กับดักรักเกมหัวใจ (จบ)

เสียงตะโกนโหวกเหวกด่าทอกันดังลั่นโรงพัก จนตำรวจถึงกับต้องยกมือขึ้นมากุมขมับด้วยความปวดหัว ถ้าไม่ติดว่าจะเสียภาพพจน์ตำรวจไทยอันองอาจ อาจมีการเอาเท้ายกขึ้นมาก่ายหน้าผากกันเลยทีเดียว นายตำรวจทั้งชั้นผู้น้อย ชั้นผู้ใหญ่ ชั้นบน และชั้นล่าง? ที่ต้องเข้าเวรประจำการในวันนี้ ต่างพากันถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อมองเข้าไปข้างในโรงพักซึ่งเต็มไปด้วยบรรดาเด็กวัยรุ่น ไม่ต่ำกว่า 10 คน ไม่นับพวกที่ถูกคุมตัวอยู่ข้างล่างหน้าลานจอดรถของโรงพักอีกกว่าครึ่งร้อย แต่ละคนบ่งบอกได้ถึงสภาพที่เรียกว่ายับเยินเละเทะ เค้าหน้าเดิมไม่ต้องพูดถึงเพราะจำแทบจะไม่ได้ บางคนเผลอๆ ตอนพ่อแม่มารับตัว อาจจะต้องตรวจดีเอ็นเอเพื่อยืนยันว่าเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดด้วยซ้ำไป วันนี้ระหว่างที่เหล่าผู้พิทักษ์สันติราษฎ์ทั้งหลาย กำลังนั่งทำงานแบบชิวๆ ท่ามกลางอากาศดีๆ ในตอนกลางคืนที่ควรจะสุขสงบไปยันเช้า แต่แล้วฝันก็ต้องมลายหายไปในพริบตา เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนช่วง 2 ทุ่ม แจ้งเหตุว่ามีเด็กตีกัน เมื่อถึงจุดหมาย ตำรวจที่ไประงับเหตุก็ได้แต่อุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะมันไม่ใช่แค่เด็กตีกัน แต่มันคือการยกพวกตีกัน เด็กเทคนิคกับเด็กช่างกลเกือบร้อยชีวิตยกพวกถล่มกันให้อุตลุด กว่าจะยุติเหตุการณ์ได้ต้องใช้นายตำรวจเกือบทั้งโรงพัก หลังจากนั้นก็อย่างที่เห็น ความวุ่นวายเลยย้ายสถานที่มาเป็นโรงพักแทน แต่สิ่งที่ทำให้เหล่าตำรวจหนักใจเป็นพิเศษกลับไม่ใช่จำนวนของเด็กที่ก่อเหตุทะเลาะวิวาท หรือแม้แต่เสียงตะโกนด่าทอท้าทายที่ดังไปทั่วโรงพัก หากแต่เป็นเพราะเด็กหนุ่มหน้านิ่งที่นั่งไม่สนใจคนรอบข้างตรงหน้านี้ต่างหากที่สร้างความหนักใจ และกดดันให้ตำรวจเหงื่อหยดติ๋งๆ ทั้งๆ ที่แอร์โคตรจะเย็น ส่วนเด็กหนุ่มที่สร้างความกดดันก็ยังคงไม่รู้ตัว นั่งลอยหน้าลอยตาทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แถมบางครั้งที่ได้ยินเสียงฝ่ายตรงข้ามตะโกนท้าทายมา เจ้าตัวยังพร้อมจะลุกขึ้นไปซัดกับคู่อริต่อ ไม่ได้เกรงกลัวหรือเกรงใจคนในเครื่องแบบที่นั่งประจันหน้ากับตัวเองเลยสักนิด “เอ่อ...คุณปอครับ” เสียงเรียกอย่างนอบน้อมดังขึ้นจากคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ทำให้เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อหันไปมอง พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามกลับว่ามีอะไร “คุณปอจะให้ผมโทรตามคุณปรีชา หรือจะให้โทรตามใครมาประกันตัวดีครับ” นายตำรวจยังคงถามปออย่างนอบน้อมเหมือนเดิมจนปอนึกขำในใจ ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขาสร้างเรื่องซะขนาดนี้ ตำรวจคนนี้จะยังถามเขาแบบสุภาพโคตรๆ อย่างนี้ไหม “จ่าอยากโทรเรียกใครก็เรียกเหอะ” ปอบอกไปอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปยกนิ้วกลางใส่หน้าคู่อริ จะให้ใครมาประกันก็เหมือนกันนั่นแหละ สุดท้ายยังไงเขาก็โดนด่า บางทีก็แอบนึกสงสัยในใจอยู่เหมือนกัน ว่าพ่อไม่เบื่อบ้างหรือไงที่ด่าเขาอยู่ได้ในเรื่องเดิมๆ “ผมเป็นสารวัตรครับ...” นายตำรวจหนุ่มเอ่ยแก้ยศของตัวเองกับปอ อยู่ดีไม่ว่าดีก็โดนลดขั้นลงมาเป็นจ่าซะอย่างนั้น มันคงเป็นเวรกรรมของ ‘นาวิน’ จริงๆ ที่ต้องมารับหน้าที่คุยกับปอทุกครั้งที่เจ้าตัวมีเรื่อง แล้วก็ต้องเป็นแทบจะทุกครั้งเหมือนกัน ที่เขาจะต้องมานั่งแก้ยศแก้ตำแหน่งของตัวเองกับอีกฝ่าย ซึ่งแน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่เคยสนใจจะจำมันเลยสักนิด “เหรอ...” ปอขานรับเนือยๆ พลางเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มในปากข้างหนึ่ง ซึ่งบอกได้เลยว่าเป็นพฤติกรรมการแสดงออกที่ชวนให้อวัยวะเบื้องต่ำกระตุกไม่น้อย ไหนจะท่านั่งกระดิกเท้านั่นอีก... กวนตีนครับบอกเลย... แต่สิ่งที่แสดงออกจากนาวินกลับมีเพียงแค่รอยยิ้มบางๆ และคำพูดแสนสุภาพที่เจ้าตัวพยายามเค้นออกมาเท่านั้น “เดี๋ยวคุณปิงจะเป็นคนมารับนะครับ” นาวินบอกปอหลังจากที่วางสายจากคุณปรีชา เสียงของอีกฝ่ายที่ได้ยินในสายนั้นดูเคร่งเครียดจนตัวนาวินเองก็ยังรู้สึกได้ ‘สาธุ!! ขอให้ไอ้เด็กปอกลับบ้านไปโดนพ่อมันกระทืบตาย ไอ้เด็กเวร กวนตีนฉิบหาย’ “จ่ายกมือขึ้นมาไหว้อะไร” ปอถามออกไปอย่างสงสัย เพราะอยู่ดีๆ ตำรวจหน้าอ่อนตรงหน้าก็ยิ้มกว้างเหมือนคนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง ไหนจะไอ้อาการที่ยกมือขึ้นมาไหว้เหนือหัวนั่นอีก “มะ...ไม่มีอะไรครับ” นาวินตอบปอออกไป เขาลืมตัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ? แล้วนี่ได้เผลอส่งเสียงอะไรออกมาให้ไอ้เด็กเปรตนี่ได้ยินบ้างไหมเนี่ย แต่ดูแล้วน่าจะไม่ เพราะอีกฝ่ายยังคงนั่งเฉย และเลิกสนใจเขาไปแล้ว ว่าแต่เมื่อกี้มันเรียกเขาว่าจ่าอีกแล้วใช่ไหม... กูบอกมึงจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วนะไอ้เด็กบ้า กูเป็นสารวัตรไม่ใช่จ่า!!! “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ” นาวินเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเพื่อขอตัว ซึ่งจริงๆ แล้วเขาไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ แต่มันเป็นมารยาทไงครับ มารยาทที่ไอ้เด็กนรกตรงหน้าเขาไม่เคยมีเลยตั้งแต่รู้จักกันมา พอๆ กันกับพี่ชายของมันนั่นแหละ ไอ้‘ป้อง’ หรือ‘ปกป้อง’ ลูกชายคนโตของคุณปรีชา ที่ตอนนี้ไปเรียนต่อโทที่เมืองนอก ความกวนตีนความไร้มารยาทระดับเดียวกันเลยล่ะ แต่คนพี่จะดูนิ่ง และใจเย็นกว่าคนน้องเท่านั้นเอง พูดถึงแล้วก็หงุดหงิด ทำไมชีวิตเขาต้องมาพัวพันกับคนตระกูลนี้ตลอดเลยนะ ตั้งแต่สมัยที่เขายังเป็นนักเรียนตำรวจแล้ว ปอมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ทำหน้าประหลาดคิ้วขมวดเป็นปมอย่างสงสัย จ่ามันเป็นบ้าอะไรหรือเปล่าวะ? ทำหน้าเหมือนคนปวดขี้แล้วอยู่ๆ ก็ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนตาย กูต้องส่งมันไปรักษาที่ศรีธัญญาไหม? แล้วความคิดของปอก็ต้องหยุดลงแค่นั้น เพราะนาวินได้เดินหันหลังไปทางพวกอื่นที่มีเรื่องกันกับเขาแทนแล้ว ปอส่ายหัวแล้วก็ขำในลำคอเบาๆ จริงๆ แล้วเขาก็รู้นั่นแหละว่านาวินเป็นสารวัตร แต่พอเห็นหน้าอ่อนๆ ที่ติดไปทางสวยแถมหน้ายังดูเด็กแบบเหลือเชื่อเหี้ยๆ นั่นแล้วมันก็อดแกล้งขึ้นมาไม่ได้ คนอะไร หน้าตาไม่เหมาะจะมาเป็นตำรวจเลยสักนิด เข้าใจเลยว่าทำไมไอ้ป้องพี่ชายคนโตของเขา มันถึงได้ตามแหย่ตามแกล้งมาตั้งแต่เรียนมัธยม นี่ขนาดตัวมันไม่อยู่ มันยังโทรมาก่อกวนไอ้สารวัตรนาวินจากเมืองนอกได้ทุกวัน จนเขาเองยังแอบคิดเลยว่าอาจจะได้พี่สะใภ้ชื่อนาวินหรือเปล่า? ด้วยความเป็นน้องที่ดี เขาเลยคอยกันท่าพวกแมลงเม่าให้พี่ชายไปในตัว เห็นไหมว่าเขาเป็นคนดีจะตาย... หลังจากที่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความคิดไร้สาระ สักพักพี่ชายคนรองของปอก็มาถึง ปอปล่อยให้พี่ชายจัดการเรื่องประกันตัวเซ็นเอกสารต่างๆ และพูดคุยกับตำรวจในโรงพักอีกเล็กน้อย จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากโรงพักพร้อมกันเพื่อไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ด้านหน้า ท่ามกลางสายตาเกือบร้อยคู่ที่มองมาอย่างสงสัย ว่าทำไมปอถึงได้กลับบ้านเร็วขนาดนี้ เพราะถ้าหากนับเวลากันจริงๆ ตั้งแต่ที่โดนจับมา นี่มันยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ซึ่งมันก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อพ่อของปอเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง แถมคุณตายังเป็นอดีตนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ เพราะฉะนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมตำรวจถึงต้องนอบน้อม เกรงอกเกรงใจมากมายกับแค่เด็กคนหนึ่ง แต่ปอก็ไม่เคยเบ่งหรือชอบกับเส้นสายที่ตัวเองมีเท่าไร เพราะมันน่ารำคาญ พวกที่เข้าหาก็มีแต่พวกหวังเงินหรือไม่ก็ผลประโยชน์ พวกมันคงลืมไปว่าคนที่มีอำนาจ และมีเงินไม่ใช่เขา แต่เป็นพ่อของเขาต่างหาก เพราะเหตุนี้เองถ้าไม่จำเป็น เขาจะไม่บอกใครเรื่องที่บ้าน ยกเว้นกับคนที่สนิทกันจริงๆ