Onların ne kadar ahmak olduğunu dile

getirmekten her zaman ki gibi çekinmiyordu.

Üzerine

giydiği, bazı kesimleri ince pullarla işlemeli siyah kadife elbisenin içinde,

beyaz yüzü ve çekik kahve gözleriyle göz alıcı olduğunun farkında değildi.

Özenmeden hazırlanmış olmasına rağmen. Hazırlığı erken bitince, pencerenin

önünde oturmuş dışarıyı izlemeye başladı. Düşünceliydi ve bomboş geçen ömrünün

sonuna kadar böyle devam edeceğinin hesabını tutuyordu.

Kapısı

ağır ağır açılınca yüzünü dönme gereği duymadı. Çünkü biliyordu ki halasından

başkası değildi gelen. Halası iki omzuna ellerini koyunca yanılmadığını bir kez

daha anladı. İkisi de bir süre hiç konuşmadan, odanın penceresinden dışarıyı

izledi.

Şükran

hanım, yeğeninin pencere önünde düşünceli halini görünce yine içi acıdı. Bu

kızın bu evde telef olacak korkusu her geçen gün canını fazlasıyla yakıyordu.

Böylesi bir güzelliğin bu yaşta elem örtüsüne bürünmesini hazmedemiyordu.

Yine

siyahlar içindeydi yeğeni. Ne zaman toplu bir yere gitmeye kalksalar, giyerdi

gece renkli kıyafetlerini. Bilseydi siyahın içinde beyaz yüzünün nura

büründüğünü giymezdi, onu da bilirdi. Diğer kara çalı dediği yolunu çizmişti de

şu güzel böyle sönüp gidecekti ya en çok ona yanardı.

Omuzunu

tuttu. Hep yaptığı gibi içinden Allah’a, ona güzel yazgılar yazsın diye dualar

mırıldandı. Sonra da “Hadi guzum. Çıkalım ancak yetişiriz “dedi.

•••••••

Birkaç

kilometre ötede bulunan köyde, hatırı sayılır zenginlerden biri olan Abdullah

efendinin oğlunun düğünüydü bugün. İğne atsan yere düşmez dedikleri bir

kalabalık vardı. Köy meydanına kurulan düğünde çalan davul zurnanın sesi, yedi

köye ilan ediyordu kimin evlendiğini. Esengül ve halası kalabalığın arasından

oturacakları yere doğru ilerlerken üstlerine dikilen bakışların farkındaydı.

Esengül dersen hep yaptığı gibi başı dik, kibirli görüntüsünden asla taviz

vermeden yürüyordu. Ağabeyinin çalışanlarından biri onlara oturacakları masayı

eliyle yön verirken, kendilerinden önce gelen, ayak ayak üstüne atıp elindeki

bastonundan kuvvet alarak oturan ağabeyinin çoktan geldiğini gördü. Ses

etmeden, masada bulunan diğer iki kişiye selam dahi vermeyerek sandalyesini

çekip oturdu. Halası da hemen yanına oturdu. Halil ağa kardeşinin yürüyüşünü,

kendilerine doğru yaklaşmasını göz altından bakarak, yandan gülüşüyle izledi.

Ne derlerse desin aynı tarlanın tohumu, birbirinin aynısı olurdu işte. Yavaş

yavaş kendisine benzemekte ısrarcı kardeşi, pek ala güzel giyinmiş ilgi çekmeyi

yine becermişti.

.........

Esengül

saatlerdir önüne yığılan ikramların geliş gidişini ifadesiz gözlerle izlerken,

düğünden bi haberdi. Bu düğünün gelini kimdi? Damat nasıldı? Umurunda

bile değildi. Çalan çalgı sesleri beynini istila ettiği için bir an önce bu saçma

yerden gitmekten başka bir şey düşünmüyordu. Kendisini sessizliğe hapsetmek

onun için bin eğlenceden daha hayırlıydı. Artık daha fazla katlanamayacağını

anlayınca bunu dile getirmek için ağabeyine baktı. Elinde tuttuğu rakı

bardağıyla, yanındaki adama hararetle bir şeyler anlatan ağabeyinin kalkmaya

hiç niyeti olmadığını gördü. Halası dersen, yanına gelen birkaç kadını, göz

ucuyla kendisine bakarak savuşturmakla meşguldü. Tahminince Halasının yanına

yaklaşan kadınlar kendisinin namını henüz duymamış olanlardı.

Kaç

dakika sabredebilecekti daha kim bilir. Önünde ki masanın üzerine çıkıp canı

çıkana kadar bağırmak istiyordu. “Susun gayrı! hiç mi derdiniz yok. Hiç

mi tasa çekmezsiniz de gülüp oynarsınız." Gibi nice cümleleriyle yerle bir

olsun herkes diye içinden geçiriyordu.

Ağabeyi

iyice sarhoş olmuş, kalabalık yavaş yavaş dağılmaya başlamıştı. Keyfî yerinde

Halil ağa dan gitmeye dair hiçbir iz yoktu. Artık çatlamanın eşiğinde

belki de çalışanlarına kendisi söyleyip eve gitmeyi düşünürken istediği olmuştu.

Yardımcılarından biri hızla onların masasına doğru yaklaşıyordu. İki eli

birbirine bağlı telaşlı olduğu yüzünden belli olan, orta yaşlarda olan adam

hızla adımlayarak, ağabeyine doğru yaklaştı. Kıyamet kopsa ağabeyi böyle

keyifliyken kimse yanına yaklaşamazdı. Demek ki durum ciddiydi. İlk kez merak

etti. Dikkat kesildi.

Adam

ağabeyinin yanında önünü iliklerken, sol omzunun üzerinden kulağına doğru

eğilerek bir şeyler fısıldadı. Esengül davul zurna sesinden bir şey

anlamadığını gözlerini kısarak belli etti. Halil ağa kendisine doğru

yaklaşan adamını, tek kaşı havada beklerken, kulağına söyledikleri ile hızla

ayağa kalktığı gibi elindeki rakı bardağını masaya çarptı. Olup biteni

şaşkınlıkla izleyen kendisi ve halasına "gidiyoruz acele edin"

diye kükreyince ikiletmeden, hızla ayaklandılar.

Belli

ki kıyamet yakındı. İçinde dünyası olmayan birine varsın kopsundu o kıyamet.

Geldikleri

düğün evi, çiftliklerine birkaç kilometre uzaklıktayken, arabanın içindeki

gerginlik hissedilir derecedeydi. Ağabeyi öndeki arabanın içindeyken, genç kız

ve halası da peşlerinden takip ediyordu. Görkemli taş evleri bulundukları

yokuşun tepesindeydi. Yol bitimine yakın halası ile göz göze geldi. Büyükçe bir

yangın gecenin karanlığını aydınlatırken is kokusu arabanın aralık camından

içeri dolmaya başladı. Hayatı boyunca halası dışında kimseye hiçbir

ifadesini belli etmeyen, hiç kimseyle tek kelime konuşmayan Esengül, sesinin

titremesine mâni olamadan arabayı kullanan adama sordu.

"Bu

" diyerek işaret parmağı ile büyük alevlerin yükseldiği yeri gösterdi.

"Bu

dev yangın bizim evden mi çıkıyor “diye sordu.

Arabayı

kullanan adam, belki de genç kızın sesini ilk kez duyuyordu. O yüzden biraz

şaşırdı. Dikiz aynasından buğulu gözleri sakinleştirmek için rahat olmaya

çalışarak cevap verdi.

"Yok

hanımım korkmayasın eviniz yanmıyor. Nedenini çözemedik ama büyük avlunun içine

yığılan odunlar var ya! hani bugün, şu garip Hasan'ın getirdiği. Onlar

tutuşmuş. Ee kuru çam olunca ondan büyüklüğü alevlerin “ dedi.

"Durup

dururken nasıl tutuşmuş. Biz çıkarken bir şey yoktu " diyen halası da

şaşkındı.

"Vallahi

bizde bilemedik. Siz düğündeyken ateşin önünü çevirdiğimizde, baktık gaz yağı

bidonu vardı. Kim nasıl cesaret ettiyse artık, asıl yangın odunlar sönünce “dedi

adam sıkıntıyla.

Kim

nasıl böyle bir şeye cesaret edebilirdi. Hem de İblisin kendi çöplüğünde. Adam

doğru söylüyordu. Belli ki büyük yangın tüm alevler köz olunca çıkacaktı. Araba

eve doğru yaklaşınca canla başla yangını söndürmeye çalışan köylünün bağrışları

geliyordu.

Adam

arkasını dönüp “hanımım arabayı burada durduralım. Ne olur ne olmaz. Eve kadar

yürüseniz uygun olur mu “dedi. Onay aldıktan sonra hep birlikte aşağı

indiler. Halası Esengül’ün elbisesinden ötürü “kızım sen yavaş yavaş gele

dur" diyerek önden koşarcasına giderken, şoför de peşindeydi. Acele etmeye

çalışsa da Esengül, düşünceli tavrından ötürü adımları sakindi. Gözü gökyüzüne

kızıllığını ilân etmiş yangında, toprak yolda hafif yokuş yukarı yürüyordu.

Adamın

dediği şayet doğru ise bugün getirilen odunları yanması, tesadüften ötesi

olabilir miydi? Kaç traktör odun vardı orada. Allahtan boş arazide ve

avlunun duvarlarından dolayı evlerine yaklaşmamıştı.

Eğer

bu dev yangını biri çıkarmış ise kesin intihara meyilli biriydi. Yoksa kim

İblis dedikleri birinin ocağına, ölmek dışında şer saçmaya gücü yeterdi.

Yolun

kıvrımını geçince, evlerinin yoluna girecekti ki kulağına gelen nal sesiyle

olduğu yerde dikkat kesilerek kenara çekildi. Köylülerden biriydi muhtemelen.

Nal sesleri hızla kendisine doğru yaklaşınca telaşlı olduğunu varsayarak

yangından dolayıdır diye düşündü.

Nal

sesi yaklaştı ve yaklaştı tam dibinde durdu. Yolun kenarında yürüdüğü halde,

neredeyse üstüne çıkacaktı. Korktu. Histerik bir şekilde elini hızla atan

kalbinin üstüne koydu. Kendisini korkutan kişiyi azarlamak için başını kaldırdı

baktı.

Her

kimse kafayı yemiş olmalıydı. Derken o dengesiz at ve sürücüsü hemen dibinde

tozu dumana kattığını gördüğünde önce atın beyaz olması dikkatini çekti.

Bildiği

kadarıyla bu köyde böyle atın olması imkânsızdı. Eğer olacaksa da kendi

ahırlarının dışında olması mümkün değildi. Yoksa ağabeyi nasıl gözden

kaçırabilirdi böylesine güzelliği.

Atın

güzelliğini inceledikten hemen sonra merakla gözlerini sahibine çevirdi. Yanlış

gördüğünü varsayarak gözlerini kapatıp tekrar açtı. Hemen dibinde gecenin

zifirinde ay gibi parlayan atın sahibi, tam aksine simsiyahtı.

Salkım

saçak siyah giyindiği kıyafetleri yetmezmiş gibi bir de yüzüne kara bir peçe

takmıştı. Bu kişi ya da her ne ise o da baştan aşağı kendisine bakıyordu.

Saniyelik

göz süzmelerinin ardından, sanki atıyla kendisinin üzerine yıldırım düşmüş gibi

irkilerek, yularından asıldığı gibi hızla uzaklaştı.

Sahibinin

mi görüntüsü mü yoksa atın güzelliği mi Esengül’ ü böylesine dehşete düşürmüştü

bilinmez. Eli hızla atmaya devam eden kalbinde, gözleri giden Kara Peçe’nin

arkasında öylece kalakaldı.

.......

Halil

ağa yangını izlerken sağa sola küfür yağdırıyor, kimin böyle bir şey yaptığını

hiddetle sorgularken, o kişinin aynı zamanda ölüm fermanını imzalıyordu. Önüne

gelene tekme atıp, adamlarına emir verirken gözlerinden çıkan ateş bir köyü

ateşe vermeye yeter de artardı. Mutlaka bir delil olmalıydı. Yoksa gökten

tepesine ateş yağacak değildi ya! Son bağırışını hiç suçu olmayan -yangını

söndürmeye çalışan bir köylüye hediye ederken gözü avlunun demir kapısında takılı

kaldı.

Koca

avlunun kendi gibi yüksek olan kapısının üzerinde ki yazı görülmeyecek gibi

değildi.

Üstelik

bu yazı kırmızı bir boya hatta kanla yazılmış gibi duruyordu. Emin olmak için

adamları ile birlikte biraz daha yaklaştı. Ortalık yangından ötürü aydın olunca

fenere gerek kalmadı.

Günahlarının bedelini ödemeye hazır mısın

kancık ağa.

Her harfin altına doğru sızan kan rengi, gecenin tonunu anında değiştirdi. Nefesler tutuldu. Kimseden çıt dahi çıkmadı