พันธะร้ายผัวเด็ก

ตอนที่ ๖ ขอค้างด้วยคน

ตอนที่ ๖ ขอค้างด้วยคน

มาร์ชยอมเดินมานั่งที่โซฟา เขาทิ้งให้ลูกปลานั่งทำงานของตัวเอง หากแต่สายตาก็ยังคงจ้องมองไปที่เธออยู่บ่อยครั้ง เป็นครั้งแรกที่เขามองว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ต่างจากที่เคยเห็นในเมื่อก่อน

บนโต๊ะกระจกมีแก้วเครื่องดื่มที่ลูกปลาสั่งให้ลูกน้องนำมันมาให้แก่มาร์ช เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายแปลกหน้ามาปรากฏตัวที่ห้องทำงานของเธอ พนักงานต่างสงสัยพรุ่งนี้เธอคงได้ตอบคำถามของโดนัทอีกยาว

ชายหนุ่มจ้องมองไปที่ภาพข้างฝาผนัง เขาสงสัยตั้งแต่ที่ได้มองเห็นว่าผู้ชายที่อยู่ในรูปคือใคร หากจะบอกว่าเป็นสามีเก่าของลูกปลาก็คงไม่ใช่ เพราะในภาพนั้นดูสนิทสนมหัวเราะและยังดูจะเป็นภาพสมัยเรียนมหาลัย แต่จะถามออกไปในตอนนี้ก็กลัวว่าจะรบกวนการทำงานของเธอ

“ฉันเสร็จแล้ว จะลงไปข้างล่างไหม” ลูกปลาเงยหน้าขึ้นมาถาม เธอกำลังเก็บเอกสารเข้าที่

“ทุกคนกลับกันหมดแล้ว” มาร์ชมองนาฬิกาข้อมือตอนนี้จะตีสองแล้ว

“ฉันลืมเวลาไปเลย” ลูกปลาหยุดนิ่งที่ตรงหน้าของเขา “กลับเถอะ” เธอเอ่ยชวนให้เขากลับบ้าน เพราะนี้ก็ดึกมากแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าแล้ว แต่ไม่ทันที่จะเดินออกไปจากห้อง มือของมาร์ชดึงข้อมือของเธอกระตุกจนร่างของลูกปลาล้มลงมานั่งที่หน้าตักของเขา

“ให้รางวัลผมหน่อยสิ” ริมฝีปากเผยรอยยิ้ม สายตาของเขาจับจ้องที่ริมฝีปากของเธอ “ทำไมครับ จะให้รางวัลผมหรืออยากให้รางวัลตัวเองครับ”

“อะไรก็ไม่ทำทั้งนั้น ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเจอหรอก” เธอใช้มือดันที่หน้าอกของเขา รับรู้ได้ถึงความแน่นของกล้ามเนื้อหน้าอกของมาร์ช

ร่างกายสูงใหญ่ไม่รู้เป็นเพราะวัยเจริญพันธุ์หรือเปล่าถึงทำให้เขาตัวสูงมากเช่นนี้ พอเธอมานั่งอยู่บนหน้าตักกลับทำให้เธอดูตัวเล็กลงไปถนัดตาทีเดียว

“วันนี้ผมไม่ปล่อยผ่านนะครับ” มาร์ชยอมลุกขึ้นยืนแต่กลับสวมกอดที่เอวของเธอเอาไว้ แล้วเดินออกมายังด้านนอก แน่นอนว่าพนักงานทุกคนต่างให้ความสนใจผู้ชายข้างกายของลูกปลา

ชายหนุ่มแสดงตัวว่าเขากับลูกปลานั้นมีสถานะเช่นไร ถึงเธอจะไม่ชอบใจที่เขาทำเช่นนี้ แต่ก็ยอมให้มาร์ชสวมกอดที่เอวเดินขนาบข้างมายังรถยนต์ของลูกปลา

“แล้วรถนายละ” เธอตั้งคำถามเมื่อเห็นว่ามาร์ชเดินตามหลังมา

“ผมไม่ได้เอารถมา ขอกุญแจรถ” เขาแบบมือมาตรงหน้าของเธอเพื่อขอกุญแจรถยนต์ เพื่อที่เขาจะได้ทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้กับเธอ แต่ลูกปลากลับเดินตรงไปยังฝั่งคนขับ

“ขึ้นมาสิเดี๋ยวไปส่ง นายขับไม่ได้หรอก ดื่มไปตั้งเยอะคงได้ลงข้างทางก่อนถึงแน่” เธอบ่นออกมาก่อนที่จะขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ มาร์ชเองก็ไม่รอช้ารีบขึ้นมานั่งประจำที่ของตนเอง

เป็นครั้งแรกที่เขามีผู้หญิงขับรถให้นั่งหากไม่ร่วมคนในครอบครัวแล้ว ลูกปลาถือว่าเป็นผู้หญิงคนแรก ผู้หญิงส่วนมากจะให้ผู้ชายขับรถให้หากวันนี้เขาไม่ดื่มเธออาจมอบหน้าที่นี้ให้กับเขาก็เป็นได้

“บอกทางมา นายพักอยู่ที่ไหน” ลูกปลาที่ขับรถออกมาจากผับเอ่ยขึ้น แต่อีกคนกลับนิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถามของเธอ “ได้ยินหรือเปล่าบอกทางมา”

“คืนนี้ผมขอค้างด้วยได้ไหม” เขาตอบคำถาม แต่ลูกปลากลับชักสีหน้ากลับ

“ไม่ได้ จะบ้าเหรอ” เธอรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว ไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ ถึงแม้จะผ่านเรื่องบนเตียงกันมาแล้ว แต่เธอกลับจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับค่ำคืนเร่าร้อนในวันนั้น

“นะครับ” เขาทำเสียงอ้อนใบหน้าหล่อเหลากำลังปรับเป็นนุ่มนวล จ้องมองตาของเธอเหมือนกำลังขอความเห็นใจและข้อร้อง ลูกปลาได้แต่หันมองจ้องไปที่ถนน

“บอกทางมา ไม่งั้นนายก็ลงไปเรียกแท็กซี่กลับ” นี้คงเป็นคำตอบสุดท้ายที่เธอจะสามารถทำได้ในเวลาเช่นนี้ พื้นที่ส่วนตัวของเธอยังไม่พร้อมเปิดรับใคร ถึงจะได้ข้อสรุปกับความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนแล้ว จะให้เขามานอนค้างอ้างแรมด้วยมันเร็วเกินไป

“ผมจะไปด้วยครับ” เขายืนยันคำเดิม นี่สินะเด็ก…มีแฟนเด็กแล้วเป็นแบบนี้นะเหรอเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเอาแต่ใจแบบนี้ “ผมไม่ใช่เด็ก ผมแค่อยากนอนกับแฟน”

“ถ้าไม่ใช่เด็กก็ต้องคุยกันรู้เรื่องสิ ก็ฉันบอกว่าไม่ได้ไง” เธอสวนกลับแล้วตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง “ถ้าไม่บอกทางก็ลงไปเรียกแท็กซี่กลับ ฉันจะรีบกลับไปนอนเดี๋ยวก็เช้าแล้ว”

มาร์ชจ้องตากับเธออีกครั้งเมื่อรถหยุดนิ่ง เขาเอื้อมมือไปปลดสายคาดของลูกปลาแล้วยกเธอขึ้นมานั่งบนหน้าตักของตัวเอง เขาไม่รอช้าโน้มใบหน้าประชิดริมฝีปากบางในทันที

หญิงสาวดิ้นรนขัดขืน แต่สุดท้ายก็ต้องหยุดนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำตามใจของตัวเอง เรียวลิ้นสากลากเล็มไปตามไรฟันสวยที่อีกคนไม่ยอมเปิดริมฝีปากให้เขาสอดปลายลิ้นเข้าไปด้านใน

มืออีกข้างที่ประคองท้ายทอยออกแรงบีบจนกระทั่งเธอเผยเปิดริมฝีปากบางให้เขาได้ชอนไชปลายลิ้นเข้าไปด้านใน ลูกปลาหัวใจเต้นแรงความรู้สึกตื่นเต้นทำให้ร่างกายสั่นเทา

“อื้อ” เสียงครางเบาๆ ในลำคอของคนทั้งสอง ทำให้ได้รู้ว่าได้รับความพึงพอใจมากเพียงใด มาร์ชยังคงประคองท้ายทอยของเธอให้ตอบรับจูบที่แสนดูดดื่ม

“อื้อ” เมื่อริมฝีปากยังคงแนบชิดปลายลิ้นตวัดหยอกเย้ากันไปมา คนที่อยู่ในอ้อมแขนอ่อนระทวยใช้สองแขนโอบกอดลำคอของเขาเอาไว้ ก่อนที่มาร์ชจะค่อยๆ ถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า

“......” ทั้งสองได้แต่มองสบสายตากัน กลิ่นเหล้ายังคงคละคลุ้งอยู่ในปากของลูกปลา มาร์ชเปิดประตูรถฝั่งของเขาลงปล่อยให้ลูกปลานั่งแทนที่ เธอเองก็ยังสติไม่อยู่กับตัวทำได้เพียงนั่งนิ่ง เหมือนว่าเมื่อครู่เกิดลมพายุโหมแรง

“คาดสายด้วยครับ” มาร์ชที่นั่งประจำที่คนขับเอ่ยขึ้น เขาไม่รอช้าขับรถมุ่งตรงมายังคอนโดของลูกปลาที่อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของเธอมากนัก

“นายรู้จักคอนโดฉันได้ยังไง” เธอถามด้วยเสียงประหลาดใจ ไม่เคยบอกเขาเลยสักครั้งว่าอาศัยอยู่ที่ใด

“ผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับแฟนตัวเอง คีย์การ์ดอยู่ไหน” เขาดับเครื่องยนต์แล้วเดินลงจากรถมาเปิดประตูฝั่งลูกปลาให้เธอนั้นเดินลงมาจากรถได้แล้ว

“ฉันไม่ให้นายนอนที่นี่” เธอยังนั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถ ใช้สายตาตำหนิส่งมาให้กับเขา แต่อีกคนกลับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ “จะทำอะไร?” และสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมาที่แก้ม

“จะขึ้นห้องหรือจะทำตรงนี้เลย” เขายิ้มมุมปาก “อยากลองไหมครับ” เขากระซิบเสียงเบาข้างใบหู

“โรคจิต!” เธอเอ่ยแล้วดันให้เขาหลีกทาง ก่อนจะเดินตรงมาที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว มาร์ชยังคงเดินยิ้มตามหลังเข้ามาในลิฟต์ใบหน้าฉายชัดว่าเต็มไปด้วยความสุข ต่างจากอีกคนใบหน้าสวยกำลังงอไม่สบอารมณ์

“ตอนนี้พี่เหมือนเด็กมากกว่าผมอีกนะครับ” เขายิ้มเพราะมองเห็นใบหน้าของหลานสาวอยู่บนใบหน้าของเธอ “แต่ก็น่ารักดีครับ” ่เขาหันมาสบตาแล้วยิ้ม

“ประสาท” เธอบ่นเบาๆ ทำเอาอีกคนหัวเราะขำในลำคอ